Η γεύση της μνήμης
Έχει η μνήμη γεύση και τόσες Χριστουγεννοπρωτοχρονιές, ψηφίδα την ψηφίδα, δημιουργούν ψηφιδωτό περίεργο, που ένα τσαφ από το protagon αμέσως έβαλε τη φωτιά στο φιτίλι κι αρχίζεις και ανακαλείς γεύσεις, στιγμές κι ανθρώπους που με την μαστοριά τους έδωσαν ύφος και διάσταση σ’ αυτό που λέγεται Γιορτή.
- Η τηγανιά του παππού μου, από τον μόλις πριν, μπρος τα εντεκάχρονα μάτια μου, θυσιασμένο οικότροφο χοίρο.
- Τα μαμαδένιο σέλινο με χοιρινό και η μαμαδένια βασιλόπιττα.
- Η άχνη πάνω στα ρούχα και τα νεύρα γιατί, αντί για χρήματα, κάποιες κυρίες έδιναν κουραμπιέ, όταν έλεγες τα κάλαντα και που ν’ αντέξεις να τον πας μέχρι το σπίτι—έπρεπε να καλύψεις το οικονομικό πλάνο της καλαντολογίας.
- Ντολμάδες με λάχανο τουρσί της γιαγιάς μου απ’ την Νικομήδεια.
- Πατατάκια οικογενειακής συσκευασίας με ούζο Υπάρχω, θαλαμοφύλακας τυγχάνων, στην Καβησό Φερών—«πληγωμένο αηδονάααααακιιιιιιιι που του πήραν…»-ε ρε γλέντια!
- Πώς η αντιπαθής μου γαλοπούλα μπορεί να με συνεπάρει-made by Ξένια.
- Χουρμαδότουρτα η ελληνοπρεπής -στέλνω και συνταγή, να ψαρώσει (;) ο Σκαρμούτσος- τα εξαιρετικά πρέπει να τα μοιράζεσαι.
- Οι σπανακόπιτες της Ρούλας –οι μισές φαγωμένες μέσα στο αμάξι καθ' οδόν για χριστουγεννιάτικη παράσταση στην Αθήνα.
- Οι λαχανοντολμάδες στα καμαρίνια χωρίς πιρούνια (χαίρε Μπέση Μάλφα).
- Ουίσκυ Haig ή το κόκκινο κρασί που φτιάχνει ο Βασίλης ο Κουβακάς -λίγο πιο στυφό, είν’ αλήθεια, όταν έχεις παράσταση τέτοιες μέρες.
Έλαααααααα! τέλος τα μελό, πάμε για μελομακάρονα ρε! Στην υγειά μας, φίλοι, στην ψυχραιμία μας και στις γεύσεις της μνήμης του μέλλοντός μας.