Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Από την ημέρα που γύρισα κάτι βράζει μέσα μου. Τις νύχτες ξυπνάω από κάποιο όνειρο τόσο αληθοφανές, που για ώρα νομίζω πως οι απειλές του συνεχίζονται ακόμα. Περίεργα έντομα πεθαίνουν καρφωμένα στο δέρμα μου, άνθρωποι πέφτουν από γκρεμούς, βαμμένοι με ένα παράξενο μπλε του κοβαλτίου κι εγώ όλο και περισσότερο σφίγγω, ασυναίσθητα, τα δόντια μου, μέχρι που με ξυπνάει ένας πραγματικός πονοκέφαλος. Σκεπάζομαι βιαστικά με το σεντόνι, τάχα για να προστατευτώ από τους απροσδιόριστους εχθρούς μου, αλλά μόλις με ξαναπάρει ο ύπνος εμφανίζεται εκείνο το χταπόδι για να διακόψει την ηρεμία της κατάδυσης μου στους πολύχρωμους κοραλλιογενείς βυθούς των ονείρων μου.

Όταν διαπίστωσα πως οι εφιάλτες μου ξεπέρασαν σε διάρκεια την μια βδομάδα είπα να συμβουλευτώ έναν ειδικό. Μου πρότεινε μακρινούς περιπάτους και μου σύστησε κι ένα ελαφρύ αγχολυτικό.

Στο δρόμο προς το φαρμακείο περνάω πάντα από το ψαράδικο της γειτονιάς μου. Εκεί, σε μια άκρη του λουλακί πάγκου είδα το χταπόδι των ονείρων μου, συρρικνωμένο ως προς το μέγεθος, να περιμένει τον υποψήφιο αγοραστή του. Το σκέφτηκα καλύτερα. Καλές κι οι σταγόνες της εναλλακτικής ιατρικής, αλλά υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό από το να παραγουλιάσεις ο ίδιος τα χταπόδια -μέσα σου- και μετά να τα μαγειρέψεις; Τι μπορεί να εκμηδενίσει καλύτερα τους φανταστικούς κινδύνους του εφιάλτη σου από μια κατά μέτωπο επίθεση, ιδίως όταν έπεται κι η «εξόντωση» τους  στην πυρά του μαγειρείου σου;

Το αγόρασα, χωρίς δεύτερη σκέψη, ήταν περίπου δυο κιλά. Σκέφτηκα πως τόσο χταπόδι μου πέφτει πολύ και πως θα είναι καλύτερα να το μοιράσω και σε φίλους, έτσι όπως μοιραζόμαστε συνήθως και τις ανησυχίες μας. Όμως για να είμαι σίγουρη πως θα ξορκίσω την κατάσταση, μήπως και στα σκοτεινά θαλάμια των ονείρων μου κρύβονται κι άλλοι φανταστικοί εχθροί, είπα να επέμβω με διπλό μαγείρεμα, πρώτα να το βράσω και στη συνέχεια να το ψήσω ως χταποδόπιτα. 

Νησιώτικη χταποδόπιτα, όπως την φτιάχνουν στα Επτάνησα (κυρίως στην Κεφαλονιά) ή στις Σποράδες

Υλικά για ένα μέτριο ταψί (28 εκ.)

Πλένω καλά το χταπόδι και αν χρειάζεται «παραγούλιασμα», το χτυπάω πάνω σε μια σκληρή επιφάνεια (σε μια πέτρα ή σε ένα μάρμαρο), μέχρι να μαλακώσει. Το βάζω σε μια κατσαρόλα να βράσει μαζί με το νερό, το κρασί, τα πιπέρια και το δαφνόφυλλο. Χρειάζεται να βράσει τόσο ώστε να μπορώ να το τσιμπήσω με τη μύτη του πιρουνιού μου. Το σουρώνω και κρατάω το ζουμί του, χωριστά, σε μια λεκανίτσα. Το κόβω σε φετούλες. Σοτάρω τα κρεμμύδια ελάχιστα, χωρίς να τα αφήσω να τσιγαριστούν, και προσθέτω το ρύζι, το χταπόδι και την ντομάτα και λίγο από το ζουμί τους και τα αφήνω για 2-3 λεπτά να σιγοβράσουν. Στο μεταξύ ανοίγω τα φύλλα με τη βοήθεια ενός πλάστη. Απλώνω δυο ή τρία-ανάλογα με το πάχος τους- στον πάτο του ταψιού, φροντίζοντας να αλείψω το καθένα με ελάχιστο ελαιόλαδο. Βάζω τη γέμιση στη μέση και σκεπάζω την πίτα με άλλα 2 ή 3 φύλλα. Την χαράσσω και την ψήνω σε προθερμασμένο, στους 180ο С, φούρνο για 40-45 λεπτά, μέχρι να ροδίσουν τα φύλλα. Την σερβίρω χλιαρή.

Αν ανοίξω σπιτικό φύλλο,  χρειάζομαι για τη ζύμη

Κοσκινίζω πάντα το αλεύρι και το τρίβω με τα δάχτυλα μου μαζί με το ελαιόλαδο και σιγά-σιγά προσθέτω το λεμόνι και το αλατόνερο. Ζυμώνω και πλάθω τη ζύμη σε 6-8 μπαλίτσες. Τις σκεπάζω με πετσέτα και τις αφήνω να σταθούν για 1 ώρα για να φουσκώσουν. Στη συνέχεια αλευρώνω μια επιφάνεια και ανοίγω τις μπαλίτσες μου, με λεπτό πλάστη ή ξυλίκι, σε λεπτά φύλλα. Μπορεί να βγουν μέχρι και 10 φύλλα από αυτή τη δόση.

Υ.Γ.: Όταν έχω πολλά κέφια, αντί να καλύψω την πίτα με τα επάνω φύλλα, θυμάμαι πόσο ψυχοτονωτικά ήταν τα παιχνίδια με την πλαστελίνη στο σχολείο. Φτιάχνω λοιπόν ένα ζυμαρένιο χταπόδι να απλωθεί πάνω στην πίτα και μετά ψήνω κανονικά - όπως αυτό της φωτογραφίας.