Η κληρονομιά μου
Έχω μπροστά μου 3 βάζα με βύσσινο γλυκό. Είναι η τελευταία υλική κληρονομιά της μάνας μου. Το έφτιαξε το περασμένο καλοκαίρι. Είμαι σίγουρος ότι ήξερε πως είναι η τελευταία φορά που μάζευε τα βύσσινα της αυλής και τα έκανε γλυκό. Το καλοκαίρι που μας έρχεται θα τα προσφέρω με γιαούρτι, σαν τελείωμα του πρωινού στον ξενώνα. Θέλω οι επισκέπτες μας, από όλες οι φυλές του κόσμου, να ευφρανθούν από το τελευταίο γλυκό της.
Σήμερα μετά τα σαράντα, όπου είδα και τις φίλες της που μαγείρευαν μαζί στο ‘Σπίτι της Αγάπης’, θέλησα να γράψω στο φιλόξενο bostanistas λίγα λόγια. Για την ανάμνησή της. Εικόνες, γεύσεις, ήχους. Κλείνω τα μάτια και βλέπω δύο χέρια σταυρωμένα με καρτερικότητα, το παστίτσιο της που όμοιο δεν θα ξαναφάω, θυμάμαι πιτσούνια με πιλάφι ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι, καλοσιροπιασμένα μελομακάρονα-φοινίκια για τα Χριστούγεννα, δυο χέρια χρυσά που δεν θα ξαναζυμώσουν.
Τώρα που τέλειωσαν τα τρεξίματα και οι υποχρεώσεις, έρχεται ο πόνος της απώλειας. Η χειρωνακτική εργασία με βοηθάει. Απλώνω τα μαχαίρια μου, βάζω τις κατσαρόλες στη φωτιά, αποστειρώνω βάζα. Βράζω κλημεντίνες, τις κόβω, τις πολτοποιώ, προσθέτω ζάχαρη και βράζω. Κλείνω τη μαρμελάδα στα βάζα και τα αναποδογυρίζω.
Στη μνήμη της Μάνας μου, που συνέχισε να μαγειρεύει τις συνταγές της, όπως απλά και νόστιμα ήξερε, παρά τον καθημερινό καταιγισμό συνταγών, υλικών και μεθόδων από τους αγαπημένους της τηλεμαγείρους, που έφταναν στην κουζίνα της από την ανοιχτή στο διπλανό καθιστικό τηλεόραση. Πραγματικά βαριά κληρονομιά.