Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ο παππούς Σταμάτης ήταν Υδραίος. Αντισυμβατικός χαρακτήρας. Δυνατό γέλιο και εύκολο, δυνατή χειραψία. Ωραίος και μπροστά από την εποχή του. Ο παππούς μου υιοθέτησε το Like πολύ πριν από το Facebook. Δεν έχω τρόπο για να το αποδείξω αλλά όταν κάτι του άρεσε πολύ έλεγε μελωδικά Like και ύψωνε τον αντίχειρα. Πέθανε ξαφνικά το 2007 από εγκεφαλικό. Δεν αρρώστησε, δεν κούρασε, δεν κουράστηκε. Ένα τσαφ και bye…

Προχθές, γράφοντας ένα βιαστικό μήνυμα στο κινητό, η αυτόματη διόρθωση μετέτρεψε το «Σταμάτα» της προστακτικής σε «Σταμάτη». Ήθελα να μη το θεωρήσω τυχαίο – ξέρω ότι ήταν - γιατί τις μέρες των γιορτών, που η οικογένεια συναθροίζεται, αυτοί που λείπουν όταν σου λείπουν στα σοβαρά – όπως ο παππούς Σταμάτης σ’ εμένα - είναι σαν να στέκονται κάτω από προβολέα. Αμέσως σκέφτηκα να φτιάξω τα υδραίικα αμυγδαλωτά. Να μυρίσει το σπίτι «παππού μου». Αυτή τη στιγμή ψήνονται, το σπίτι μυρίζει ροδόνερο και χαρά. Μόλις άκουσα και μια καγκελένια πόρτα να τρίζει στο άνοιγμα.

Υλικά:

Βράζω ελαφρά τα αμύγδαλα και τα αποφλοιώνω. Μόλις κρυώσουν, τα αλέθω. Σε μεγάλο σκεύος ανακατεύω την αμυγδαλόψιχα, τη ζάχαρη, το σιμιγδάλι και το ροδόνερο. Τα δουλεύω καλά με τα χέρια μου και πλάθω σε μικρά μικρά αχλαδάκια. Τοποθετώ σε ταψάκι στρωμένο με αντικολλητικό χαρτί. Στην κορυφή τους βάζω μια οδοντογλυφίδα. Ψήνω για 15 λεπτά στους 220.

Τα αφήνω να κρυώσουν για 4 ώρες. Ραντίζω με ροδόνερο και πασπαλίζω με ζάχαρη άχνη. Βγάζω την οδοντογλυφίδα και βάζω ένα γαρυφαλλάκι.

Τα χέρια μου είναι πιο απαλά από ποτέ. Φαίνεται πως έχει δίκιο η γιαγιά όταν επιμένει ότι το πρόσωπο θέλει ροδόνερο και τίποτα άλλο.

Το γλυκάκι είναι νηστίσιμο. Εκμεταλλευτείτε το ως τη Μεγάλη Παρασκευή.