Το αθηναϊκό κέικ της Απελευθέρωσης
Τι γιορτάζουμε εμείς οι Αθηναίοι; Την αρχή του πολέμου (εν προκειμένω, αρκούμαστε στην καθιερωμένη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940) ή το τέλος της κατοχής (εν προκειμένω, την απελευθέρωση της πόλης στις 12 Οκτωβρίου 1944); Τόσο η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου όσο και ο δήμαρχος Αθηναίων με την παρουσία αλλά και τους χαιρετισμούς- παρεμβάσεις στα εγκαίνια της έκθεσης «Αθήνα 1940-1944. Η πόλη και οι άνθρωποί της. Πόλεμος Κατοχή, Αντίσταση, Απελευθέρωση» (μια έκθεση αρχειακού και φωτογραφικού υλικού, προβολές ντοκιμαντέρ, θεματική έκθεση βιβλίου κ.α στο νέο κτίριο της Δημοτικής Πινακοθήκης, Λεωνίδου και Μυλλέρου στο Μεταξουργείο) έδωσαν την απάντησή τους.
Το τι θα γίνει από εδώ και πέρα δεν εξαρτάται μόνον από εκείνους. Πάντως το γεγονός αυτό καθαυτό, δηλαδή ο εορτασμός της Απελευθέρωσης της Αθήνας μέσα από το συγκεκριμένο πλαίσιο εκδηλώσεων (βλέπε σχετικά στο www.freeathens44.org), είναι μια πρώτη κατάκτηση όλων εκείνων των δυνάμεων που δεν βολεύονται με τις παρελάσεις της... μαθητιώσης νεολαίας, των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Με αφορμή, λοιπόν, την επέτειο της Απελευθέρωσης της Αθήνας από τη ναζιστική μπότα σκέφτηκα πως δεν θα ήταν κακή ιδέα το φτιάξιμο ενός εορταστικού γλυκού. Ενός σχεδόν αυτοσχέδιου γλυκού με φθηνά υλικά που θα μπορούσαν να είχαν στο σπίτι τους και οι γιαγιάδες μας. Ένα παξιμάδι, μια χούφτα σταφίδες, λίγο πετιμέζι, δύο - τρία καρύδια. Πάνω σε αυτή τη βάση και με αυτές τις παραδοχές ξεκίνησα να φτιάξω το αθηναϊκό κέικ της Απελευθέρωσης.
Διάλεξα ένα παξιμάδι με παρουσία χαρουπιού – για την ακρίβεια, ένα βουργιάλι με καύκαλο χαρουπιού από τα Σφακιά της Κρήτης. Το ράντισα με νεράκι. Μαλάκωσε και με το χούφτα του χεριού το θρυμμάτισα. Στη συνέχεια, το τοποθέτησα στο μπλέντερ προσθέτοντας τρείς κουταλιές της σούπας πετιμέζι. Τα έφερα μια βόλτα. Δοκίμασα το μείγμα και διαπίστωσα ότι κρατά την αναγκαία και απαραίτητη υγρασία στο σώμα του. Πρόσθεσα διαδοχικά τα καρύδια και τις σταφίδες (μαύρες και ξανθές). Για το τέλος κράτησα την μετά - νεωτερική πινελιά, μια χούφτα από υπερτροφές που είχα στα γυάλινα βάζα της κουζίνας (μύρτιλο, κράνμπερι και αρόνια) ήρθε να δώσει χρώμα και γεύσεις.
Το τοποθέτησα για λίγο σε ένα γυάλινο ποτήρι μέχρι να ηρεμήσει το μείγμα και να σταθεροποιηθεί. Στη συνέχεια το έβαλα στο πιατάκι που κρατούσε η γιαγιά για το καλό τρατάρισμα των επισκεπτών της.