Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Βενετία, νησάκι Sant’ Erasmo, λίγες μέρες πριν από το Πάσχα του 1971 (για τον παράδεισο των λαχανικών Sant’ Erasmo θα σας πω μια άλλη φορά εκτενέστερα). Στο πρώτο ραντεβού μαζί της απογοητεύτηκα γιατί είναι γνωστό ότι τα νερά αγόρια προτιμούν τις ώριμες. Κι αυτή, ω αυτή παραήταν μικρή. Ο περιβολάρης το κατάλαβε: Μην ανησυχείς, λέει, ώριμη είναι. Και με μια κίνηση, την αποκεφάλισε. Μόλις κατάλαβα πως, αν ήθελα στη ζωή μου να σοβαρομαγειρεύω, θα έπρεπε κατ’ αρχήν να είμαι πιο ενημερωμένος. Από την άλλη, εγώ, ο βουνίσιος, δεν είχα ξαναδεί ποτέ αυτό το φυτό από κοντά. Το είδος που είχα μπροστά στα μάτια μου λέγεται Castaure – ιδιαίτερη ποικιλία που παράγει μόνο ένα καρπό ο οποίος πρόωρα μαζεύεται – ευνουχίζεται εξ ου και η ονομασία.

Ενενήντα είναι συνολικά οι ποικιλίες της αγκινάρας – όλες άξιες. Έπρεπε να είναι πιο δημοφιλής, σκέφτομαι, και μόνο από το γεγονός που παράγονται Οκτώβριο με Μάιο. Στην κουζίνα; πολυπρόσωπη: γεμιστές, στη λαδόκολλα, απλά βραστές με λεμόνι και άριστο ελαιόλαδο, σε τερρίνα με μαύρες τρούφες… Μας προσφέρουν σίδηρο, ασβέστιο και πάμπολλες βιταμίνες καθαρίζοντας συκώτι και σπλήνα.

Οι αγαπημένες μου; Ωμές (συνοδεία ένα καλό τσίπουρο)

Σαλάτα από αγκινάρα με αρσενικό Νάξου και φυστίκια Αιγίνης

Καθαρίζουμε τις αγκινάρες, κρατάμε τις καρδιές και τα πιο τρυφερά τους φύλλα.Τις ρίχνουμε στο ανθρακούχο νερό για να μη μαυρίσουν.

Χτυπάμε το λαδολέμονο με το αλάτι και το φρεσκοτριμμένο πιπέρι σε μια σαλατιέρα. Για κάθε 1dl λεμονιού χρειάζονται 2,5 dl ελαιόλαδο.

Κόβουμε τις αγκινάρες σε πολύ λεπτές φέτες και τις ρίχνουμε στη σαλατιέρα με το λαδολέμονο. Κάνουμε το ίδιο με το αρσενικό φροντίζοντας οι φέτες να έχουν το ίδιο πάχος. Προσθέτουμε το σκόρδο (ψιλοκομμένο), τα φυλλαράκια μαντζουράνας και τα φυστίκια ελαφρά κοπανισμένα. Αν θέλουμε, προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι.