Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πέρσι τέτοιον καιρό ονειρευόμουν βασιλοπούλες με τρυφερές καρδιές (έτσι τις ήθελα τις αγκινάρες μου, όχι σαν την άλλη, την άκαρδη βασιλοπούλα του παραμυθιού της μεγάλης μας Δέλτα). Φέτος, ανάμεσα στους τόσους παρηγορητικούς χειμωνιάτικους καρπούς, που μας ζεσταίνουν την ψυχή και το σώμα μέσα στην παγωνιά, έχω τη διάθεση να γιορτάσω ένα πιο παρακατιανό - επιτρέψτε μου την έκφραση, αλλά κάπως έτσι δεν το βλέπουμε όλοι; - ζαρζαβατικό: το κουνουπίδι. Για κάποιους λόγους το χορταστικό αυτό φαγητό, παρά τη σειρά των εντυπωσιακών πρωτεϊκών μεταμορφώσεών του στην κουζίνα, επισκιάσθηκε τελευταίως από το πιο μπάνικο, είναι η αλήθεια, ζωηρόχρωμο πράσινο ή μωβ - πιο αυθεντικό σίγουρα αυτό - μπρόκολο. Καιρός να του αποδώσουμε ξανά τις τιμές που του αξίζουν.

Κι έχω και δύο ακόμα λόγους για το σημερινό αφιέρωμα. Ο πρώτος είναι ότι άργησα φέτος να βάλω στο μποστάνι μου τα φιντάνια των κουνουπιδιών κι ακόμα να σκάσει ο καρπός μέσα από το ανεπτυγμένο πλέον φύλλωμά τους. Με τις αράδες αυτές ελπίζω πως θα παρακινηθούν κι αυτά να κάνουν το εποχικό καθήκον τους. Και κατά δεύτερο λόγο θέλω να συστήσω σε όλους εκείνους που δεν έτυχε να τη γνωρίζουν την τριλογία του Nigel Slater, Tender. Από τις τρυφερές φροντίδες ακριβώς του λαχανόκηπου στη μεθοδική επιμέλεια των καρπών του στο μαγειρικό μας εργαστήριο. Τι πιο ταιριαστό σύγγραμμα για όλους εμάς τους αμετανόητους Bostanistas; Από τον πρώτο τόμο του έργου ξεσηκώνω τη συνταγή για ένα πλούσιο, ομολογουμένως, «τυρένιο» (κατά το cheesy που λένε οι φίλοι Άγγλοι) κουνουπίδι. Όχι, δηλαδή, θ’ αφήναμε μόνο τους Ιταλούς να κοκορεύονται για την pasta ai quattro formaggi τους; Ιδού και ένα άλλο εξίσου ταιριαστό πάντρεμα:

Kουνουπίδι με τρία τυριά
(για 3-4 άτομα)

Χρειαζόμαστε (τα υλικά με τη σειρά που αξιοποιούνται στην κουζίνα)

Το γάλα μόλις να πάρει μια βράση μαζί με τα δαφνόφυλλα και το καθαρισμένο κρεμμύδι τρυπημένο με τα γαριφαλόκαρφα. Μακριά από τη φωτιά θα μείνει να ευωδιάσει δέκα περίπου λεπτά.

Το βούτυρο το αφήνουμε πρώτα να λιώσει σε μια κατσαρόλα με ανθεκτικό πάτο, οπότε και προστίθεται το αλεύρι. Ανακατεύουμε διαρκώς, περιμένοντας το μίγμα να χρυσίσει και να δώσει τη μυρωδιά του μπισκότου. Σειρά έχει τώρα το ζεστό γάλα (χωρίς το κρεμμύδι που χάρισε ό,τι είχε να χαρίσει). Γερό ανακάτεμα πάντα, καθώς πήζει η σάλτσα μας (ελαφριά μπεσαμέλ, όπως φαίνεται).

Αλατοπιπερώνουμε (με φειδώ οπωσδήποτε στο αλάτι). Σε πολύ χαμηλή φωτιά η σάλτσα θα σιγοβράσει για ένα ένα τέταρτο της ώρας. Προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος και το τριμμένο τσένταρ κι ελέγχουμε το αλάτισμα της σάλτσας. Είναι επίσης η ώρα και της καπνιστής πάπρικας.

Τα μπουκετάκια του κουνουπιδιού θα χρειαστεί να βράσουν προκαταβολικά 3-4 λεπτά σε ελαφριά αλατισμένο νερό. Χρειάζονται βέβαια επίσης και καλό στέγνωμα πριν μπουν στον προθερμασμένο φούρνο (200) για το τελείωμα του φαγητού. Μέσα στο κατάλληλο σκεύος τα περιχύνουμε με τη σάλτσα μας, ενώ σκορπίζουμε από πάνω και τα τρίμματα της γραβιέρας και της παρμεζάνας. Στο φούρνο για άλλα είκοσι λεπτά, ώσπου να χρυσίσει και η κρούστα των τυριών στην επιφάνεια, ενώ στο βάθος κάνει μπουρμπουλήθρες η αμαρτωλή μας σάλτσα.

Μη διστάσετε να την κάνετε την τυρένια αμαρτία. Του αξίζει του παραμελημένου κουνουπιδιού μας, πάνω απ’ όλα.