Το σάντουιτς της ατολμίας
Ανάμεσα σ' εκείνες τις δυο φέτες ζωής έλειπαν 30 χρόνια. Η μια φέτα ήταν μια στιγμή σε ένα δειλινό στην ακροθαλασσιά κάποιου νησιού. Ελληνικού. Που το δειλινό του, σου χώνεται βαθιά μέσα στο μυαλό σαν μαχαίρι που χώνεται σε λευκή σάρκα. Κρατούσες αγκαλιά μια νεαρή μέση, γυμνή και αλμυρή απ τη θάλασσα και κοιτούσες τον ήλιο.
Ξεδιάντροπα.
Μετά πέρασαν τριάντα χρόνια μέχρι να ανατείλει πάλι ο ήλιος του έρωτα. Η άλλη φέτα είναι σε μια κάμαρα ξενοδοχείου. Ο έρωτας της παθιασμένος και τρομερός. Να ζητάει να πάρει πίσω αυτά που έχασε. Με επιμονή και σχεδιασμό. Τέτοια τιμωρία και τόσο βαριά ποινή δεν είχε ξανακουστεί στα δικαστήρια του έρωτα. Χτυπιόταν μανίας κολλημένη πάνω απ' το σώμα μου και ζητούσε να πάρει αυτά που είχε στερηθεί. Και το αλάτι του ιδρώτα νά το πάλι στα χείλια μου.
Ήταν ένα σάντουιτς παράξενο.
Δυο φέτες ζωής που τις δαγκώνεις αλλά δεν ξέρεις τι τρως. Η μάλλον ξέρεις. Στη γλώσσα σου ξεχωρίζεις την πικρή την ατολμία σου. Και την προσχώρηση στα ιδεώδη της φυλής.
Κι όμως δεν είναι άνοστο.