Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τη βασιλική θέση στα γιορτινά τραπέζια κατέχουν οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, ενώ ανήκει δικαιωματικά στις δίπλες: πέρα από γένους θηλυκού, είναι χρυσαφένιες και δαντελωτές, μετά μελωμένες και τέλος πασπαλισμένες με καρύδια και μπαχάρια. Στο σπίτι ήταν πάντοτε προσωπική υπόθεση και μεγάλο σουξέ της γιαγιάς (μαζί με το παστίτσιο της), κάθε χρόνο ετοίμαζε πιατέλες και πιατέλες «για τη θεία, για τους γείτονες, για την τάδε φίλη»... Πριν κάμποσα Χριστούγεννα της ζήτησα να μου τα πει όλα, υλικά, τρόπο, κόλπα και από τότε, τέτοιες μέρες, εφαρμόζω την τεχνική της κατά γράμμα. Δεν έχω αποτύχει ούτε μία φορά:

Χωρίζουμε πρώτα τα αυγά σε κρόκους και ασπράδια, σε δύο διαφορετικά μπολ. Στο πρώτο με το μίξερ χειρός χτυπάμε τα ασπράδια, αφού τους ρίξουμε το αλάτι, μέχρι να γίνουν αφράτη μαρέγκα και, τραβώντας το μίξερ, οι κορυφές της να στέκονται σαν μυτούλες - περίπου 1 λεπτό αρκεί. Στο μπολ με τους κρόκους ρίχνουμε τη βανίλια και χτυπάμε με το μίξερ για περίπου 5 λεπτά, ώσπου να ασπρίσουν. Τους αδειάζουμε στη μαρέγκα μαζί με τη σόδα και χτυπάμε για άλλα 5 λεπτά, να αφρατέψουν. Σιγά - σιγά, ανακατεύοντας συνέχεια, ρίχνουμε το αλεύρι όλο και, αν θέλουμε, μισό φλιτζάνι μαστίχα λικέρ.

Μόλις η ζύμη πήξει, αλείφουμε τα χέρια μας με λάδι και ζυμώνουμε μέχρι να μην κολλάει πάνω τους. Στο ίδιο μπολ, την σκεπάζουμε με πετσέτα και την αφήνουμε για 30 με 45 λεπτά ήσυχη στον πάγκο.

Όταν περάσει ο χρόνος, απλώνουμε τη ζύμη πάνω σε αλευρωμένο πάγκο και την ανοίγουμε με πλάστη επίμονα...

θέλουμε το φύλλο να λεπτύνει πολύ, περίπου μισό εκατοστό -ίσως και λιγότερο. Όσο πιο λεπτό είναι τώρα, τόσο πιο τραγανές θα βγουν οι δίπλες από το τηγάνι.

Απλωμένο όπως είναι, κόβουμε μακρόστενα κομμάτια παραλληλόγραμμα και μετά αυτά σε μικρότερα. Ό,τι πλάτος ή σχήμα κι αν έχουν, πρέπει το μήκος τους να είναι έστω 10 εκατοστά, για να μπορούν να γυρίσουν στο τηγάνι. Αμέσως μόλις τα έκοβε, η γιαγιά τα άφηνε απλωμένα πάνω σε μια πετσέτα μέχρι να ζεστάνει το λάδι. Στο μεταξύ σε μια κατσαρόλα αδειάζουμε το λάδι και μόλις κάψει τις ρίχνουμε μέσα μία προς μία - ποτέ συνωστιμός.

Μόλις η ζύμη κάνει τις πρώτες φουσκάλες - εδώ χρειάζεται προσοχή, όχι καθυστερήσεις, για να είναι ακόμα εύπλαστες - με δύο πηρούνια, τις τυλίγουμε από τη μακρύτερη πλευρά τους σε ρολό και αφήνουμε να ροδίσουν. Μόλις είναι έτοιμες, τις απλώνουμε σε απορροφητικό χαρτί.

Μόλις κρυώσουν και στεγνώσουν αρκετά, περιχύνουμε με μέλι που έχουμε προηγουμένως ζεστάνει, για να μαλακώσει, από πάνω τριμμένο καρύδι, λίγο γαρίφαλο και κανέλα αρκετή. Αυτή είναι η γρήγορη εκδοχή για το σιρόπιασμα.

Η γιαγιά συνήθιζε το εξής: ζέσταινε μπόλικο μέλι και μέσα άδειαζε ένα φλιτζάνι ζάχαρη. Αφού η ζάχαρη έλιωνε με το ανακάτεμα, τότε μέλωνε με το σιρόπι τις δίπλες και ακολουθούσε το καρύδι και η κανέλα. Και λίγη ζάχαρη από πάνω τους, όσο ακόμα είναι ζεστό το σιρόπι, για να κολλήσει - εγώ προτιμώ την καστανή.

Ε, και όσες δεν πέτυχαν στο σχήμα, τις καταβροχθίζουμε κλεφτά πριν μπουν στην πιατέλα, για να φαίνονται ωραίες και ομοιόμορφες (συνήθως αυτή την πρόφαση βρίσκω).

* Η Αμάτα Σκουλούδη είναι φίλη αναγνώστρια του bostanistas.gr

Περισσότερα άρθρα της Αμάτας Σκουλούδη