Τραχανόγαλο; Απαπα, ρομάντζο θα το λέμε

της Κικής Τριανταφύλλη 1 Δεκεμβρίου 2015 • Μαγειρικές ιστορίες • μαύρη ζάχαρη, αυγά, σταρένιος τραχανάς, χυλός, μαγειρικό ατύχημα, δεν πετάμε τίποτα

Δεν πετάμε τίποτα, αυτό ήταν πάντα το οικογενειακό μας σύνθημα πόσο μάλλον τώρα που χρειάζεται να κάνουμε έξτρα οικονομία. Σας το θυμίζω, λοιπόν, σήμερα που είναι 1^η του Δεκέμβρη και όπου να 'ναι μίξερ, φούρνοι και κουτάλες θα πάρουνε φωτιά, αφού με το που φθάνουν τα Νικολοβάρβαρα, μεθαύριο δηλαδή, πάει τέλειωσε, πες πως ήρθαν τα Χριστούγεννα.

Αρχίζουν, λοιπόν, οι γιορτές μαζί και οι φούριες στις κουζίνες και το σίγουρο είναι πως ένα λάθος θα γίνει. Το κέικ μπορεί να σου κάτσει, η βασιλόπιτα επίσης, τα μπισκοτάκια μπορεί να τρίβονται με το που τα αγγίζεις και άλλα πολλά μπορούν να συμβούν και να σου κάνουν τα νεύρα κρόσια. Ψυχραιμία. Πρώτον, δεν ανάβουμε τσιγάρο και δεύτερον, δεν πετάμε τίποτα. Μετατρέπουμε τη μαγειρική καταστροφή σε κάτι άλλο, σχεδόν όλες οι αποτυχίες διορθώνονται εκτός κι αν έχει γίνει κάρβουνο το δημιούργημα, οπότε, ναι, τότε μοιραία θα καταλήξει στα απόβλητα. Σας το λέω εγώ, που πέρσι τον χειμώνα άρχισα ξαφνικά να δέχομαι το ένα χτύπημα μετά το άλλο στην κουζίνα και τίποτα μα τίποτα δεν γινόταν όπως έπρεπε.

Κάπως έτσι ένα βράδυ έβαλα να χτυπήσω αβγά με ζάχαρη (ξανθή και fair trade νόμιζα ότι ήταν) για να φτιάξω μπισκότα. Οταν όμως τα αβγά απορροφήθηκαν, η «ζάχαρη» φούσκωσε αντί να διαλυθεί και το μιξεράκι μου στράβωσε κι άρχισε να «τσιρίζει», ε, τότε με ζώσανε τα φίδια. Δοκιμάζω, πέτρα και άγλυκο αυτό το πράγμα. Αλλά αρωματικό. Γιατί είχα ρίξει επίσης το ξύσμα από ένα λεμόνι κι ένα πορτοκάλι. Κοιτάζω το σακουλάκι και τι να δω. Τραχανά σταρένιο Αγροζύμη αντί για ζάχαρη χτύπαγα -ματαίως- τόση ώρα. Αλλά να το πετάξω; Αμαρτία μου φάνηκε. Τό 'βαλα, λοιπόν, σε ταπεράκι το άφησα στο ψυγείο και την επαύριο άρχισα τις δοκιμές.

Σε μια κατσαρόλα έριξα 2 κ.τ.σ. από αυτό το μείγμα μαζί με 1½ ποτήρι φρέσκο γάλα, 1 κ.τ..σ καστανή ζάχαρη και 1 βανίλια. Και ανακάτευα συνεχώς σε χαμηλή φωτιά μέχρι που μαλάκωσε εντελώς ο τραχανάς.

Φίλες και φίλοι μου, τραχανολάτρεις, το αποτέλεσμα ήταν απίθανο! Κάτι σαν τραχανόγαλο έγινε (εκ του ρυζόγαλο) αλλά επειδή αντιπαθώ τη λέξη (με την ευκαιρία να σας πω ότι αντιπαθώ επίσης τις λέξεις τραχανότο και κριθαρότο) το έβγαλα Ρομάντζο. Γιατί; Γιατί έτσι. Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται εξήγηση.

Μετά το πέρασα από το μούλτι για να γίνει πιο φίνο και κρεμώδες. Και το ξανάβαλα στη φωτιά. Μετά χτύπησε το τηλέφωνο και το ξέχασα. Άρπαξε λίγο αλλά το πρόλαβα πριν μαυρίσει και είναι για πέταμα. Στο τέλος το στόλισα με ζαχαρωμένα φρούτα. Και ήταν απίθανο. Ενας πολύ νόστιμος χυλός, ό,τι πρέπει για το πρωινό, αμυδρά καπνιστός, όμως ακόμα κι αυτό του έδινε μια πολύ ενδιαφέρουσα γεύση. Ηταν τόσο ωραίο που και τις επόμενες μέρες έκανα το ίδιο. Και θα το ξανακάνω. Μια ιδέα είναι όλα, δηλαδή.