Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Το γνώριμο φινάλε κάθε καλοκαιρινού τραπεζιού: ακόμα κι αν όλα φαγωθούν, ακόμα κι αν δεν περισσέψει ούτε πατατίτσα, τα μπολ με τις σαλάτες θα μείνουν μισοάδεια (αν όχι μισογεμάτα). Θυμάμαι τότε τη χρυσή οδηγία του bostanistas «μη πετάξεις τίποτα», που συχνά-πυκνά επαναφέρουμε, και ψάχνω τρόπους να σώσω ό,τι σώζεται και ξαναμαγειρεύεται. Αρνούμαι με πείσμα να πετάξω τη χωριάτικη σαλάτα, κυρίως λόγω γευστικής αδυναμίας στο δίδυμο ντομάτα-φέτα. Από το προηγούμενο καλοκαίρι, λοιπόν, μηχανεύτηκα και βάζω σε εφαρμογή το εξής κόλπο: Την σκεπάζω με μεβράνη, μένει στο ψυγείο ως το επόμενο πρωί και τότε, ή προς το μεσημέρι - η πείνα αποφασίζει -, την βάζω σε ομελέτα, αγγουριού και ελιών, ασφαλώς, εξαιρουμένων. Αν έχει ελαιόλαδο αρκετό, και μάλιστα καλής ποιότητας, δεν προσθέτω καν στο τηγάνι. Συχνά θα βάλω και λίγη ακόμα πιπεριά, ίσως και παραπανίσιο κρεμμυδάκι.

Τα αναγκαία:

Προθερμαίνω ένα άνετο τηγάνι σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και αδειάζω εκεί τη σαλάτα που απέμεινε. Όσο το λάδι ζεσταίνεται και τα λαχανικά μαραίνονται, τα ανακατεύω μια-δυο φορές και σε μεσαίο μπολ παραδίπλα χτυπάω τα αυγά με τον γνωστό τρόπο της ομελέτας. Τα αδειάζω στο τηγάνι, χαμηλώνω τη φωτιά στη μεσαία σκάλα και το σκεπάζω με καπάκι ή ένα πλατύ πιάτο.

Με αυτόν τον τρόπο η ομελέτα γίνεται αφράτη και ζουμερή χωρίς να χρειάζεται το ταχυδακτυλουργικό αναποδογύρισμα που συνήθως στέλνει τη μισή ομελέτα στη διπλανή εστία και την άλλη μισή στα πόδια μου. Όποιος όμως τα καταφέρνει, το επιχειρεί. Όταν το αυγό μαγειρευτεί και ροδίσει από την πάνω πλευρά, την αποσύρω από τη φωτιά και την σερβίρω πάνω σε δυο φέτες μόλις φρυγανισμένου ψωμιού που θα ρουφήξουν ό,τι ζουμερό έχει μείνει.

Αλάτι λίγο, πιπέρι αρκετό, πάπρικα κάμποση. Μη πετάξεις τίποτα, σου λέω!