Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Τα μακαρόνια με μελάνι σουπιάς, αγορασμένα πριν από κάμποσα χρόνια στην Ιταλία (τα φύλαγα στο ντουλάπι ως καλά), ήρθε η ώρα να τα ετοιμάσω και να τα φάω, χωρίς παρέα.

Τα παράβρασα, νομίζω, αλλά δεν πειράζει - έτσι θα τα έκανε και η γιαγιά μου, που δεν είχε ιδέα από αλντέντε (μα να σου γίνεται η βράση στο στομάχι;). Μετά παίρνω το κατσαρολικό (που έχω αγοράσει με κουπόνια από το σούπερ μάρκετ) για τη σάλτσα. Ρίχνω λίγο λάδι αλλά πολύ, πολύ κρεμμύδι κι αρχίζω το κλάμα. Συνεχίζω ακάθεκτη μ' ένα κάπως μπαγιάτικο σκόρδο... (πειράζει;). Σβήνω με άσπρο κρασί - ποτέ δεν το προδίδω. Ρίχνω μετά κομματάκια σολομού που 'χα μαγειρέψει προχτές κι είχαν διασωθεί στο ψυγείο

Γίνονται λουκούμι αυτά τώρα - παίρνουν τα ζουμιά και γλυκαίνουν. Ρίχνω φρέσκο μαϊντανό από τη συλλογή μου στο μαλκόνι (να! και κάτι πάμφρεσκο), ψιλοκομμένες πράσινες και κόκκινες πιπεριές και μετά συμπληρώνω με 2 - 3 κουταλιές παχύρευστη κρέμα μαγειρικής (δεν μπορώ να ξεφύγω από τις κακές συνήθειες). Μια πρέζα αλάτι, πιπέρι.

Θερμοκρασία; Άπαξ και βάλω την κρέμα, χαμηλώνω, γιατί αλλιώς θα πρέπει να τα πετάξω (τόσα χρόνια τα φύλαγα).

Στο τέλος, ξεφεύγω λίγο: Πετάω μέσα 1/3 αβοκάντο σε φέτες και ξανά λίγες σταγόνες λάδι.

Δεν συνεχίζω (μετά έπεσα με τα μούτρα).

Υ.Γ. Αν βιάζεσαι, κλείνεις τη μερίδα σε ειδικό τάπερ και το τρως στη δουλειά.

[Η Μαρία Πασσαριβάκη είναι φίλη bostanistas]