Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Το έθεσα και παλιότερα το ερώτημα κι επιτρέψτε μου να το ξαναθέσω: «Έχετε δει ποτέ σας τις συκιές ν’ ανθίζουν με ζωηρόχρωμα ή όχι λουλούδια, σαν της λεμονιάς, της μυγδαλιάς, της κερασιάς και τόσων άλλων οπωροφόρων;».

Η απάντηση που είχα δώσει για λογαριασμό όλων μας, ακολουθώντας την κρίση των φυτολόγων και των ηθοβιολόγων, ισχύει προφανώς ακόμα: «Όχι, φυσικά. Γρομπαλάκια τις έχετε - τις έχουμε όλοι - δει από την αρχή να κάνουν. Τα δικά τους τα πολύ ιδιόμορφα μπουμπουκάκια δηλαδή, που όσο περνά ο καιρός φουσκώνουν. Κι ανθίζουν, εν τέλει, ως συκαλάκια, χωρίς όμως ποτέ ν’ ανοίξουν. Όχι καρπός, παρά λουλούδι είναι λοιπόν το σύκο. Ή μάλλον, για ακόμα περισσότερη ακρίβεια, παρτέρι λουλουδιών. Το κάθε συκαλάκι από μόνο του, ένας μικρός, κλειστός κρεμαστός κήπος!

Αν σας ενδιαφέρει το θέμα και θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες για τη συνεξελικτική πορεία του αποκλειστικού επικονιαστή της συκιάς, του ψήνα (είδος μικρής σφήκας), με τα αιωρούμενα παρτέρια του πολύκλωνου δέντρου μας, σας παραπέμπω στο σημείωμά μου “Κήπος κεκλεισμένος” του λευκώματος “Νόστιμες μέρες- Συνταγές και ιστορίες”, που συνθέσαμε με τον φωτογράφο Γιάννη Μπουρνιά. Ακόμα δε καλύτερα πηγαίνετε στην πηγή, στο καταληκτικό κεφάλαιο του συναρπαστικότερου ίσως βιβλίου του Ρίτσαρντ Ντόκινς, “Ανεβαίνοντας το όρος Απροσδόκητο”, όπου η σύνθετη συμβιωτική σχέση ψήνα - σύκου εμφανίζεται ως ένα από τα κορυφαία - ιλιγγιώδους πολυπλοκότητας - επιτεύγματα της εξελικτικής διαδικασίας.

Για σήμερα, ας αρκεστούμε να τα φάμε τα ολόδροσα αυτά άνθη - παρτέρια απλώς φρεσκοκομμένα από το δέντρο, όπως είχα ήδη την ευκαιρία να συστήσω. Κι ας μη παρεξηθεί το “ολόδροσα” που μόλις πρόλαβα να πω. Ποτέ, παρακαλώ, στο ψυγείο τα σύκα, τα χαιρόμαστε πραγματικά μόνο σε θερμοκρασία... κήπου. Κι αν θέλουμε οπωσδήποτε παρτενέρ για τα λουλουδιασμένα παρτέρια μας, το προσούτο Πάρμας (ελαφριά καπνιστό κατά προτίμηση), είναι ένας πολύ άξιος συνοδός τους. Για ένα πρωινό ή και μεσημεριανό κολατσιό ο συνδυασμός του μελωμένου σύκου με το άψητο αλλά κατάλληλα επεξεργασμένο χοιρομέρι είναι ασύγκριτα καλύτερος απ’ ό,τι το διαδεδομένο πεπόνι - προσούτο. Κλείνω σημειώνοντας πως στη φωτογραφία του χρονογραφήματος, επίτηδες άφησα να διακρίνονται και τα φλούδια - φύλλα που αγκαλιάζουν και προστατεύουν το κλειστό μας λουλούδι. Όχι μόνο για διακοσμητικούς λόγους, όπως λόγου χάρη σ’ ένα βάζο ταιριάζουμε τα πολύχρωμα άνθη με λογής λογής πρασινάδες. Αλλ’ επειδή καλά πλυμένα και απαλλαγμένα από τυχόν ενοχλητικές σκόνες, τρώγονται απολαυστικά και οι φλούδες του ωραιότερου ίσως αυτού δώρου του καλοκαιριού, που μας έρχεται μ’ ένα τόσο κομψό περιτύλιγμα.