Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ο ένας με δυσανεξία στο αλεύρι, ο άλλος με αστηρή δίαιτα (αρνείται να δοκιμάσει βούτυρο σε οποιαδήποτε μορφή), σωστή σπαζοκεφαλιά η μάζωξη. Και πάνω που καταπνίγω τη λαχτάρα μου για φουσκωτό σοκολατένιο κέικ θυμάμαι την ιδεώδη για την περίσταση πρόταση της περιλάλητης Nigella Lawson: κέικ με κακάο, ελαιόλαδο αντί για βούτυρο και αντί για αλεύρι… καθόλου αλεύρι, μόνο σκόνη από αμύγδαλα. Όταν το πρωτοανακάλυψα βιάστηκα να το βαφτίσω άνοστο, όμως μετά την πρώτη δοκιμή το επαναλαμβάνω κάθε εβδομάδα. Τελικά το βάφτισα “κέικ της απιστίας” γιατί απιστεί προς τα αγαπημένα μου υλικά. Χαλάλι όμως γιατί προκύπτει γευστικό πολύ, κάτι ανάμεσα σε κέικ και ανάλαφρο σουφλέ. Αν το καλύψεις με καπάκι, μένει ζουμερό για 2 και 3 ως και 4 μέρες. 

Τα αναγκαία:

Προτιμώ μια φόρμα με αποσπώμενο στεφάνι, κάνει το ξεφορμάρισμα πιο εύκολο. Αλλιώς ένα ταψάκι με διάμετρο περίπου 23 εκατοστά είναι ό,τι πρέπει. Προετοιμάζω τον φούρνο ζεσταίνοντάς τον στους 170 βαθμούς. Στρώνω ένα κομμάτι λαδόκολλας στο σκεύος που θα το ψήσω (σωτήριο για το πλύσιμο μετά) και το αλείφω από πάνω με λίγο λάδι.

Μετράω - η ζαχαροπλαστική θέλει ακρίβεια, δεν επιτρέπει ατζαμοσύνες - και κοσκινίζω το κακάο πάνω από ένα μπολ, ρίχνω το καυτό νερό ανακατεύοντας μέχρι να πάρει την όψη του γνώριμου ροφήματος. Προσθέτω τη βανίλια και αφήνω τούτο το μπολ κατά μέρος. Σε ένα δεύτερο, μικρότερο, ανακατεύω τα στερεά υλικά: τη σκόνη από τα αμύγδαλα με τη σόδα και το αλάτι. Στο μπολ του μίξερ τώρα ρίχνω τη ζάχαρη, το ελαιόλαδο, τα αυγά και ανακατεύω ώσπου να φτιάξουν μία εκρού πυκνή κρέμα.

Κατεβάζω την ταχύτητα του μίξερ και προσθέτω το, όχι τόσο καυτό πια, μίγμα του κακάο. Το ανακάτεμα συνεχίζεται και μόλις όλα ενωθούν, ακολουθεί η σκόνη των αμυγδάλων από το δεύτερο μπολ. Λίγο ανακάτεμα ακόμα με το μίξερ και τέλος δυο-τρία καλά ανακατέματα με τη σπάτουλα, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα υγρό, σκούρου χρώματος, βαθιά σοκολατένιο μίγμα. Μικρή βουτιά στη ζύμη με τα ακροδάχτυλα για δοκιμή, απαραίτητη.

Το αδειάζω στο ταψί και το φουρνίζω, στην ίδια θερμοκρασία, για 40 έως 45 λεπτά, μέχρι να δω πως οι άκρες της ζύμης απομακρύνονται ελάχιστα από το σκεύος. Το κέντρο του θα είναι και θα φαίνεται υγρό. Η γνωστή δοκιμή με το μαχαίρι: θα πρέπει να βυθίζεται μαλακά και να έχει λίγα κομμάτια σοκολατένιας ζύμης πάνω του κατά την έξοδο, απόδειξη πως το γλυκό δεν έχει “στεγνώσει”.

Ξεφουρνίζω και το αφήνω να κρυώσει, μέσα στο ταψί, για 10 περίπου λεπτά ακόμα. Με μεταλλική σπάτουλα διευκολύνω έξοδο, χαράζοντας περιμετρικά, αν και με τη λαδόκολλα όλα γίνονται πιο γρήγορα. Θα παραμείνει μαλακό και νόστιμο - δοκιμασμένα - ως και για 4 μέρες, ίσως και παραπάνω. Για το φινάλε, πασπαλισμένη άχνη, παγωτό βανίλιας ή σαντιγί; (Mήπως και τα τρία;)

* Αντί για αλεσμένα αμύγδαλα, θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα με 125 γραμμ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του, αν δεν θέλουμε να το αποφύγουμε.