Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Αν, για τους λάτρεις του φαγητού, η πλέον αγχολυτική ασχολία είναι η αναζήτηση νέων λαχταριστών συνταγών και η ανυπόμονη δοκιμή τους, αμέσως επόμενη έρχεται η διερεύνηση της προέλευσης και της ιστορίας τους. Συνήθως οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες ανήκουν στα πιο δημοφιλή μαγειρέματα, που, ταξιδεύοντας μεταξύ χωρών και εποχών, μεταλλάσσονται και προσαρμόζονται στις προτιμήσεις και τα εκάστοτε ήθη - κάθε συνταγή και ένα πολιτισμικό σχόλιο. Πολυμαγειρεμένες όσο λίγες, οι τάρτες όλων των ειδών έχουν πολλές ιστορίες να «διηγηθούν». Εμφανίζονται περίπου τον 16ο αιώνα π.Χ., κυρίως σε γαλλικά εδάφη, όπως το Νανσί, την ιστορική πρωτεύουσα της Λοραίνης, όπου γεννήθηκε ο κοσμαγάπητος απόγονός τους, η ομώνυμη κις λορέν.

Η ανοιχτή αυτή πίτα, σύμφωνα με τον Alan Davidson, διακεκριμένο επί του φαγητού ιστορικό που πολλάκις έχουμε μνημονεύσει στους bostanistas, αρχικά φτιαχνόταν με ζυμάρι, αβγά, κρέμα και καπνιστό μπέικον ενώ λαχανικά, τυριά και αλλαντικά ανήκουν σε μεταγενέστερες προσθήκες που άλλαξαν την όψη, τη γεύση και την ονομασία της (οι παραλλαγές της ονομάζονται απλώς «κις» - quiche). Στην Αμερική πρωτοδοκιμάζεται τη δεκαετία του 1930 και περνά στη χρυσή εποχή της το 1970. Προς τα τέλη του 20ού αιώνα ταξιδεύει πια σε όλες τις κουζίνες και αποκτά αμέτρητες εκδοχές, όσα και τα υλικά κάθε περιοχής. Από τις απλούστερες - και μεσογειακές σε γεύση και όψη - παραλλαγές της, εκείνη με σπανάκι, ντομάτα ή ντοματίνια και αλμυρό, μαλακό τυρί, όπως η φέτα ή το κατσικίσιο.

Τα απαραίτητα για τη ζύμη

Για τη γέμιση :

Ξεκινάμε αναμειγνύοντας σε ένα μπολ αλεύρι και αλάτι προσθέτοντας, κατόπιν, το βούτυρο σε μικρά κομμάτια. Σειρά έχει το αυγό και ξεκινά ευθύς αμέσως το ζύμωμά τους, μέχρι να προκύψει ζύμη ομοιόμορφη και σφιχτή. Την τυλίγουμε σε πλαστική μεμβράνη και μένει να κρυώνει στο ψυγείο για τουλάχιστον 30 λεπτά.

Τότε την απλώνουμε σε μία στρογγυλή ταρτιέρα ή ένα πυρέξ - προηγουμένως μπορούμε να την απλώσουμε πλάθοντας σε μια αλευρωμένη επιφάνεια ή, απλούστερα, με τα χέρια μας να την βοηθήσουμε να εξαπλωθεί απ' άκρη σ' άκρη της ταρτιέρας. Η ζύμη θα πρέπει τώρα να ψηθεί για περίπου 15 με 20 λεπτά σε φούρνο προθερμασμένο στους 200 βαθμούς αφού πρώτα την τρυπήσουμε με πηρούνι σε διάφορα σημεία με σκοπό να ψηθεί γρήγορα εντός και εκτός.

Πλένουμε καλά το σπανάκι και το κόβουμε κατά τις προτιμήσεις μας. Σε ένα ρηχό τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο βούτυρο, ρίχνουμε εκεί το σπανάκι και λιωμένη τη σκελίδα του σκόρδου, για λίγα μόλις λεπτά. Σε ένα βαθύ μπολ ανακατεύουμε γιαούρτι με αυγά και έρχονται να τα συναντήσουν το ελαφρώς μαραμένο σπανάκι, αλάτι και πιπέρι.

Κόβουμε τα ντοματίνια και το κατσικίσιο τυρί σε μεγάλα κομμάτια· σκοπός μας να είναι αισθητά σε κάθε ζουμερή μπουκιά. Αδειάζουμε το γιαουρτένιο μίγμα στην ταρτιέρα με την προψημένη ζύμη και γενναιόδωρα μοιράζουμε ντοματίνια και τυρί. Αν έχουν περισσέψει λίγες από τις ψευτο-λιαστές ντομάτες της Λεονί Σταφυλά, δεν το σκεφτόμαστε λεπτό, προστίθενται κατά βούληση, η τελική νοστιμιά είναι δεδομένη.

Ψήνουμε για περίπου 40 με 50 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο και στους 180 βαθμούς. Ξεφουρνίζουμε, αφήνουμε να κρυώσει και σερβίρουμε ως έχει ή με δροσερή σαλάτα. Κρατώντας ως βάση τη ζύμη, την κύρια γέμιση και την όρεξή μας για πειραματισμούς, τούτη η κις γίνεται φαγητό - πασπαρτού παντός καιρού.