Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ολοκληρώσαμε τη βόλτα νούμερο 2013, όπως την ονομάσαμε. Και φτάνει ο πλανήτης με βαριά μαγνητισμένη χάρη εκεί περίπου που ξεκίνησε τον κύκλο του γύρω από μια μπάλα φωτιάς πέρυσι τέτοιες μέρες, μέσα σε ανθρώπινους εορτασμούς και πόνο. Τέτοιες μέρες θέλω να ξεχάσω διάφορα που συνάντησα στην τροχιά του. Νομίζω τ’ αφήνω πίσω.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Συνήθως τρέχω σαν παλαβή να προλάβω. Ευκαιρία ψάχνουμε ακόμα και μέσα στην τρεχάλα να επικοινωνούμε και δεν το παραδεχόμαστε. Περιμένουμε κάτι τέτοιες μέρες, κάτι καρναβάλια, κάτι πάρτυ… Σκάνε κάτι χαμόγελα εκεί που δε το περιμένεις. Σου μιλάνε άγνωστοι και δεν αγριεύεις. Στον δρόμο, στο σουπερμάρκετ, στο ασανσέρ. Μυρίζει αλλιώς αυτή η μέρα απ’ το πρωί, από μικρή το λέω, και δεν είναι μόνο οι κουζίνες που δουλεύουν στο φουλ. Και δυναμώνει το μυστηριώδες άρωμα σαν πλησιάζουν τα μεσάνυχτα. Μόνο αυτό το βράδυ του χρόνου. Βγαίνω στη βεράντα πριν τα πυροτεχνήματα και ρουθουνίζω στην κρύα φωτισμένη πόλη να ρουφήξω αυτόν τον σπάνιο αέρα και ακούω. Μια από τις λίγες ευχάριστες στιγμές  που επικοινωνώ με τ’ άλλα μπαλκόνια. Συνήθως μιλάμε όταν γίνεται σεισμός, έκρηξη ή κόβεται το ρεύμα.
«Το καταλάβατε κι εσείς, ε; Δεν έχετε ρεύμα ούτ’ εσείς, εε;»
Αλλάζει και για σας ο χρόνος, εε;

Σβήνει το φιτίλι του παλιού χρόνου κι αφήνει ένα κάτι καπνισμένο στον αέρα  ενώ μπαίνει απ’ τα παράθυρα μια δροσερή σπιρτόζα ενέργεια σαν προσμονή και σαν ελπίδα. Κι αναβοσβήνει μαζί με τα λαμπάκια. Αν προσέξετε πολύ θα πιάσετε μια παράξενη άγνωστη ψηλή νότα με φόντο τα βαριά σκηνικά της πολυκοσμίας. Ανακατεύονται  τα παλιά και τα καινούρια κι ανάβει στο μπόι της λαμπάδα η νέα χρονιά.

Η ψευδαίσθηση της νέας αρχής μπορεί να μαγειρέψει στ’ αλήθεια κάτι καινούργιο. Αδύνατο να δεχτώ πώς είναι οι χειμώνες των ανθρώπων χωρίς πρωτοχρονιές μετά τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, χωρίς καλέσματα, να χαρούμε που χορέψαμε έναν κύκλο γύρω απ’ τον ήλιο. Χωρίς τραπεζώματα με γέλια, κρασιά, σαλάτες και  τυριά που δεν ξαναδοκιμάζουμε όλη τη χρονιά, και γλυκά που κάποτε ήταν για να μακαρίζουμε τους νεκρούς και να στυλωνόμαστε για ν’ αντέξουμε. Μετά τα είπαμε μελομακάρονα και  αποχαιρετάμε μ αυτά τα περασμένα και παίρνουμε δυνάμεις. Μόλις που άρχισε πάλι η μέρα να μεγαλώνει. Η ζωή συνεχίζεται. Γύρω - γύρω όλοι. Στη μέση ο Μανόλης. Μανόλη τον λένε τον ήλιο;

Θέλοντας να λησμονήσω, όχι αυτούς που δεν έχουν γιορτές, αυτούς δεν θέλω να τους ξεχνάω, αλλά τα δικά μου μικρά βάσανα, μου ‘ρθε έμπνευση κι έφτιαξα μια τάρτα με κάτι λωτούς που στέκονταν σ’ ένα καλαθάκι και με κοίταγαν. Οι λωτοί είναι απ’ αυτούς τους ευγενικούς ντροπαλούς καρπούς που, αν δεν ασχοληθείς μαζί τους, ξεχνάς την ύπαρξή τους.

Γέμισα μια τροχιά από τραγανή ζύμη τάρτας με αυγά για να δέσουμε μεταξύ μας, τυρί κρέμα για υγεία, βανίλια για χαρά, μέλι για αγάπη, λωτούς να ξεχάσουμε αυτά που μας κρατάνε πίσω, τζίντζερ για ιδέες και ενέργεια και νιφάδες από  αμύγδαλα για δημιουργικότητα.

Καλή χρονιά, συνταξιδιώτες! Πάμε γι' άλλη μια γύρα...

Για τη ζύμη

Για τη γέμιση

Για τη διακόσμηση

Εκτέλεση

Πλάθουμε τα υλικά της ζύμης όλα μαζί, να γίνει όμορφη και ομοιογενής, και την βάζουμε  στο ψυγείο καλυμμένη με μεμβράνη για όσο φτιάχνουμε τα υπόλοιπα. Τον χειμώνα. Χωρίς θέρμανση. Γιατί με ζέστη θέλει καμιά ωρίτσα ψυγείο σίγουρα.

Κόβουμε το πάνω μέρος των λωτών και βγάζουμε τη σάρκα τους με ένα κουταλάκι. Την ανακατεύουμε με  τα υπόλοιπα υλικά της γέμισης και τα πολτοποιούμε να γίνουν κρέμα.
Με το μπλέντερ χειρός γίνεται στο πιτς - φυτίλι. (Τώρα θέλησα να μάθω τί σημαίνει και το έψαξα: Το «πιτς - φυτίλι» είναι τουρκικής προέλευσης  και σημαίνει μικρούλι φυτίλι. Δεν είχαν κάποτε πυροκροτητές κι έτσι άναβαν φυτίλι και περίμεναν το μπαμ. Όσο πιο πιτς το φυτίλι, τόσο πιο γρήγορα το μπαμ.)

Βγάζουμε τη ζύμη απ το ψυγείο και την απλώνουμε με τα χέρια μας να γίνει ισόπαχη σε βουτυρωμένο ταψάκι, με διάμετρο περίπου 25 εκατοστά. Ξέρετε, να έχει και τοιχωματάκι γύρω - γύρω. Όχι, δεν την τρύπησα με πηρούνι. Ρίχνουμε μέσα την κρεμώδη μας γέμιση και την πασπαλίζουμε με άφθονα φιλέ αμυγδάλου.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200°C για περίπου τρία τέταρτα της ώρας.

Είναι λαχταριστή και έξτρα αρωματική ζεστή, αλλά μην ενδώσετε, μόνο όταν κρυώσει κόβεται τέλεια και κρατάει το σχήμα της. Και μάλιστα όταν έχει κρυώσει τελείως βγαίνει (με προσοχή) περήφανη και ολόκληρη από το ταψί για να την εκθέσετε όπως της αξίζει.
Καλή επιτυχία!