Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Οι μαγειρικοί εφιάλτες κάθε εργένη - αρχάριου μάγειρα είναι γεμάτοι από κρέατα που ψήνονται πολύ ή πολύ λίγο, σάλτσες που σβωλιάζουν ανελέητα, σουφλέ που "κάθονται", λασπωμένα ζυμαρικά και επιδόρπια που ντρέπεσαι και να τα κοιτάξεις - πόσο μάλλον να τα γευτείς ή να τα προσφέρεις. Υπάρχουν βέβαια ένα σωρό τρόποι ώστε όλα τα απαιτητικά και μπελαλίδικα φαγητά να μετατραπούν σε εύκολα και γρήγορα - σωστό παιχνιδάκι - τρανή απόδειξη η εργένικη τηγανιά. Όμως έρχονται στιγμές που αναζητάς ένα καλομαγειρεμένο πιάτο, ένα εκλεπτυσμένο επιδόρπιο. Ενδίδοντας σε αυτή τη λαχτάρα, τις προάλλες αποφάσισα με περισσό θράσος να ετοιμάσω μια αφράτη σοκολατένια μους. Λόγος ιδιαίτερος, πέρα από τη θεϊκή, αξεπέραστα απολαυστική γεύση της σοκολάτας, δε χρειαζόταν.

Το θράσος της περίστασης είχε να κάνει με τα υλικά: τα περισσότερα έλειπαν από το ψυγείο. Λιγοστά αυγά, μόλις 4, βούτυρο ούτε 100 γραμμάρια και για κακάο σε σκόνη; Ούτε λόγος! Δεν πτοήθηκα όμως, γιατί όπως είπε Καλή Δοξιάδη αποδομώντας την κολοκυθόπιτα, η συνταγή υπάρχει για να σου δίνει ιδέες να αυτοσχεδιάζεις. Το αποτέλεσμα, σκέτο φιάσκο! Ενα υδαρές μίγμα που δε θα έπηζε ούτε στον καταψύκτη. Σοφά λοιπόν είχε σημειώσει, για ακόμη μία φορά, ο Δημήτρης Ποταμιάνος πως "στη μαγειρική πάντα υπάρχει τρόπος να μπαλώσεις την ατζαμοσύνη σου, ενώ η ζαχαροπλαστική είναι άτεγκτη". Η γεύση του μίγματος έκτακτη αλλά, κακά τα ψέματα, μους δε θα γινόταν ποτέ. Ήταν ωστόσο πολύ γευστικό για να πεταχτεί. Τη λύση έδωσε ο φούρνος: "πόσο χάλια θα είναι ως κέικ;" σκέφτηκα - έτσι κι έγινε.

Τα υλικά που ακολουθούν είναι εκείνα της επίσημης εκδοχής - μικρές αλλαγές και προσθαφαιρέσεις, ανάλογα με τις προμήθειές μας, δεκτές και - γιατί όχι - γευστικά ενδιαφέρουσες. Για τη μους που χάλασε λοιπόν, και έγινε κέικ, θα χρειαστούμε:

Κατ' αρχήν εξασφαλίζουμε ένα μίξερ, αν δε διαθέτουμε ήδη, γιατί το ανακάτεμα των υλικών με τον αυγοδάρτη θα είναι μεν εφικτό αλλά, καθώς απαιτούνται υψηλές ταχύτητες και αντοχές, κάτι παραπάνω από κοπιαστικό. Επίσης το μίξερ θα γίνει ο μικρός μας ακούραστος βοηθός που θα φροντίσει για την ετοιμασία του γλυκού παράλληλα με το, κάπως χρονοβόρο, λιώσιμο της σοκολάτας.

Κόβουμε τη σοκολάτα σε κομμάτια για να λιώσει πιο εύκολα. Γεμίζουμε μια κατσαρόλα με νερό κατά το 1/3 και το ζεσταίνουμε ώσπου να βράσει. Ρίχνουμε τα κομμάτια της σοκολάτας σε ένα πυρίμαχο μπολ που τοποθετούμε πάνω από την κατσαρόλα - αφού βεβαιωθούμε πως το κάτω μέρος του δεν έρχεται σε επαφή με το εν βρασμώ νερό. Μπαιν - μαρί δηλαδή για τους γνώστες. Σειρά έχει το βούτυρο, που θα πρέπει να έχει ήδη μαλακώσει. Ανακατεύουμε επιμελώς και, λίγο πριν το μίγμα αποκτήσει απολύτως λεία υφή και η σοκολάτα λιώσει, απομακρύνουμε το σκεύος από τη φωτιά. Η θερμότητα που διατηρείται θα βοηθήσει να λιώσουν όλα τα εναπομείναντα μικρά κομμάτια με λίγο ακόμα ανακάτεμα.

Όσο συμβαίνουν αυτά, λίγο πιο πέρα, σε ένα μπολ, με τη βοήθεια του μίξερ, αναμειγνύουμε τους κρόκους των αυγών με λίγη από τη ζάχαρη μέχρι το μίγμα να ασπρίσει. Μόλις είναι έτοιμο, το προσθέτουμε στη λιωμένη σοκολάτα μαζί με το κακάο και ανακατεύουμε. Σχεδόν αμέσως συνεχίζουμε με τα ασπράδια των αυγών: τα χτυπάμε στο μίξερ με την υπόλοιπη ζάχαρη και σε χαμηλή ταχύτητα μέχρι να σχηματίσουμε σφιχτή μαρέγκα. 

Ανακατεύοντας συνεχώς, αλλά πάντοτε απαλά, την ενσωματώνουμε στο σκεύος με τη σοκολάτα σταδιακά - σε τρεις ή τέσσερις δόσεις. Σε αυτό το σημείο, στην αρχική εκδοχή της μους, θα αδειάζαμε το μίγμα σε ένα βαθύ σκεύος για να το κατευθύνουμε στο ψυγείο· τώρα όμως το αδειάζουμε σε ένα ταψάκι ή κάποιο πυρίμαχο.

Μικρή δοκιμή απαραίτητη πριν το φούρνισμα, που θα μας κάνει ακόμα πιο ανυπόμονους για το ψημένο μας γλυκό. 20 με 25 λεπτά στον προθερμασμένο στους 200 βαθμούς φούρνο είναι σίγουρα αρκετά, άλλωστε θέλουμε η καρδιά της ψητής, σοκολατένιας μους μας να παραμείνει υγρή και μαλακή. Για να αποφύγουμε πιθανά ατυχήματα, σερβίρουμε το γλυκό μέσα στο σκεύος που ψήθηκε.

Τι κι αν ξεκινώντας είχα κατά νου ένα γλυκό ψυγείου; Το αφράτο, ζουμερό στο εσωτερικό του, κέικ κάλυψε με το παραπάνω τη λαχτάρα για σοκολάτα που "για λίγο σε κολακεύει, για μια στιγμή σε ζεσταίνει - έπειτα, ξαφνικά, ξυπνά μέσα σου έναν θανατηφόρο πυρετό", όπως είχε περιγράψει η Madame de Sevigné.