Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Στο δρόμο της Χαλκίδας - Ψαχνών είδα προχθές ένα φορτηγό γεμάτο κόκκινες κολοκύθες και το θυμήθηκα. Με κολοκύθα και μπέικον κάνω και σούπα και ριζότο, το πιο αγαπημένο μου ριζότο - παραλλαγή μιας αυστηρής γενοβέζικης συνταγής που μου έμαθε η φίλη μου η Ρομπέρτα. Τη λέω αυστηρή γιατί δεν έχει αρώματα. Αργότερα, της πρόσθεσα ανατολίτικη χάρη με σκόρδο, τζίντζερ, καρδάμωμο, μαϊντανό και φρέσκο κάρδαμο. Η συνταγή είναι απλή.

Υλικά

Σούπα: Λιώνω το σκόρδο και το τσιγαρίζω μαζί με το μπέικον ψιλοκομμένο, στη συνέχεια ρίχνω την κολοκύθα κομμένη σε χοντρά κομμάτια, το τζίντζερ τριμμένο, το καρδάμωμο, λίγο αλάτι, το νερό και τον κύβο λαχανικών. Αφήνω να βράσουν πολύ καλά μέχρι να λιώσει η κολοκύθα. Αδειάζω (λίγο λίγο) το  περιεχόμενο στο μούλτι ή χρησιμοποιώ το μπλέντερ – ράβδο και το κάνω πουρέ. Ετσι γίνεται μια ωραία βελουτέ σούπα (προσθέτεις αν θέλεις μια κουταλιά γιαούρτι σε κάθε πιάτο) την οποία χρησιμοποιώ και για το ριζότο. 

Ριζότο: Κατ' αρχάς τσιγαρίζω ελαφρά το ρύζι σε λίγο βούτυρο, (δεν βάζω ιταλικό, μια χαρά γίνεται και με καρολίνα Σερρών ή Ανθήλης, αλλά δεν το λέω στη Ρομπέρτα γιατί θα μου πει ότι αυτό είναι πιλάφι και όχι ριζότο), το σβήνω κατόπιν με λίγο κρασί, λευκό ή κόκκινο -ό,τι υπάρχει στο σπίτι- αφήνω να εξατμιστεί το αλκοόλ και αρχίζω να προσθέτω λίγο λίγο πουρέ κολοκύθας και καυτό νερό. Δυναμώνω τη γεύση με λίγο ακόμη τριμμένο τζίντζερ, τέλος προσθέτω λίγο φρέσκο βούτυρο και παρμεζάνα (στο βούτυρο και στο τυρί εκπτώσεις δεν γίνονται). Πασπαλίζω με ψιλοκομμένο μαϊντανό, κάρδαμο, μαύρο πιπέρι και λίγη ακόμη παρμεζάνα, et voilà.

*Η αγαπημένη μου Ρομπέρτα με έσωσε κάποτε από λιμοκτονία. Περνώντας από Ρόδο για Μιλανο, έκανε μια στάση στηνΑθήνα, είχαμε χρόνια να τα πούμε. Και με βρήκε σε κακά χάλια, καθώς πόναγα φρικτά από αυχενικό και μια κάκωση στον ώμο και είχα πέσει σε μελαγχολία. Αποφασιστικά άλλαξε το εισιτήριό της και έμεινε δέκα μέρες μαζί μου για να με φροντίσει. Με φόρτωσε στο αυτοκίνητο (για την ακρίβεια με φόρτωνε κάθε βράδυ και με πήγαινε για φυσιοθεραπεία), πήγαμε στον ΑΒ, γέμισε ένα καρότσι τρόφιμα ενώ εγώ η πονεμένη γκρίνιαζα "τι τα θες όλα αυτά" και άρχισε να μαγειρεύει συστηματικά δυο φορές την ημέρα επί δύο. Αλλο φαγητό για μένα άλλο για εκείνη γιατί πρόσεχε το "μεταμπολίσμο" της εκείνο τον καιρό. Ενδιαμέσως παίζαμε χαρτιά. Φυσικά κάθε τόσο μου έφτιαχνε και το καλύτερο τιραμισού του κόσμου. Τότε μου έμαθε και τη σούπα / ριζότο με μπέικον και κολοκύθα. Φεύγοντας μου άφησε μια κατάψυξη γεμάτη με φαγάκια τακτοποιημένα σε μερίδες, με ετικέτες: Δευτέρα μεσημέρι, Δευτέρα βράδυ, Τρίτη μεσημέρι κ.ο.κ. για να μην κουράζομαι να ψάχνω. Ρομπέρτα σ'αγαπώ.

Υ.Γ.  Αν περισσέψει πουρές κολοκύθας, τον βάζω σε μερίδες στην κατάψυξη. Κι αν περισσέψει ριζότο, που αποκλείεται, το ζεσταίνω (μόνο μία φορά) προσθέτοντας λίγο καυτό νερό ή ζωμό, λίγο ακόμη βούτυρο και παρμεζάνα.