Πράσινες, κόκκινες, κίτρινες ζουμερές πιπεριές

του Δημήτρη Ποταμιάνου 14 Αυγούστου 2013 • Συνταγές • πιπεριές, ντομάτες

Έχω μιαν άλλη πρόταση για ν’ αποφύγουμε τους τσακωμούς με τα γεμιστά, όπως τόσο συνετά μας προέτρεψε πριν από λίγο καιρό η φίλη Θάλεια. Την ανασύρω από το σημειωματάριο παλαιότερων δοκιμών μου - υπό τις οδηγίες της συχνά υπερβολικά καθωσπρέπει αλλά πάντα αξιόπιστης Dame (αν όχι και με τη βασιλική βούλα) Delia Smith. Έχει τρία βασικά προτερήματα το σημερινό διάβημά μας. Το πρώτο είναι ότι όσοι ετοιμάζουν γεμιστά, με ρύζι ή με κιμά, ενώ αξιοποιούν συνήθως και τις πιπεριές, τις ντομάτες κυρίως προσέχουν και στους χυμούς τους βασίζονται για να νοστιμέψει το φαγητό και η σάλτσα του. Στη συνταγή που ακολουθεί οι ρόλοι αντιστρέφονται, η πιπεριά είναι που δίνει πλέον τον τόνο ενώ η ντομάτα μένει να της βαστάει σεγκόντο.

Το δεύτερο ατού της πρότασής μας είναι ίσως πιο συζητήσιμο. Εξαιρώντας τη λεπτόφλουδη ποικιλία της Φλώρινας, οι πιπεριές που εμείς ξέρουμε (από τότε που τις υποδεχτήκαμε, μετά το υπερατλαντικό τους ταξίδι) δεν είναι σαν τις χάντρες... «πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, θαλασσιές(!)». Αλλά να που οι ευρηματικοί Ολλανδοί, καθώς βαρεθήκαν μάλλον να βλέπουν γύρω τους μόνο πράσινες πιπεριές, αποφασίσαν να παίξουν, όπως με τις τουλίπες τους, με τα χρώματα. Και τις έκαναν μόδα τις πολύχρωμες πιπεριές τους και τις έστειλαν στα μανάβικα όλου του κόσμου. Τι λέτε, ν’ αρκεστούμε εμείς στις γνώριμες πράσινες και να την αρνηθούμε αυτήν τη μόδα; Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, θα’ λεγα να μη την απορρίψουμε. Αν μη τι άλλο, όπως όλες οι μόδες, που επιβάλλουν την ομοιομορφία, έτσι κι αυτή σώζεται τελικά - και σχεδόν προγραμματικά - από τις μικρές ιδιωτικές παραλλαγές - χρωματικές ή άλλες -, οι οποίες πάντα μένουν στη δικαιοδοσία ακόμα και των πιο πειθήνιων fashion victims. Ενώ και η όψη τουλάχιστον του φαγητού μας σίγουρα θα’ χει να κερδίσει από τη χρωματική ποικιλία.

Κι ερχόμαστε τώρα στο τρίτο και μεγαλύτερο αβαντάζ της συμβιβαστικής μας συνταγής. Κανενός είδους κρεατικό δε μπλέκεται σ’ αυτήν κι έτσι οι εραστές των ορφανών γεμιστών θα πρέπει να την βρουν πολύ της αρεσκείας τους. Το ζουμάκι ωστόσο που θα τρέξει από τις ελαφριά καψαλισμένες πιπεριές μας, με τη βοήθεια και της απλής αλλ’ αρκετά ιδιόρρυθμης γέμισης, θα έχει - απίστευτο και όμως αληθινό! - κάτι από την ευωδιά και τη νοστιμιά του χυμού μιάς εντράδας. Παραπονεμένοι δεν θα μείνουν, λοιπόν, ούτε οι αμετανόητοι κρεωφάγοι ανάμεσά μας. Win - win το κολατσιό μας.

Πολύχρωμες γεμιστές πιπεριές

Χρειαζόμαστε

3-4 εύσωμες και καλοσχηματισμένες πιπεριές όλων των αποχρώσεων
ντοματούλες κατά βούληση (Δοκιμάστε αυτήν την εποχή τις χοντρόφλουδες μαυροκόκκινες. Το άρωμά τους θυμίζει πράγματι αλλοτινή ντομάτα.)
4-5 φιλετάκια αντζούγας (καλά ξεπλυμένα)
4-5 σκελίδες σκόρδου (κομμένες σε πολύ λεπτές φέτες)
λίγο πιπέρι από τον μύλο
αλατάκι (με μεγάλη φειδώ- η αντζούγα το αναπληρώνει πειστικότατα)
λαδάκι ελιάς
φυλλαράκια βασιλικού (στο σερβίρισμα του φαγητού)

Ανοίγουμε στα δύο εγκαρσίως τις πιπεριές. Αφαιρούμε τα σπόρια και τις σκληρές εσωτερικές τους ίνες. Κρατάμε, όμως, απαραιτήτως το κοτσανάκι τους, που θα δείξει όμορφο στο πιάτο (δεν τρώγεται φυσικά) και που θα βοηθήσει στο ψήσιμο να μην αλλοιωθεί το σχήμα του βασικού μας συστατικού.

Ξεπλένουμε τις αντζούγες και τις κόβουμε σε μικρά κομματάκια. Ξεφλουδίζουμε τις ντοματούλες και ξεσκαρτάρουμε και εδώ τα περίσσια σπόρια. Κόβουμε σε λεπτές φέτες τις καθαρισμένες σκελίδες του σκόρδου. Παραγεμίζουμε την καρδιά της κάθε ανοιχτής πιπεριάς με αυτό το μίγμα (προσοχή, άκοπες οι μικρές ντομάτες μας, μία ή δύο σε κάθε πιπεριά).

Ραίνουμε τα γεμιστά μας με το λάδι. Φουρνίζουμε σε δυνατό προθερμασμένο φούρνο, τρία τέταρτα της ώρας περίπου, και ώσπου να καψαλιστούν καλά στις άκρες οι πιπεριές μας. Προσθέτουμε μακριά από τη φωτιά τα φυλλαράκια του βασιλικού, ραντίζουμε το φαγητό με το ζουμάκι που έχει τρέξει στο ταψί, στάζουμε από πάνω και λίγες ακόμα σταγόνες φρέσκο λάδι και σερβίρουμε.