Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Αν δεν υπήρχε ο μόχθος, τι νόημα θα είχε τότε η ικανοποίηση; Δίχως αυτήν ο μόχθος δεν είναι απλά μόνος, είναι ανεξήγητος, αυτοκαταργούμενος, ολωσδιόλου περιττός! Αν ορίσουμε την ικανοποίηση, και τη χαρά που αυτή επισείει, ως επιστέγασμα της δημιουργίας, έχουμε ένα ισχυρό κίνητρο που εξηγεί την πρόθεση.

Όταν η ικανοποίηση λείπει, τι κίνητρο δημιουργίας έχει τότε αλήθεια ο κόπος; Θα μπορούσε ίσως να πει κανείς ότι μπαίνουν τα ιδανικά σαν κινητήριος δύναμη, αυτά που δεν μιλάνε ούτε διηγούνται τις πράξεις τους σε ακροατήριο... Αν τα ιδανικά όμως δεν εμπλέκονται στην ιστορία; Τότε μάλλον μπαίνει το όνειρο της χαράς ότι προσέφερες. Αν ξέρεις όμως τότε ότι δεν θα ζεις για να βιώσεις τη χαρά ότι προσέφερες; Τότε μάλλον μιλάμε για μια ζωή “αναμάρτητη”. Μιλάμε για μια ύφανση που μέσα της έχει παρεισφρήσει επιδέξια η λεπτότητα ενός εύθραυστου υαλονήματος που δίνει φως στην ομορφιά.

Μιλώ για τη Νινέττα, που ήξερε να υφαίνει μεταξύ τους παράξενα, σπάνια και περίεργα πράγματα. Όπως να φτιάχνει και να κρύβει αισθήσεις χαμογελώντας για να χαρούν οι άλλοι, όταν πια η ίδια δεν θα υπήρχε. Προσπάθησε, μέσα στα πολλά που έκανε, να δώσει φως στο χρώμα της γεύσης με τρόπο αλχημιστικό. Και τα κατάφερε.

Μελέτησε το οινόπνευμα όσο κανείς άλλος. Μελέτησε τις εσάνς και έγραψε μουσική γι' αυτές και έμαθε ζωγραφική με αυτές. Έψαξε τις πρώτες φωταύγειες της όσφρησης καθώς και τα ηλιοβασιλέματα της γεύσης.

Δημιούργησε, βασισμένη σε περήφανες συνταγές του προπροηγούμενου αιώνα, 36 είδη λικέρ μυστικισμού. Και για να τον ενισχύσει έδωσε εντολή να ανοιχτούν τα μπουκάλια μετά από τριάντα ή σαράντα ή και πενήντα χρόνια...

Κάποια από αυτά, όταν ήρθε η ώρα, ανοίχτηκαν και λεηλάτησαν τη νύχτα, απογυμνώνοντάς την από το άρωμα του γιασεμιού. Άλλα πήραν τη μυσταγωγία της κανέλας, και τη μπέρδεψαν με του πορτοκαλιού το φως. Άλλα πήραν τη γλυκύτητα του μελιού και ηρέμησαν λίγη από την πίκρα του κουμ κουάτ και όση απέμεινε την γλύκαναν με επιγεύσεις από ξεχασμένα μπαχάρια της Ανατολής...

Άλλα, πάλι, γεννήθηκαν για να χτυπήσουν πρωτοκαθεδρίες μεγάλων ονομάτων της αγοράς, προσθέτοντας στην ύπαρξή τους λίγες σταγόνες περγαμόντο με εσάνς από γαρδένια. Τα εμφιάλωσε σε σκοτεινά μπουκάλια και μετά τα άφησε στη άχραντη σιωπή του χρόνου για να ιστορηθούν μέσα στα τάρταρα της κάβας, για να μπορεί να μετρηθεί η αλήθεια που θα φέρει το φως τους όταν επιτέλους ανοίξει ο φελλός...

Κι όταν το “επιτέλους” ήρθε, με εκείνο το φως που νικά το σκότος, έλαμψε μια φωτοχυσία ανακατεμένη με φωταψίες από ιριδισμούς διαχύσεων, διαθλάσεων και ανακλάσεων του φωτός. Όλα τούτα φευγαλέα όμορφα καθώς ακούς τον επιταχυνόμενο ρυθμό της κάθε σταγόνας να απελευθερώνει την ακινησία 50 ετών.

Και το χρώμα χύνεται στο κρύσταλλο του ποτηριού και αυτό το ιριδίζει παραμορφώνοντας τα γύρω προφίλ προσφέροντας τα χείλη του στα δικά μας χείλη με εκείνη την ηδονικότητα που μόνο τα λεπτά κρύσταλλα ξέρουν να το κάνουν.

Και οι αισθήσεις προστίθενται η μια στην άλλη και στην αφή του ποτηριού μπαίνει η ενόραση του χρώματος, μαζί με την ακοή του κελαρύσματος, ακολουθούμενη από το concert των μυρωδιών αυτού του αμαλγάματος που δημιουργεί υπερσιέλωση. Εκεί χρειάζεται το φύσημα μιας πνοής για να βγουν οι μυρωδιές που κάνουν τη σπίθα να γίνει φωτιά καθώς κατρακυλά στον φλεγόμενο οισοφάγο.

Και η σπονδυλική στήλη χαλαρώνει, τα μάτια κλείνουν για να μπορέσει η επίγευση να κάνει το σώμα ζωντανό, τόσο ζωντανό που να μπορεί να ακούσει τη μουσική που αρχίζει να ακούγεται μέσα στην νύχτα της ερήμου.

... κάπου στα Αστερούσια, Νινέττα, έχει φως...