Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Έχει πλάκα η φαντασία... Όταν της έρχεται η όρεξη να παίξει, μπερδεύει πολλά πράγματα μαζί.
Πού και πού βάζει λίγη τρέλα, βάζει λίγο πόθο, παίζει με το απρόβλεπτο, στολίζει το άγνωστο, μπερδεύει το παρελθόν με το μέλλον σε ένα κράμα, που πότε σε κάνει να χαμογελάς και πότε να αναστενάζεις· μα προπαντώς παίζει με το φως και τα χρώματα...

Ένα από τα πράγματα που λατρεύω, είναι να παίζω και εγώ μαζί της, μαζί με το φως και τα χρώματα. 
Ο πιο εύκολος τρόπος λοιπόν, ήταν να γυρίζω τον κόσμο ανάποδα. Έχω περάσει σαν παιδί ώρες καθισμένος στην καρέκλα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά... ή κρεμασμένος στο δέντρο ανάποδα. Τότε η γη γίνονταν ουρανός και ουρανός έβγαζε χορτάρι. Παιδικές τρέλες...

Τώρα, που είμαι σοβαρός, μεγάλος, και κάθε παιδί με σέβεται, φοράω την μάσκα μου στη θάλασσα, βουτώ και κολυμπώ ανάποδα. Έτσι ο αμμώδης ουρανός γεμίζει άστρα από στρείδια και κοχύλια ενώ ο βυθός γίνεται βαθύς μπλέ με λελέκια και γλάρους να κολυμπούν στα βάθη του. Είναι τότε που ο Δημιουργός μπορεί να βρέξει στρείδια. 

Επειδή κανείς δημιουργός όμως, που σέβεται τον εαυτό του, δεν το κάνει, αποφασίσαμε με τον φίλο μου τον Paul, άνθρωπο πιο μεγάλο μου και ως εκ τούτου πολύ πιο σοβαρό, να οργώσουμε τον ουρανό. Πήραμε μια τσουγκράνα και, αφού χλιμίντρισε, ο Paul άρχισε να τραβά τον ζυγό του. 
Τα δόντια της τσουγκράνας χώθηκαν βαθιά στον ουρανό κι άρχισαν να οργώνουν.
Τα αστέρια βγήκαν απο το σκοτάδι τους και γέμισε ο κόσμος vongole.

Τώρα πλέον ξέρετε γιατί ο αμμώδης ουρανός είναι οργωμένος. Είναι τα ίχνη που κάποιοι σκληροί καλλιτέχνες αφήνουν για να κρύψουν τ' αστέρια. Σερνόμουν και μάζευα πίσω από το ουράνιο άροτρο λοιπόν τ' αστέρια, σε έναν κουβά, και άρχισαν σιγά-σιγά να βγάζουν κοροϊδευτικά την γλώσσα τους. Από πάνω τους έστεκαν όμως τέσσερα δαιμονικά χαμογελαστά πρόσωπα με μια κοινή σκέψη. Γελάει καλά οποίος γελάει τελευταίος...

Πίσω μας έβραζε το καζάνι της κολάσεως με λίγο θαλασσινό νερό αντί για αλάτι. Πέσανε μέσα λοιπόν οι vongole για να ανοίξουν, αφήνοντας στον πάτο όση άμμο κρατούσαν μέσα τους. Το μαρτύριό τους δεν πρέπει να κρατήσει πολύ, γιατί σε εκδικούνται και χάνουν αυτό το λεπτό άρωμα που τους έδωσε η θάλασσα. Άλλωστε γι' αυτό γινόμαστε και δολοφόνοι.

Ως προκαταβολή απόλαυσης λοιπόν, βάζουμε τη μύτη μας πάνω από το νερό που βράζει με τις vongole, αφού έχουμε προσθέσει και ενα-δυο φρέσκα φύκια, για να τονώσουμε την γεύση του θαλασσινού αγέρα. Αφού ροδίσαμε στο λάδι τριμμένο σκόρδο, προσθέσαμε με προσοχή το σουρωμένο νερό και το αφήσαμε να δέσει σε μια μαγική σάλτσα αστεριών, προσθέτοντας λίγη φρεσκάδα απο τριμμένο μαϊντανό. Τότε ξαναρίξαμε τις vongole στη σάλτσα έχοντας καθαρίσει μερικές, μετά βουτήξανε και τα al dente vermicelli και το πάρτυ ξεκίνησε.

Τρώγονται σιγά σιγά, καλοτυχίζοντας τους εαυτούς μας και τον ουρανό με τ' άστρα. Παρεπιμπτόντως, στη βάρκα βρέθηκε κι ένα Fiano di Avellino, λευκό DOC, σε θερμοκρασία θαλάσσης.