Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πόσο απολαμβάνω τα πράγματα που βασίζονται σε ένα τσακ. Που σκιρτάνε πάνω στη στροφή, που η επιτυχία τους κινδυνεύει να γίνει καταστροφή. Κι αυτοί που υποτιμούν το μαγείρεμα, ας το ξανασκεφτούν. Μια τέτοια άσκηση είναι συχνά. Παίρνεις τα πιο ταπεινά, τα καθημερινά, τα δεδομένα και αποπειράσαι να τ' αναδείξεις σε αυτό που δικαιούνται. Μεγαλειωδώς απλό.  Στην Κάσο αποδίδει η Νταϊάνα Κόχυλα (που την λάνσαρε διεθνώς πριν από κάμποσα χρόνια) την καταγωγή αυτής της μακαρονάδας. Παρόμοια με την "τσίκνωση" της Καρπάθου. Στα νησιά να 'μαστε και τι στον κόσμο...

Σε βαρύ, βαθύ, μεγάλο τηγάνι ζεσταίνω το ελαιόλαδο. Η φωτιά να 'ναι μέτρια, δεν θέλουμε επ’ ουδενί ν’ αρπάξουν τα κρεμμύδια, θέλουμε να καραμελώσουν με την ησυχία τους – αλλιώς καταστρέφουν όλο το φαγητό. Αυτό είναι το τσακ τους. Ρίχνω λοιπόν τα κρεμμύδια, νοστιμίζω με αλάτι και πιπέρι και υπολογίζω ένα μισάωρο: χαμηλώνω τη φωτιά στο 3 (αν οι διαβαθμίσεις είναι από το 1 - 9). Ανακατεύω συχνά μ' ένα ξύλινο κουτάλι. Θα γίνουν καστανά και γλυκά.

Βάζω τις ταλιατέλες να βράσουν σε αλατισμένο νερό, 1-2 λεπτά λιγότερο από τον ενδεικνυόμενο στη συσκευασία χρόνο. Κρατάω απαραιτήτως λίγο από το καυτό αυτό ζωμό (1/2 φλιτζάνι).

Αραιώνω, ανακατεύοντας στο χέρι, το γιαούρτι με τον καυτό ζωμό που κράτησα από τις ταλιατέλες. Σουρώνω τα ζυμαρικά, τα μεταφέρω στη γαβάθα του σερβιρίσματος και τα αναμειγνύω με το μίγμα γιαουρτιού.

Από πάνω ρίχνω τα καραμελωμένα κρεμμύδια και πασπαλίζω με άφθονο κεφαλοτύρι. Πιπέρι ξανά, στο τραπέζι.