Κάστανα τσιμπημένα
Ο καθένας, το κάθε σπίτι, το κάθε μπαλκόνι γιορτάζει τις γιορτές του με τον δικό του τρόπο. Οι συνταγές για τα τραπέζια μας τα γιορτινά ήταν μυστικό των γυναικών του σπιτιού και μόνο, δε μας έβαζαν μέσα, δε μας άνοιγαν. Το δαχτυλίδι χωρούσε, έμπαινε μόνο στα θηλυκά τα δάχτυλα. Τα όμορφα, τα αγαπημένα, τα φιλημένα. Το μόνο που μου έμαθαν είναι να βάζω τα κάστανα στη φωτιά. Και να τα βγάζω. Ήξερα, έμαθα να τα τσιμπάω. Τα κάστανα πρέπει να είναι τσιμπημένα, όπως εγώ με εσένα.
Λοιπόν, παίρνουμε τα κάστανα, αυτά που μας έχουν στείλει οι φίλοι από την Κρήτη, "κάστανα της γούβας"-καλοδιατηρημένα- τα κόβουμε, τα χαράζουμε με το μαχαίρι, με το χέρι, προσεκτικά μη μας ξεφύγει κανένα κι έχουμε εκρήξεις, τσακωμούς και γκρίνιες και τα παραχώνουμε κάτω από την καυτή τη χόβολη. Περιμένουμε. Ξέρουμε την ώρα, το χρόνο και τον τρόπο που πρέπει να βγουν. Τον καταλαβαίνουμε από το πώς κάθονται, πώς κουρνιάζουν, πώς γουργουρίζουν. Τα βγάζουμε. Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Πρέπει να ξέρουμε σε ποιόν χαρίζουμε και σε ποιόν δεν χαρίζουμε τα κάστανά μας.