Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Εκείνη την Τσικνοπέμπτη εμείς πήγαμε για ψάρι. Με αυτή την τέλεια φίλη μου που ειναι όμορφη και καλή και έξυπνη και όλο γελάει. Με τον όμορφο, απαγορευτικά όμορφο άντρα της. Και με τον επίσης κούκλο και άρτι χωρισμένο αδελφό της. Όπως πάντα δεν είχα κανονίσει τίποτα, αλλά εκείνη την εποχή που κανείς δεν είχε ακόμα παιδιά όλο και κάποιος θα μ' έπαιρνε τηλέφωνο και θα καβατζωνόμουν τελευταία στιγμή. Πήγαμε, λοιπόν, σ' αυτή την ψαροταβέρνα στη Νέα Κηφισιά, εκεί που ενώνεται με την εθνική, σχεδόν Ερυθραία. Ποιος ξέρει γιατί αυτή η πλατεία έχει τόσο ψαράδικα; Πού βρέθηκαν εκεί στα βουνά μεταξύ Πεντέλης και Πάρνηθας είναι ένα μυστήριο. Εμείς, πάντως, φάγαμε μία ψαρούκλα ψητή στα κάρβουνα. Συναγρίδα νομίζω αν κι εγώ με τα ψάρια δεν τα πάω καλά. Μου φαίνονται όλα ίδια στη γεύση, άντε να ξεχωρίσω τα μπαρμπούνια αλλά κι αυτό γιατί είναι τηγανητά νομίζω. Και κόκκινα. But I digress. Είμαι σαφώς σαρκοφάγο, αν και κάνω μια εξαίρεση για τα θαλασσινά και δη για τα ωμά όστρακα. Το μότο μου είναι: όσο πιο αηδιαστικό το φαγητό, τόσο πιο νόστιμο. Μόνο σαλιγκάρια δεν τρώω. Αλλά κάνω παπάρα. Ούτε κουνέλι γιατί μικρή είχα ένα κουνέλι. Αλμπίνο με κόκκινα μάτια. Δε θυμάμαι πώς τον είχα βγάλει. Μια μέρα τον φάγαμε. Όσο τον έτρωγα, δεν ηξερα ότι είναι αυτός. Μου το είπαν εκείνη την ώρα και μετά γελούσαν. Ήμουν 6-7. Δεν έχω ξαναφάει κουνέλι. Τον φάγανε για να τον εκδικηθούν επειδή γέννησε η κουνέλα (όλη μέρα τάκα τάκα) κι αυτός ο μαλάκας τα 'φαγε τα παιδιά του ούτε που ξέρω πόσα ήταν. Αηδία. Ο Μήδειος. Αν υπάρχει θεός, τότε σίγουρα είναι σαδιστής. Είναι πάντως μια καλή ιδέα να πας Τσικνοπέμπτη σε ψαράδικο. Και σε κάνει και να νιώθεις πολύ αντισυμβατικός και μάγκας. Καλό το κοκορέτσι αλλά σαν τη γλυκιά ροζ μύξα της γυαλιστερής, δεν έχω τίποτα.

* Η Αριάδνη Λουκάκου είναι φίλη bostanistas.

Περισσότερα άρθρα της Αριάδνης Λουκάκου