Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Άλλη υφή και άλλη γεύση είχα στο μυαλό μου όταν έβαζα το γλυκό μου στο φούρνο. Δεν βγήκε brownies αλλά κάτι σαν αφράτο κέικ. Δεν πειράζει. Είναι πολύ νόστιμο και μαλακό και κυρίως χωρίς φουσκωτικά. Θα το ξανακάνω. Κι αν αποτύχει θα γίνει κρουτόν.

Να το πω brownies; Όχι. Να το βαφτίσω κάπως αλλιώς του πρέπει γιατί ενώ είμαι τύπος fudgy, σύμφωνα με τα γραφόμενα της αγαπημένης μου Γαλλίδας, το γλυκό που έφτιαξα προ ολίγου για τη γιορτή "Μοιραζόμαστε" της εθελοντικής οργάνωσης Δρόμοι Ζωής, δεν κατάφερα να το κάνω τόσο υγρό όσο θα το ήθελα, ούτε πυκνό (fudgy) ούτε λαστιχωτό (chewy). Αν και χρησιμοποίησα τη συνταγή της Ζυστίν και το περίμενα υγρό και μαλακό, βγήκε μαλακό μεν cakey δε, θυμίζει δηλαδή μάλλον ένα αφράτο κέικ παρά αυτό που έχω στο μυαλό μου σαν brownies.

Το ονομάζω, λοιπόν, Σοκολατένιοι Κύβοι τύπου Brownies. (Γιατί τις αποτυχίες* δεν τις αντέχω και πάντα κάτι κάνω για να τις γυρίσω αλλιώς). Πώς γράφουν τύπου Κερκύρας κάτι βούτυρα που η γεύση τους δεν έχει σχέση με εκείνη που θυμάσαι από την εποχή που άλειφες το ψωμάκι σου με Βούτυρο Κερκύρας; Μπορεί να μην είναι κακά βούτυρα αλλά είναι άλλο πράγμα. Είναι τύπου. Έτσι και το γλυκό μου, είναι πολύ νόστιμο, πολύ αφράτο αλλά δεν είναι brownies, αν και πολύ φιλοδοξούσε.

Το δίδαγμα, πάντως, είναι ότι ακόμη και η πιο μικρή αλλαγή στα υλικά και στον τρόπο παρασκευής μπορεί να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που περιγράφεται σε μια συνταγή, πράγμα που αφορά ειδικά στα γλυκά και όχι τόσο στα αλμυρά πιάτα.

Τι έκανα;

Κατ' αρχάς διπλασίασα τα υλικά. Οπότε σκέπτομαι ότι -όπως και στις μαρμελάδες- καλό είναι να κάνουμε την ακριβή δόση δύο ή τρεις φορές ανάλογα με τις ανάγκες. Επίσης χτύπησα ελαφρά τα αυγά και κοσκίνισα το αλεύρι, όπως κάνω πάντα, ενώ δεν προβλεπόταν.

Αν και στη συσκευασία της κουβερτούρας έλεγε ρητά ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε το ίδιο είδος σε ένα γλυκό γιατί διαφέρει η περιεκτικότητά τους σε λιπαρά πράγμα που μπορεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα, χρησιμοποίησα την ίδια μάρκα μεν αλλά τρία διαφορετικά είδη κουβερτούρας, μαύρη σοκολάτα, σοκολάτα γάλακτος και πραλίνα φουντούκι. Φάουλ, κατά τον παραγωγό.

Τέλος, η θερμοκρασία και ο χρόνος ψησίματος παίζουν μεγάλο ρόλο. Δεν έχω τον ίδιο φούρνο με αυτόν της Ζυστίν. Και παρόλο ότι έψησα το γλυκό μου στους 170 βαθμούς 35 λεπτά και όχι 40, όπως λέει, (επιπλέον τον είχα προθερμάνει, πράγμα που δεν αναφέρει) το δικό μου γλυκό βγήκε πιο στεγνό από το δικό της. Αλλά νόστιμο. Γιαυτό και σας το προτείνω.

