Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πολύς θόρυβος στον τόπο μας. Πολλά ντεσιμπέλ. Πολλά τηλεοπτικά παράθυρα από τα οποία φωνάζουν πολλοί ειδικοί -  συνήθως όλοι μαζί. Τα τελευταία δέκα χρόνια κάθε φορά που θέλω να αποδράσω, να βρω ένα ήσυχο μέρος για περισυλλογή, μακριά από την Αθήνα, πηγαίνω στην Αίγινα. Είναι το δικό μου Ζιουατανέο.

Προς το τέλος της πρώτης ταινίας του Frank Darabont, The Shawshank Redemption (στα ελληνικά "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ"), ο ισοβίτης Andy Dufresne, έχοντας εκτίσει πάνω από είκοσι χρόνια της ποινής του, κάθεται στην αυλή της φυλακής με τον κολλητό του φίλο, τον Red, και με ένα κουρασμένο, γλυκόπικρο χαμόγελο του εξομολογείται πως αν έβγαινε ποτέ, ξέρει πού θα πήγαινε:
στο Ζιουατανέο, ένα μικρό ψαροχώρι στις ακτές του Ειρηνικού, στο Μεξικό.

«Ξέρεις,» του λέει, «τι λένε οι Μεξικανοί για τον Ειρηνικό; Λένε ότι δεν έχει μνήμη. Εκεί θα ήθελα να πάω. Σε ένα ζεστό μέρος που δεν έχει μνήμη». Δε θα αποκαλύψω, φυσικά, τη συνέχεια. Το μόνο που θα πω είναι ότι όταν κυκλοφόρησε η ταινία, πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, πέρασε – τηρουμένων των αναλογιών – μάλλον απαρατήρητη. Προτάθηκε για αρκετά Όσκαρ, διότι η αρτιότητά της σε σχεδόν όλα τα επίπεδα ήταν αδιαμφισβήτητη, αλλά δεν πήρε κανένα. Δικαιώθηκε όμως εν συνεχεία τα επόμενα χρόνια στις ενοικιάσεις βίντεο, με πρωτοφανή νούμερα, αλλά ακόμα περισσότερο όταν στις διάφορες διαδικτυακές λίστες με τις αγαπημένες ταινίες / καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κ.ο.κ έβγαινε συστηματικά ανάμεσα στις πρώτες πέντε. Τι ήταν αυτό που άγγιξε τόσο κόσμο;
Η ωδή στη φιλία; Η επιμονή πως η ελπίδα είναι καλό πράγμα και πως το καλό πράγμα δεν πεθαίνει ποτέ;
Ο συμβολισμός του απέραντου αυτού ωκεανού που δεν έχει μνήμη, παρελθόν – εκεί όπου ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή, μηδενίζοντας το κοντέρ; Η λύτρωση - η εξιλέωση - του (πρωτότυπου) τίτλου; Αυτά σίγουρα μεταξύ πολλών άλλων.

Η Αίγινα από την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί λειτούργησε, και εξακολουθεί να λειτουργεί, κατ’ αυτόν τον τρόπο - το μέρος που μηδενίζεται το κοντέρ. Αρκετά όμως με τους συμβολισμούς.
Ας φάμε και τίποτα.

Η αλήθεια είναι πως η συνταγή αυτή έχει πολλές εκδοχές και παραλλαγές. Ρωτήστε δέκα σεφ και θα έχετε δέκα διαφορετικές. Εδώ παραθέτω τη δική μου: το φιστίκι, η γέφυρα από την Αίγινα στο Ζιουατανέο.

Guacamole - Το Βούτυρο του Φτωχού

Χρειαζόμαστε (για ένα άτομο):

Πρώτα τα φιστίκια: μπαίνουν σε ένα τηγάνι χωρίς λάδι και σε χαμηλή φωτιά τα καβουρδίζουμε μέχρι να έρθουν κανα δυο απαλά κύματα υπέροχης μυρωδιάς, και αφού πάρουν ένα ελαφρύ μελί χρώμα τα βγάζουμε από το τηγάνι και τα αφήνουμε να κρυώσουν. Τα σπάμε προσεκτικά σε ένα γουδί, σε μικρά κομμάτια, αλλά όχι θρύμματα . Τα αφήνουμε στην άκρη.

Εν συνεχεία ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι, το τσίλι σε λεπτές ροδέλες και τα ντελικάτα φύλλα, μόνον, του κόλιανδρου, τα αφαιρούμε με τα χέρια - να παραμείνουν αναγνωρίσιμα, μη κοπούν με μαχαίρι και γίνουν σαν κουρεμένο γκαζόν.

Κόβουμε στα δύο το αβοκάντο και αφαιρούμε το κουκούτσι. Ξεφλουδίζουμε τα δύο μισά και τα ξαπλώνουμε σε ένα βαθύ μπωλ. Με ένα πιρούνι λιώνουμε το αβοκάντο με αγάπη, με τρυφερότητα, να μη γίνει αλοιφή. Το βρέχουμε από ψηλά, πάντα, με μια πρέζα αλάτι - να πάει παντού. Στύβουμε μισό λάιμ περίπου και προσθέτουμε διαδοχικά το κρεμμύδι, το τσίλι και στο τέλος τα καβουρδισμένα φιστίκια. Ανακατεύουμε μαλακά τα υλικά, όπως θα προσέθετε κανείς τα χτυπημένα ασπράδια αυγών για να φτιάξει σουφλέ.

Δοκιμάζουμε και προσθέτουμε, αν το χρειάζεται, λίγο αλάτι και ίσως λίγο λάιμ.

Το guacamole - “mantequilla de pobre” -  κατά τους ντόπιους, το βούτυρο του φτωχού, τρώγεται συνήθως με τσιπς καλαμποκιού αλλά φυσικά και σκέτο, συνοδεία μιας παγωμένης Sol ή Corona, αλλά εξ ίσου καλό είναι σε μορφή taco - μια παχιά στρώση guacamole σε μια Αραβική πίτα, ας πούμε, με τηγανητά ψαράκια ξαπλωμένα απάνω, μαρίδα ή αθερίνα. Μπορεί επίσης να συνοδεύσει και ένα στήθος κοτόπουλου στη σχάρα.

Εν πάση περιπτώσει, όπως σας αρέσει. Αρκεί να το φτιάξετε τελευταία στιγμή. Δεν είναι κάτι που κρατάει.

[Ο Στέφανος Ποταμιάνος είναι σκηνοθέτης]