Αχλάδια σε ηδονικό λουτρό
“Tiς ξεφτισμένες δημόσιες τελετές στο ευαγές ίδρυμα τις είχε μελετήσει πριν λίγη ώρα με μεγάλη πικρία, περιμένοντας στωικά ν’ ανοίξει η αυλαία γι’ αυτό που σήμερα είχε καταλήξει στην πιο γκροτέσκα και τραγική συνάμα φάρσα. Εκείνες όμως που ήξερε ο ίδιος ο Γεράσιμος να οργανώνει, με προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια, ασφαλώς και τις τιμούσε και τις χαιρόταν μαζί με τους γκαρδιακούς του φίλους.
Ένα από τα ταλέντα του, που με μεγάλη ευχαρίστηση δεχόταν να του αναγνωρίζουν, ήταν αυτό του Λουτράρχη. Φύσει και θέσει αντιδεσποτικός, οποιαδήποτε σύνθετη λέξη που περιείχε τον όρο αρχή – βλ. μονάρχης, στρατάρχης, κομματάρχης και δε συμμαζεύεται - τού προκαλούσε δυσφορία. Με την επιμέλεια και την επίβλεψη ωστόσο του λουτρού τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Δεν είχε έτσι την παραμικρή αντίρρηση να είναι ο επιστάτης σ’ αυτήν την καθαρτική και τόσο ηδονική – ζευγαρωτή κατά προτίμηση ή και ομαδική κατά περίσταση - άσκηση.
Η αγαπημένη του φίλη και σύντροφος εκείνον τον καιρό, γνωστή στον περίγυρό τους με το παρατσούκλι Λεόντιον, είχε βάλει τελευταίως στο μάτι μια πανέμορφη νεαρή κόρη, την Ανδριανή, δευτεροετή φοιτήτρια στο Τμήμα όπου δίδασκε ο καλός της και στο οποίο και η ίδια απασχολούνταν ως βοηθός ερευνήτρια. Τα μακριά ξανθά μαλλιά της Ανδριανής στεφάνωναν το πρόσωπό της, πέφτοντας μετά σχεδόν ως τη μέση και χαϊδεύοντας πότε πότε από μπρος το πλούσιο σπαρταριστό της στήθος. Και τι να πρωτοερωτευτεί κανείς, τα μεγάλα υγρά πράσινα μάτια της ή το όλο γλύκα αλλά και αποκοτιά χαμόγελό της, το χαμόγελο της μόλις δρασκελισμένης εφηβείας, που όμως διόλου δεν άφηνε να φανεί πως περνούσε για κείνην σε δεύτερη μοίρα η γοητεία της ωριμότητας και της γνώσης; Κάπως δισταχτική η άρθρωση στα λόγια της αλλά το λυγερό και αποφασιστικό της κορμί αναλάμβανε να καλύψει πλήρως το εντελώς δευτερεύον αυτό κουσούρι. Εκείνο δε πάντως που δίχως καμία αμφιβολία πρώτευε ανάμεσα στις χάρες της ήταν το αλαβάστρινό της δέρμα. Αυτό ήταν που ήθελε πάνω απ’ όλα να καμαρώσει η αεικίνητη και έτοιμη για όλα Λεόντιον, πείθοντας την Ανδριανή να την μπανιάρει γδυτή, μυρώνοντάς την με ειδικά διαλεγμένα για την περίσταση αιθέρια έλαια και τρίβοντάς την σ’ όλο το σώμα με αρωματικά αφροσάπουνα.