Υλικά (σε θερμοκρασία δωματίου)

Για ένα ταψί 30 x 40

Βγήκαν 60 κύβοι - μεγάλες μπουκιές

Σε μπεν μαρί (μεταλλικό μπολ ακουμπισμένο σε μια κατσαρόλα με νερό που βράζει) βαζω το βούτυρο και τη σοκολάτα κομμένη σε κομματάκια και ανακατεύω μέχρι να λιώσουν εντελώς και να αναμειχθούν καλά. Κατεβάζω από τη φωτιά, προσθέτω τη ζάχαρη και το κακάο, ανακατεύω καλά και αφήνω το μείγμα στην άκρη να κρυώσει.

Χτυπάω ελαφρά τα αυγά και, όταν το μείγμα σοκολάτας-βουτύρου είναι πλέον χλιαρό, τα ρίχνω σιγά σιγά συνεχίζοντας να χτυπάω με το σύρμα. Προσθέτω το αλεύρι κοσκινισμένο και τέλος την χοντροτριμμένη καρυδόψιχα.

Καλύπτω ένα ταψί 30 x 40 με αντικολλητικό χαρτί (λαδόχαρτο), αδειάζω μέςα το μείγμα και ψήνω σε προθερμαςμένο φούρνο στους 170 βαθμούς για 30-35 λεπτά.

Τιπς:

Καλύπτω πάντα το ταψί με λαδόχαρτο όχι μόνο για να μην λερωθεί αλλά κυρίως γιατί έτσι ξεκολλάει πολύ εύκολα το κέικ χωρίς να χαλάσει ή να καεί από κάτω.

Αυτό το κέικ είναι πολύ νόστιμο συνοδευτικό του καφέ, κατάλληλο και για σχολικό σνακ ή για την ώρα που σε πιάνει μια λιγουρίτσα στο γραφείο. Αυτή τη φορά, το έκοψα αμέσως σε κύβους για να κρυώσει πιο γρήγορα ώστε να το μεταφέρω εύκολα στον προορισμό του, αφού θα καταναλωθεί όλο απόψε. Σε άλλη περίπτωση θα το άφηνα ολόκληρο και θα έκοβα ωραία μακρόστενα και σχετικά λεπτά κομμάτια.

*Ο περασμένος χειμώνας θα μείνει στην ανάμνησή μου ως ο χειμώνας των αποτυχημένων κέικ. Ναι, εγώ, η βασίλισσα του κέικ ( :-) ) , έπαθα πανωλεθρία αφού ξαφνικά όποια συνταγή κι αν έκανα αποτύγχανε. Μιλάμε για τις δικές μου συνταγές, τις απόλυτα πετυχημένες, τα σιγουράκια μου! Δεν ξέρω γιατί. Ποτέ δεν βρήκα, ίσως ήταν ματιασμένος ο φούρνος... Τέλος πάντων μόλις άνοιγα την πόρτα, φουπ καθόταν το υπέροχο κέικ, αδύνατον να το φας, αδύνατον και να το προσφέρεις. Να το πετάξω; Μια φόρμα γεμάτη με τόσα αγνά υλικά; Όχι, ποτέ.

Τα αποτυχημένα κέικ, λοιπόν, έγιναν κρουτόν. Ναι κρουτόν. Με τα σακούλια τα πήγαινα στο γραφείο. Και αρέσανε. Αν ο μου γένοιτο, σας συμβεί, κάντε το. Είναι απλό.

Κέικ κρουτόν

Με κοφτερό μαχαίρι κόβουμε το αποτυχημένο κέικ (αφού κρυώσει εντελώς) πρώτα σε φέτες και κατόπιν σε κύβους μεγέθους ζαριού. Αραδιάζουμε τα κομματάκια σε μια λαμαρίνα σκεπασμένη με λαδόκολλα και τα βάζουμε στο φούρνο στους 140 βαθμούς μέχρι να στεγνώσουν εντελώς. Τα βγάζουμε, τα αφήνουμε να κρυώσουν και τα φυλάμε σε μεταλλικό κουτί. Χρήσεις άπειρες. Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη.