Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ούτε το μήλο της Έριδος, ούτε το μήλο της Εύας, ούτε το μήλο του Αδάμ, ούτε το μήλο του Νεύτωνα, ούτε το δαγκωμένο μήλο της Apple, το δηλητηριασμένο μήλο της Χιονάτης, το καραμελωμένο μήλο των πανηγυριών, ούτε το πεσμένο κάτω από τη μηλιά μήλο, ούτε της Λόλας το «να ένα μήλο» και βέβαια ούτε και το μήλο που τον γιατρό τον κάνει πέρα...

Κανένα από αυτά τα διάσημα μήλα δεν μπήκε στη βαθιά κατσαρόλα  μου, την παλιά, ασήκωτη Lagostina της εποχής του Πολυτεχνείου, όταν με τον Νικήτα καθαρίζαμε ο ένας για τον άλλον τα πρώτα κοινά μας μήλα. 

Τα μήλα που μπήκαν στην κατσαρόλα ήταν άσημα, καθημερινά, απλά μήλα. Άλλα κατακόκκινα, άλλα με λίγες ροζ πινελιές, άλλα ολίγον ταλαιπωρημένα και άλλα γυαλιστερά σαν χριστουγεννιάτικες μπάλες. Δέκα στον αριθμό. Αφού πλύθηκαν και καθαρίστηκαν και κόπηκαν σε μικρά κομματάκια με μουσικό φόντο το πρώτο τραγούδι του CD “Compay Segundo duets”, το περίφημο Saludo a Chango, έχοντας χάσει πια  την όποια διαφορετικότητά τους, μετασχηματίστηκαν σε μια άβουλη πειθήνια μάζα. Στη συνέχεια, πάνω που άρχιζε το επόμενο τραγούδι, το Fidelidad, ραντίστηκαν με το χυμό ενός λεμονιού, κάποια, μην αντέχοντας την τόσο ξινή γεύση στη ζωή τους, κρύφτηκαν κάτω από τα άλλα, τα λυπήθηκα και τα άφησα προφυλαγμένα στον πάτο της κατσαρόλας κι ας άκουγαν με δυσκολία τα λόγια του Legitimas Negros.

Στο τέταρτο τραγούδι, Chan Chan, είχε ήδη προστεθεί το νερό δύο μικρομεσαίων ποτηριών και το γλέντι του βρασίματος άρχισε να φουντώνει. Τα δύο πορτοκάλια που αναρωτιόντουσαν πώς κλαίει με τόση τέχνη η κιθάρα στο La Juma de Ayer αποχωρίστηκαν, πριν προλάβουν να διαμαρτυρηθούν, από τη φλούδα τους, κόπηκαν σε μικρά ζουμερά κομμάτια και η φλούδα τους, ως πιο ανθεκτική στις κακοτοπιές, σε μικρότερα κομμάτια και προστέθηκαν παρέα στην ήδη πια μελωμένη καρδιά των μήλων από τη μελωδία του τραγουδιού Linda Graciela.

Η μαύρη ζάχαρη, στριμωγμένη σε τρεις κούπες, κολλώδης και σχεδόν συμπαγής, με τους κόκκους της σφιχταγκαλιασμένους να ζουν το απύθμενο πάθος του Morir de Amor, βρέθηκε με το τέλος του τραγουδιού να διαλύεται ειρηνικά ανάμεσα στα φρουτώδη αρώματα, χωρίς καν να προλάβει να δει τα ψήγματα κανέλας να πέφτουν με μέτρο στον κοχλάζοντα με πάθος, στο ρυθμό του Beautiful Maria of My Soul, ξανθοκόκκινο πειρασμό.

Το λίκνισμα στον πάτο της κατσαρόλας συνεχίστηκε με τις μελωδίες των τραγουδιών Frutas del Caney, Macusa, La Pluma και Juliancito σε χαμηλή ένταση. Στο φινάλε του τελευταίου τραγουδιού - Tente en Pie - , έριξα μια ερωτική ματιά γεμάτη προσδοκία στην παχύρευστη και σαρκώδη μαρμελάδα, της έκλεισα πονηρά το μάτι, την άφησα να ξεκουραστεί και έβαλα να ξανακούσω το Morir de Amor.     

[Η Σεβαστή Χρηστίδου-Λιοναράκη είναι φίλη αναγνώστρια του bostanistas.gr]