Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ήταν Σεπτέμβρης του 2012 στην Τσαγκαράδα. Οι δαμασκηνιές του κτήματος κατάφορτες από μαύρα γυαλιστερά δαμάσκηνα. Έβγαζα τα φρούτα στο πρωινό, πότε ωμά, πότε κομπόστα, αλλά αυτά ατελείωτα! Το πήρα απόφαση ότι πρέπει να τα κάνω και μαρμελάδα. Τα μάζεψα πρωί - πρωί με τη δροσιά και να 'μαι στην κουζίνα  με τα τελάρα γεμάτα. Έλα όμως που μια μαρμελάδα σκέτο δαμάσκηνο μου φάνταζε πολύ πληκτική. Ανοίγω το ψυγείο και το μάτι μου πέφτει στα lime που είχα για να πίνουμε mojito το βράδυ, αγναντεύοντας τα φώτα της Σκοπέλου. Εκείνη τη μαγική στιγμή γεννήθηκε η μαρμελάδα «Black Mojito».

Πώς γεννιέται μια νέα συνταγή; Πώς διαφορετικά υλικά παντρεύονται με επιτυχία, πρώτα στο μυαλό και μετά στην κατσαρόλα; Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί πάνω στο θέμα της δημιουργίας μιας ολοκληρωτικά καινούργιας συνταγής. Βλέποντας αυτό τον καταιγισμό εκδόσεων με ογκώδη βιβλία συνταγών, με πιάνει δέος! Τι κόπος, τι έμπνευση χρειάζεται για να δημιουργήσει κανείς τόσες συνταγές! Από τη μικρή μου εμπειρία ξέρω ότι ακόμη και το κ«λοπυράιτ» έχει τη φασαρία του. Πρέπει η συνταγή να μοιάζει και να μη μοιάζει με την αυθεντική, να έχει κάποια υλικά ή μέθοδο παρασκευής διαφορετική, κλπ, κλπ.

Βέβαια, όταν έχεις φάει τα νιάτα σου σε μαγειρικές σπουδές και κουζίνες, φαντάζομαι ότι θα είναι ευκολότερο και να εμπνευστείς μια νέα συνταγή και να κάνεις μια «δημιουργική παραλλαγή» μιας υπάρχουσας. Εγώ, που η σχέση μου με το αντικείμενο προήλθε σαν επέκταση της τροφοσυλλογής, ό,τι έχω φτιάξει συνήθως προκύπτει από την ανάγκη μου να αξιοποιήσω μια ανέλπιστα πλούσια σοδειά, που δεν μπορεί να καταναλωθεί επί τόπου αλλά πρέπει να συντηρηθεί. Καλή ώρα η παρακάτω περίπτωση:

Υλικά

Παρασκευή

Κόβουμε τα δαμάσκηνα στη μέση και τους αφαιρούμε το κουκούτσι. Κόβουμε τα lime σε τέταρτα, μετά σε όγδοα ή ακόμη και δεκαταέκτα. Τα περνάμε στο multi, ώστε να κοπούν σε μικρά κομμάτια χωρίς να λιώσουν βάζοντας κάθε φορά δαμάσκηνα και lime μαζί.

Βάζουμε στην κατσαρόλα, προσθέτουμε τη μαύρη ζάχαρη και τον φρέσκο δυόσμο ψιλοκομμένο. Βράζουμε, ξαφρίζουμε και δένουμε τη μαρμελάδα μας. Στο τέλος ρίχνουμε το ρούμι, ανακατεύουμε, δίνουμε μια βράση ακόμη και βάζουμε σε αποστειρωμένα βαζάκια.

Το αποτέλεσμα είναι μια «ενήλικη» μαρμελάδα, γλυκόξινη, με σκούρο χρώμα με έντονη την αίσθηση του δυόσμου και την επίγευση του αλκοόλ. Είναι υπέροχη για ένα κυριακάτικο brunch αλλά και για να συνοδέψει τυριά ή κρέατα!

Άντε, και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και να μας φορτώσει ο θεός του βουνού τις δαμασκηνιές μας. Όσο για lime, ας είναι καλά ο μπακάλης του χωριού! Αποτελούν πλέον ένα από τα must φρούτα του ελληνικού καλοκαιριού!