Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Επιτέλους, καλοκαίρι. Τούτη την περίοδο πολύ συγκεκριμένα πράγματα τριβελίζουν το μυαλό όλων μας: χαλάρωση, ξεκούραση, ανεμελιά. Την ίδια λασκάδα αναζητούμε φυσικά και στα μαγειρέματά μας, καθώς τα πολλά υλικά και οι ζαλιστικές, περίπλοκες οδηγίες μεταμορφώνουν την κουζίνα από ευωδιαστή όαση σε δωμάτιο βασανιστηρίων.

Βεβαίως το αίτημα για νοστιμιά παραμένει ανυποχώρητο. Αναζητώντας τις προάλλες ένα εύκολο, γρήγορο, ελάχιστα απαιτητικό, σε χρόνο και υλικά, πρωινό, μέτρησα τις δυνάμεις μου, ήτοι τις προμήθειες του νοικοκυριού: λίγο αλεύρι, λίγο γάλα, μερικά αυγά και κάμποσο λάδι. Τηγανίτες; Λουκουμάδες; Kρέπες ή ομελέτα; Όλα τους φαίνονταν τουλάχιστον πληκτικά και η κυριακάτικη ραστώνη σχεδόν απαγόρευε την έξοδο για πρόσθετες προμήθειες. Είναι από εκείνες τις στιγμές, που συνειδητοποιείς πως αν τα υλικά δεν επαρκούν για κάτι ξεχωριστό, η μνήμη και η φαντασία μπορούν να δώσουν αίγλη ακόμα και στην πιο απλή συνταγή. Με εκείνα τα ταπεινά και λιγοστά αποφάσισα να ετοιμάσω ένα νοητό, γευστικό ταξίδι στη Βενετία, που ακούει στο όνομα castagnole. Είναι το εθνικό γλυκό της πόλης καθ' όλη την διάρκεια του περιβόητου καρναβαλιού της. Σε κάθε γωνιά της, λουκουμαδοποιοί, οι ονομαστοί fritoleri, πωλούν λαχταριστές, χρυσαφένιες μπαλίτσες πασπαλισμένες με ζάχαρη.

Εξ όψεως θυμίζουν αρκετά τους δικούς μας λουκουμάδες· όμως η ζύμη τους είναι κατά τι πιο πηχτή και το μέγεθός τους κατά πολύ μικρότερο. Αν και φαντάζουν βαρύτεροι γευστικά, ετοιμάζοντάς τους διαπίστωσα το εξής θαυμάσιο: η πυκνότητά τους δεν επιτρέπει στο λάδι να απορροφηθεί, χάνουν επομένως τη δυσάρεστη επίγευση τηγανίλας που μένει σε πολλά όμοιά τους μαγειρέματα.

Για περίπου 25 με 30 βενετσιάνικους λουκουμάδες θα χρειαστούμε

Σε ένα αρκετά βαθύ μπολ βάζουμε όλα τα υλικά, γάλακτος εξαιρουμένου. Ανακατεύουμε και το προσθέτουμε σταδιακά μέχρι να έχουμε έναν πηχτό χυλό. Βοηθός μας το κουτάλι: θέλουμε τη ζύμη σχετικά αραιή αλλά τόσο που να στέκεται πάνω του - τότε είναι έτοιμη.

Παράλληλα, σε ένα βαθύ τηγάνι, ζεσταίνουμε λάδι αρκετό για να μπορούν να κολυμπήσουν μέσα του οι castagnole. Με ένα κουτάλι παίρνουμε μία μικρή ποσότητα από τη ζύμη μας και με ένα δεύτερο την στρογγυλεύουμε φτιάχνοντας μία μικρή μπάλα. Την βουτάμε στο καυτό λάδι και συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο μέχρι η ζύμη να εξαντληθεί, βουτώντας συχνά - πυκνά τα κουτάλια μας σε χλιαρό νερό, για να γλιστράει ευκολότερα η ζύμη από πάνω τους. Χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία, ώστε οι ζυμαρένιες μπάλες να ψηθούν καλά χωρίς να καούν αμέσως εξωτερικά. Με μία τρυπητή κουτάλα τις περιστρέφουμε συνεχώς ώσπου να αποκτήσουν χρυσοκίτρινο χρώμα.

Συνήθως 3 λεπτά τηγανίσματος αρκούν, γρήγορα τις βγάζουμε από το λάδι και απευθείας τις απλώνουμε σε μία σχάρα ή σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας για να στεγνώσουν πολύ καλά. 

Οι εκδοχές για το σερβίρισμά τους απεριόριστες: με μέλι, σοκολάτα ή και παγωτό. Αν ωστόσο θέλουμε να μείνουμε πιστοί στην ιστορική γεύση των fritoleri, η ζάχαρη είναι μονόδρομος.