Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όσο και να προσπαθήσω δεν μπορώ να φαντασθώ δυο ομοτράπεζους να φλερτάρουν πάνω από ένα πιάτο με μακαρόνια με κιμά – με την μοναδική εξαίρεση του να είναι κάτοικοι της Μπολόνια και να γνωρίζουν από τα γενοφάσκια τους πόσο παιχνιδιάρικο είναι αυτό το φαγητό, που εδώ το έχουμε καταδικάσει σε ένα βαρύ και βαρετό πιάτο, κατάλληλο για το μενού βρεφονηπιακών σταθμών. Ούτε βεβαίως μπορώ να φαντασθώ ομοτράπεζους να φλερτάρουν πάνω από ένα πιάτο σπαγγέτι που ο ένας τα κόβει (υπάρχει και αυτό το έγκλημα) ενώ ο άλλος φτυαρίζει τις μπουκιές του. Επ’ ουδενί.

Τα μακαρόνια παραμένουν από τα αξεπέραστα στην περιπέτεια της γοητείας φαγητά, αλλά έχουν πολύ αυστηρούς κανόνες. Εκτός από το σωστό βράσιμο, που είναι εκ των θεμελιωδών. Δεν έχει σημασία το πιάτο, ούτε αν κάθεσαι σε τραπέζι, αλλά έχει τόση μα τόση σημασία πώς φέρνεις την μπουκιά, πώς τους επιτρέπεις να κάνουν τις κυματιστές τους κινήσεις γύρω από το πιρούνι, πώς κυκλοφορούν μέσα στο κλειστό (οπωσδήποτε!) στόμα. Πώς τα υποδέχονται τα χείλη, πώς τα αγγίζει το πιρούνι. Όλα αυτά (και προφανώς με την απόλυτη φυσικότητα που εξασφαλίζεται μόνο με την εκμάθηση καλών τρόπων εξ απαλών ονύχων).

Η σημερινή μακαρονάδα αφορά αυτούς που, ανάμεσα στις μπουκιές τους, στέλνουν μηνύματα, ανεπαίσθητα, ψηλαφητά. Που νιώθουν την ανάγκη να γοητεύσουν και είναι πρόσφοροι να γοητευθούν. Η μακαρονάδα τους λοιπόν πρέπει να 'ναι σπιρτόζα αλλά όχι εξουσιαστική, υπαινικτική. Και φυσικά να μην έχει ψιλοκομμένα λαχανικά ή κρέας! (ένα ελάχιστο πράσινο σημάδι, σκαλωμένο ανάμεσα και στα τελειότερα ακόμη δόντια, θα καταποντίσει και την ισχυρότερη φλερτική διάθεση)

Στο ξύλινο γουδί ή στο «μούλτι» λιώνουμε και αναμειγνύουμε τη ρόκα μαζί με την παρμεζάνα, τα καρύδια και το πιπέρι. Ρίχνουμε λίγο - λίγο, σε συνεχή ροή, το λάδι για να δέσει καλά και να γίνει μια πλούσια καταπράσινη κρέμα. Μεταφέρουμε το πέστο σε γυάλινο βάζο στο ψυγείο.

Βάζουμε τα σπαγγέτι να βράσουν σε αλατισμένο νερό. Όταν ετοιμαστούν (επιμένω, 1 λεπτό νωρίτερα από τον αναγραφόμενο στη συσκευασία τους χρόνο) τα σουρώνουμε και κρατάμε, δια παν ενδεχόμενο στην άκρη, ένα φλιτζάνι από το καυτό νερό τους.

Στη βαθιά “σουπιέρα” των μακαρονιών (τι κρίμα που δεν υπάρχει ειδική ονομασία γι' αυτό το σωτήριο σκεύος) βάζουμε κάτω κάτω 1-2 κουταλιές από το πέστο της ρόκας. Ρίχνουμε τα καυτά μακαρόνια και ακόμη 2 κουταλιές από το πέστο. Ανακατεύουμε με μαλακές κινήσεις, αλλά καλά ώστε να αναμειχθούν σωστά. Προσθέτουμε και τις λιαστές ντομάτες, στραγγισμένες από το λάδι τους και κομμένες λωριδίτσες. Αν μας φαίνεται στεγνή η μακαρονάδα, τότε σκεφτόμαστε το “παν ενδεχόμενον” και την κάνουμε πιο ανάλαφρη και κρεμώδη, προσθέτοντας κουταλιά κουταλιά (1-2) από το νερό που είχαμε φυλάξει.

Πασπαλίζουμε με κάμποση ακόμη τριμμένη παρμεζάνα και κοιτάμε τον ομοτράπεζο μας σκεπτόμενοι «ακονίζω το πιρούνι μου, γλείφω τα δάχτυλά σου».