Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Λίγο από πείσμα, λίγο για να παραμυθιαστούμε πως ο χειμώνας αργεί ακόμα πολύ, τις τελευταίες βραδιές δεν ξεκολλάμε από το μπαλκόνι κι ας έχει κρυώσει ο καιρός. Κάπου γύρω στις 9 αρχίζουμε να μαζευόμαστε και γρήγορα ξεκινούν τα «έχεις κανένα ζακετάκι;», «περισσεύει κανένα φούτερ;» από τους πιο κρυουλιάρηδες. Στην κανάτα, σανγκρία με μήλα, αχλάδια και πορτοκάλι σε φέτες - όχι με κόκκινο κρασί, αυτό το κρατώ για τις αληθινά κρύες μέρες - με Βινσάντο και μηλόξυδο, την τελευταία μου περήφανη ανακάλυψη, που βρίσκω στα περισσότερα ράφια με βιολογικά. Λέγονται πολλά για τα ωφέλη του, τα οποία αγνοώ, σίγουρα όμως δένει περίφημα με το σαντορινιό γλυκό, που καμουφλάρει κάπως την ξινή του γεύση και προκύπτει φρουτένιο και ελαφρύ ποτό. 

Για μία κανάτα (περίπου για 6 άτομα) συνήθως χρειάζομαι:

Τα αδειάζω όλα σε πλατιά, ευρύχωρη κανάτα και ανακατεύω για αρκετή ώρα, μέχρι να ενωθούν τα υγρά και να πάρουν πορτοκαλί χρώμα. Κατόπιν τα φρούτα. Αν το κονιάκ έχει τελειώσει, το παραλείπω, αλλά ταιριάζει πολύ με τη γεύση του μήλου. Όχι πάγος, δεν θέλω να αραιώσουν κι άλλο τα ποτά, γι' αυτό και προτιμώ τη σόδα και το μηλόξυδο παγωμένα. Στην προνοητική της εκδοχή, ετοιμάζω τη σανγκρία από νωρίς και μένει στο ψυγείο για 4 με 5 ώρες ώστε γεύσεις και αρώματα να μπλεχτούν για τα καλά. Μερικές φορές ακόμα για μια νύχτα - όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο. Δύο ξυλαράκια κανέλας πάντοτε προς το τέλος, απολύτως ταιριαστά.

Ωστόσο, αν δεν έχω προετοιμαστεί, την σερβίρω αμέσως μετά το ανακάτεμα, αφήνοντας να πέσουν μπόλικα φρούτα σε κάθε ποτήρι, για το γνωστό τσιμπολόγημά τους μόλις αυτό αδειάσει. Προς Οκτώβρη μεριά, χωρίς καμία άλλη παραλλαγή, το Βινσάντο θα δώσει τη θέση του στο κόκκινο και η δράση θα μεταφερθεί στα ενδότερα.

[Η Μαριάννα Μπούτου είναι φίλη bostanistas]