Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Τη λαχανίδα την ήξερα από αφηγήσεις του παππού μου και της γιαγιάς μου από την Κατοχή ή τον "Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου"· γενικώς είχα μια συγκεχυμένη άποψη. Φανταζόμουν πως ήταν άνοστη, πικρή, μη βρώσιμη επί της ουσίας, κάτι που τρως για να μην πεθάνεις, η τελευταία σου λύση πριν τον λιμό. Επίσης θεωρούσα ότι ανήκε στο παρελθόν και ότι όταν τελείωσε ο πόλεμος εξαφανίστηκε από προσώπου γης ή αν μη τι άλλο κανείς δεν ασχολήθηκε ξανά μαζί της.

Το καλοκαίρι που πέρασε, σε ένα δείπνο στην Ουάσινγκτον, ο οικοδεσπότης πριν από το φαγητό σέρβιρε πικάντικα τσιπς από kale που έφτιαξε μόνος του στον φούρνο. «Όλοι τρώνε kale φέτος», μου είπε, «είναι το trend της σεζόν». Και όντως, λίγες μέρες αργότερα στο Σικάγο, σε ένα άλλο δείπνο, μου σέρβιραν σαλάτα από kale και στη Νέα Υόρκη, σε ένα πάρτυ της 4ης Ιουλίου, όλοι αντάλλασσαν συνταγές με kale και σέρβιραν κοκτέιλ με kale. Εκεί πλέον δεν κρατήθηκα. Έγραψα kale στο Google Translate στο τηλέφωνο και η απάντηση που μου βγήκε ενώ ήμουν στην καρδιά του Μανχάταν, στον 56ο όροφο ενός ουρανοξύστη, λίγο πριν τα πυροτεχνήματα, ήταν λαχανίδα. Η ταπεινή, κατοχική λαχανίδα ζούσε πλέον μεγαλεία σε roof gardens και σουαρέ.

Η προέλευση της λαχανίδας δεν είναι ξεκάθαρη αλλά ξεκίνησε πιθανότατα από τα μέρη μας (με την ευρύτερη έννοια) στην αρχαιότητα και σταδιακά εξαπλώθηκε και σ’ άλλα μέρη του κόσμου. Το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα το πέρασε περιφρονεμένη και παρακατιανή.  Ξαναπήρε τα πάνω της μετά το 2000, μαζί με την τάση για βιολογικά προϊόντα και επιστροφή στη φύση. Αναμφισβήτητα όμως η μανία στις ΗΠΑ με τη λαχανίδα, η οποία παρεμπιπτόντως άφησε εντελώς ασυγκίνητη τη γιαγιά μου όταν της διηγήθηκα το περιστατικό, κορυφώθηκε μέσα στο 2013. Έγινε θέμα στους New York Times, άρθρο σε λάιφ στάιλ περοδικά («ποιοι σελέμπριτις αγαπούν τη λαχανίδα»), αντικείμενο συζήτησης σε βραδινές τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ τυπώθηκαν μπλουζάκια με το σλόγκαν «φάτε περισσότερη λαχανίδα» που οδήγησαν σε δικαστικές διαμάχες. Έγινε σύμβολο μιας εναλλακτικής, πράσινης, αριστερίζουσας, κουλ Αμερικής, σε βαθμό που μέχρι και το Buzzfeed αφιέρωσε ένα ολόκληρο άρθρο-παρωδία για το πώς η λαχανίδα καταστρέφει τη χώρα.

Όπως όλες αυτές οι μανίες, και αυτή δεν προβλέπεται να κρατήσει για πολύ ακόμα και ήδη συζητιέται ότι το κουνουπίδι θα είναι το hot λαχανικό του 2014, όμως αξίζει ενδεχομένως με αφορμή όλη αυτή τη φασαρία να την δούμε με άλλο μάτι. Στο κάτω - κάτω τα τσιπς που δοκίμασα νόστιμα ήταν ενώ σφύζει από βιταμίνες: Μια κούπα λαχανίδα έχει 33 θερμίδες, 9% της ΣΗΠ ασβεστίου, 206% Βιταμίνης Α, 134% Βιταμίνης C και 684% Βιταμίνης Κ. Είναι επίσης καλή πηγή σιδήρου, φώσφορου, καλίου και μαγγανίου. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές της λαχανίδας και μια γενικότερη σύγχυση για το ποια είναι εν τέλει η βεριτάμπλ λαχανίδα, αλλά σε κάθε περίπτωση οι πιο γνωστές ποικιλίες είναι η Nero di Toscana, η Σιβηρική και η Ρωσική.

Ακολουθεί λοιπόν η συνταγή για αυτά τα περιβόητα τσιπς, καθώς και μια άλλη, ακραία συνταγή για κοκτέιλ.

Φουρνιστά πικάντικα τσιπς λαχανίδας

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το λάδι, το αλάτι και τα μπαχαρικά. Ρίχνουμε τη λαχανίδα και φροντίζουμε να καλύψουμε όλα τα φύλλα με το μίγμα. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 130 βαθμούς Κελσίου. Απλώνουμε τα τσιπς πάνω σε αντικολλητικό χαρτί ψησίματος σε μια μονή στρώση. Προσπαθούμε να πατικώσουμε τα πιο σγουρά φύλλα έτσι ώστε να γίνουν πιο τραγανά. Τα ψήνουμε για 10 λεπτά μέχρι να αρχίσουν να γίνονται κάπως τραγανά και με μια σπάτουλα τα γυρνάμε και τα αφήνουμε να ψηθούν για άλλα 8-10 λεπτά. Φυσικά μπορείτε να δοκιμάσετε τα τσιπς με το δικό σας μίγμα μπαχαρικών.

Μαργαρίτα με λαχανίδα και τζίντζερ από το εστιατόριο Wayland της Νέας Υόρκης
Για ένα ποτήρι:

Βάζουμε στο σέικερ πάγο, ½ μεζούρα από τον χυμό τζίνζερ και λάιμ (έχουμε ανακατέψει προηγουμένως τους δύο χυμούς στην παραπάνω αναλογία 2:1), και τα υπόλοιπα υλικά εκτός από το αλάτι το οποίο προορίζεται για το χείλος του ποτηριού. Ανακατεύουμε καλά και σερβίρουμε.