Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όλα είναι θέμα μύτης. Με μια μπουκιά μανιταριών τρως δάσος, μ' ένα κουταλάκι αχινού καταπίνεις βυθό, δυο κάπαρες στο στόμα σου φέρνουν τη λιακάδα. Αυτό συμβαίνει και με το ταπεινό σπανακόρυζο: μυρωδιά βροχής στο χώμα. Πιο γήινο, δεν γίνεται.

Τρυφερά, υγρά, με τους σβώλους του χώματος ακόμα πάνω στην άκρη τους, περιεργάζομαι στη λαϊκή τα σπανάκια. Απιθωμένα ωραία, επιμελημένα αλλά ακόμη σαν να βγήκαν από τη γη. Σκούρο ζωντανό πράσινο στα φύλλα, τρυφερά κοτσάνια. Φαίνεται ότι δεν θέλει μεγάλο μπελά στο καθάρισμα και πλύσιμο. Γεμίζω το καλάθι μου. Θα φτιάξω σπανακόρυζο ακολουθώντας τις οδηγίες, όχι της οικογενειακής μου παράδοσης, αλλά του φίλου Μισέλ Φάις, μάστορα δεινού όχι μόνο στις λέξεις. Εξάλλου μια φωτογραφία, αυτή εδώ, με έκανε να παρεκκλίνω από την αρχή μου, “όχι ντομάτα στο σπανακόρυζο”. Βάζει φρέσκα ντοματίνια στην κατσαρόλα, το αποτέλεσμα ενισχύει τη φρεσκάδα. Επιπλέον ο Μισέλ έχει την εξαίρετη έμπνευση να το συνοδεύει με παξιμάδια ασφαλώς, αλλά και δυο γενναίες κουταλιές καλό γιαούρτι.

Σπανακόρυζο

Σε μεγάλη, ψηλή κατσαρόλα ζεσταίνουμε το λάδι. Πόσο; Όσο να καλύψει τον πυθμένα και λίγο παραπάνω. Μόλις ζεσταθεί, ρίχνουμε τα κρεμμυδάκια, κομμένα – όχι ψιλοκομμένα. Τα φέρνουμε βόλτες να πάρουν χρώμα και προσθέτουμε σε δόσεις το σπανάκι. Όχι δια μιας, γιατί θα γεμίσει με τον όγκο του το σκεύος και δεν θα μπορούμε να το ανακατέψουμε. Με το που θα αρχίσει να μαραίνεται η μία δόση, θα προσθέτουμε αμέσως την επομένη. Μόλις μαραθεί το σπανάκι, ρίχνουμε το ρύζι. Βάζω ρύζι για πιλάφι σπυρωτό αλλά επιλέξτε όποιο θέλετε εσείς (το τύπου καρολίνα το κάνει πιο γλασαριστό).

Ακολουθούν τα ντοματίνια, αλάτι μπόλικο και πιπέρι και προσοχή! Λίγο νερό. Καλύτερα να βάλετε αρχικά 1/2 ποτήρι και να προσθέσετε αργότερα, παρά να πλαδαρέψει το φαγητό και να μη σώζεται. Χαμηλή απαραιτήτως η φωτιά και σιγοβράζει για ένα 20λεπτο, το κριτήριο είναι να βράσει το ρύζι. (Ενδιαμέσως τσεκάρουμε και προσθέτουμε νεράκι, αν χρειαστεί – πάντως το σπανάκι βγάζει από μόνο του μπόλικο).

Στα δεκαπέντε λεπτά πασπαλίζουμε με μπόλικο ψιλοκομμένο άνιθο και ραντίζουμε με τον χυμό λεμονιού (ενός αρχικά και στο τέλος, αν χρειάζεται, βάζουμε επιπλέον). Δεν βάζουμε νωρίτερα τον άνιθο για να μη μειωθεί το άρωμά του.

Το γιαούρτι μπαίνει στο πιάτο, τα κρίθινα παξιμάδια απαραίτητα ή το καλό ζυμωτό ψωμί.

Στο τραπέζι πια, πιπέρι και λεμόνι από δίπλα για περαιτέρω ενίσχυση.
Κλείστε τα μάτια, βρέχει στον κάμπο.