Το μεθυσμένο κοτόπουλο

του Κώστα Τσαούση 6 Οκτωβρίου 2015 • Μαγειρικές ιστορίες • κοτόπουλο φιλέτο, σταφύλι, γλυκό κρασί, Μελίτης, Κτήμα Αβαντίς

Ένα φιλέτο από κοτόπουλο, απλά βρασμένο, εκτοξεύεται γευστικά αν το συνοδεύσουμε με μια μεθυστική σάλτσα φτιαγμένη με σταφύλια και Μελίτη, το γλυκό κρασί του ευβοϊκού Κτήματος Αβαντίς.

Η σημερινή συνταγή οφείλει την ύπαρξή της σε δύο πράγματα: Το ένα είναι ένα βιβλίο που έρχεται από την δεκαετία του 1980 – τίτλος του, «Νηφάλιος Μέθη», γραμμένο από τον περουβιανής καταγωγής Αγιορείτη ιερομόναχο Συμεών. Το άλλο, ένα κρασί. Ένα γλυκό κρασί από τα μέρη μου. Μια δημιουργία του ξάδερφου Απόστολου Μούντριχα (Κτήμα Αβαντίς), τον «Μελίτη».

Το πώς ένα προϊόν πνευματικής καλλιέργειας (το βιβλίο, το κείμενο) μπορεί να συνδέεται με το αποτέλεσμα μιας παραγωγικής διαδικασίας (το κρασί) θα φανερωθεί στο τέλος...

Ας πάμε στα της συνταγής. Σε μια μικρή κατσαρόλα και σε χλιαρό νερό έβαλα τα σταφύλια (από διάφορες εγχώριες ποικιλίες). Δυνάμωσα για λίγο τη φωτιά και επικέντρωσα την προσοχή μου στο να μην ανοίξουν ή να μη διαλυθούν οι ρώγες των σταφυλιών. Έβγαλα τις ρώγες με θρησκευτική ευλάβεια από το νερό και τις στράγγιξα. Στην συνέχεια, ξανάβαλα τις ρώγες στην κατσαρόλα και δυνάμωσα για μερικά λεπτά της ώρας την φωτιά. Τα ωραία είναι στη συνέχεια, όταν οι ρώγες υποδέχονται τον πληθωρικό «Μελίτη» στα σωθικά τους και η σάρκα τους αποθηκεύει μια αξεπέραστη γλυκύτητα...

Κατεβάζουμε θερμοκρασία και αφήνουμε τις ρώγες των σταφυλιών να αναπαυθούν στη γλυκιά αγκαλιά του «Μελίτη».

Το φιλέτο από το στήθος του κοτόπουλου έχει ψηθεί δίχως περιττές διαδικασίες. Λίγο αλάτι, λίγο μαύρο πιπέρι και μια σταλιά ελαιόλαδο στο τέλος. Το κόβουμε σε μικρές φετούλες και το τοποθετούμε στο πιάτο. Πάνω του ρίχνουμε τις μελωμένες ρώγες των σταφυλιών και λίγη από την μεθυσμένη σαλτσούλα με το κρασί να εκτοξεύσει τις προσδοκίες του ουρανίσκου στα απροσδιόριστα ύψη!

Το πιάτο είναι έτοιμο. Ο «Μελίτης» κρατά το ρόλο του από την πρώτη ως την τελευταία μπουκιά. Η «Νηφάλιος Μέθη» ως διάθεση καραδοκεί – κάτι ανάμεσα σε νοσταλγίες και μικρούς απολογισμούς. Η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ΄80 ( τουλάχιστον μέχρι και το ΄85), οι νεοορθόδοξοι, οι διεκδικητές της κληρονομιάς του Πουλαντζά, τα συχνά πήγαινε και έλα στο Όρος, η Προξένου Κορομηλά, η ανάμνηση των γραφείων της Ικτίνου, το διαμέρισμα της Παπάφη με τις μουσικές της βρετανικής σκηνής, η πλακέτα της «Αγρας», οι καφέδες στο «De Facto», το υπόγειο «Ηλιοτρόπιο»...