Η φρουτόκρεμα
Όταν «έγινε» (μ’ αρέσει να το λέω έτσι) ο αδελφός μου ο μικρός, ήμουν μεγάλο κοριτσάκι. Ήταν κανονική εισβολή στη ζωή μου. Η μητέρα μου δεν μας άφηνε να τον πλησιάζουμε πολύ, εγώ και ο μεγαλύτερος αδελφός μου. Βασικά σκασίλα του, του μεγάλου, αλλά εγώ ήμουν γυναίκα και ήθελα να έχω δικαιώματα στο μωρό μας. Τα πρώτα Χριστούγεννα του μπέμπη λοιπόν, ήταν και η εποχή που η μαμά μου του ξεκίνησε τις φρουτόκρεμες. Μου έδινε το κουτάλι και μου μάθαινε πώς να μην τον πνίξω. Ήταν ένα άσπρο, ζουμερό, όμορφο μωρό με τεράστιες βλεφαρίδες – ελπίζω πως δεν διαβάζουν τα κορίτσια της ζωής του. Τον τάιζα τη φρουτόκρεμα και αισθανόμουν πλήρης. Σαν να καταφέρνω την πιο δύσκολη αποστολή. Του άρεσε. Τα μάγουλά του τα όμορφα, αμέσως μετά γίνονταν ροζ ή έτσι τα φανταζόμουν. Όλα τα θαύματα μπροστά μου.
Η μυρωδιά της φρουτόκρεμας είναι που μου λείπει λοιπόν απ’ το εορταστικό τραπέζι. Αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα’χουν φρουτόκρεμα. Θα ήθελα να έχουν κάποια απ’ τα επόμενα και να κρατάω εγώ το κουτάλι.