Το λουτρό της αρχοντικής μονοκατοικίας, τον πρώτο όροφο της οποίας νοίκιαζε εκείνον τον καιρό στους Αέρηδες της Πλάκας ο πολύ τυχερός σ’ αυτά τα πράγματα Κλαουδάτος, ήταν το πιο μικρό και στενόχωρο δωμάτιο του διαμερίσματος. Καμία σχέση με τις ψηλοτάβανες, φωτεινές κι αερικές αίθουσες του υπόλοιπου σπιτιού, που από τη μια μεριά έβλεπαν στην πλατεία με τα ζαχαροπλαστεία και τις πολύβουες καφετέριες - «η Μύκονος», όπως συνήθιζε ν’ αποκαλεί την προνομιακή αυτή θέα από τα μπαλκόνια του -, κι από την άλλη σ’ ένα κομμάτι της αρχαίας Ρωμαϊκής Αγοράς, σκιασμένο από αιωνόβιες ακακίες και σπαρμένο με κολοβές κολώνες, κιονόκρανα και άλλα πολύτιμα λείψανα - «η Δήλος» εδώ, κατά τα λεγόμενα πάντα του υπερτυχερού νοικάρη. Το λουτρό ήταν, λοιπόν, μικρό και τυφλό, χωρίς κανένα άνοιγμα για να βλέπει κανείς αυτά που δε χόρταινε ν’ ατενίζει από τα παράθυρα και τις μπαλκονόποτρτες των άλλων δωματίων, αλλά τη δουλειά του οπωσδήποτε την έκανε. Η παλαιική μαρμάρινη μπανιέρα, μ’ ελάχιστα σημάδια φθοράς, στον βυθό μόνο, ήταν αρκετά ευρύχωρη - έπιανε σχεδόν πάνω από τον μισό χώρο τού εμφανώς τσονταρισμένου εκ των υστέρων αποχωρητηρίου. Ράφια στους τοίχους υπήρχαν άφθονα, όπου ακουμπούσε η Λεόντιον τ’ αγαπημένα της μπουκαλάκια με τα μυρωδάτα αποστάγματα και τ’ άλλα της σύνεργα. Κι εδώ, έτσι, σ’ αυτήν τη μπανιέρα, όλα ήταν πλέον έτοιμα για τη μυσταγωγία που είχε υπομονετικά σχεδιάσει η συντρόφισσα και πιστή συνεργάτρια του Γεράσιμου, θέτοντάς την ωστόσο υπό τη ρητή έγκριση και επίβλεψή του.
Το τελευταίο, άλλωστε, και καταλυτικό επιχείρημα, προκειμένου να το αποφασίσει η Ανδριανή να γλιστρήσει γυμνή στο χλιαρό νερό της μπανιέρας, ήταν ότι στην τελετή ξεχωριστό ρόλο θα είχε να παίξει και ο ίδιος ο Κλαουδάτος. Αποβραδίς είχε αυτός ετοιμάσει το περίφημο γλυκό του - αχλάδια «μεθυσμένα», ελαφριά βρασμένα και για ώρες εν συνεχεία βουτηγμένα σε κόκκινο κρασί, με μέλι και ζάχαρη, φλούδες πορτοκαλιού και κιτρολέμονου, φρεσκοτριμμένο πιιπέρι, γαρυφαλόκαρφα και μπαστουνάκια κανέλας. Το μελωμένο αχλάδι, που έπαιρνε και το πορφυρό χρώμα του κρασιού, ήταν ακαταμάχητο, αλλά εκείνο που σίγουρα έκλεβε την παράσταση ήταν το σουρωμένο σιροπάκι όπου αρμονικά συνδυαζόταν η αψάδα του κρασιού με τη γλύκα της ζάχαρης, τη φρεσκάδα των φρούτων και την ευωδιά των μπαχαρικών. Η ιδέα ήταν, όταν η Ανδριανή θα’χε πια βουτήξει στο νερό και το γυμνό της σώμα θα’ χε σκεπαστεί με τους αφρούς των αρωματικών σαμπουάν, να μπει και ο Λουτράρχης στην τουαλέτα κι από τη μικρή σουπιέρα με τα μεθυσμένα φρούτα που θα βαστούσε στα χέρια να κόψει μ’ ένα κουταλάκι λίγη σάρκα αχλαδιού - ύστερα από τόσες ώρες βάφτισμα στο σιρόπι ελάχιστη αντίσταση θα προέβαλε το φρούτο - και μ’ αυτήν να ταΐσει την λουομένη στο στόμα. Καθώς εκείνη θ’ ανασηκωνόταν τότε ελαφριά για να υποδεχτεί τη γλυκιά μπουκιά, υπήρχε ο κίνδυνος λίγο σιρόπι να στάξει στους ώμους της ή ίσως και λίγο πιο κάτω στο ξέσκεπο πλέον στήθος της, γλιστρώντας ενδεχομένως και πάνω στις απαλές αλλά και στητές της ρόγες. Το τελετουργικό προέβλεπε τότε πως η Λεόντιον και ο έμπειρος συμπαραστάτης της θα έπρεπε να σκύψουν και να γλείψουν γονατιστοί το παράταιρο αυτήν τη στιγμή σιροπάκι, πριν η ωραία Ανδριανή ξαναχωθεί βαθιά μες στο θολό νερό της μπανιέρας..."
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Δημήτρη Ποταμιάνου, "Αμφιθέατρο" που κυκλοφορεί αύριο.