Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Λίγες μαγειρικές ιστορίες είπα να μοιραστώ μαζί σας, από τα χρόνια που ζω μόνιμα στην Κρήτη και που έχουν σημαδέψει τη γαστρονομική μου κουλτούρα. Σαν πρώτη ιστορία επέλεξα να σας πω τη βόλτα με το ποδήλατο στην ενδοχώρα του Ρεθύμνου, στους χωματόδρομους του χωριού. Ήταν Μάιος που είχα έρθει, πριν έντεκα χρόνια, σε τούτο τον ευλογημένο τόπο. Και μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να χάνομαι στους χωματόδρομους των χωριών, με το ποδήλατό μου. Έτσι και εκείνη την ημέρα, ήταν από τις πρώτες φορές που τολμούσα να πατήσω τα μεταξένια αθηνέικά μου λάστιχα στο χώμα.

Γεμάτο ελιές αιωνόβιες το τοπίο μου και η μυρωδιά του θυμαριού να μου καίει τα ρουθούνια! Ένα-δυο σπιτάκια σαν σε ζωγραφιά στον δρόμο μου και μέλισσες να με ακολουθούν παντού στη βόλτα. Σταματάω να βγάλω φωτογραφία μία φασκομηλιά που έχει πάνω της πασχαλίτσες! Πολλές πασχαλίτσες! Και έτσι, όπως φωτογραφίζω, ακούω τη γλυκιά της τη φωνή να μου τραγουδά έναν κρητικό σκοπό «η φύση είναι το σπίτι μας και δάσκαλος μεγάλος, μα οι άνθρωποι δεν την ακούν, γι'αυτό μας παίρνει ο διάλος» και μετά να σκάει στα γέλια. Τότε ήταν 75 χρονών. Ψηλή, γαλανομάτα, μαυροφόρα, μάζευε θυμάρι.

Αυτό ήταν, φιλία με την πρώτη ματιά. Παρέες ατελείωτες στη φύση, μου έμαθε να ξεχωρίζω τα χόρτα και την εποχή που τα μαζεύω, με δίδαξε βοτανολογία από εκείνη που δεν γράφετε στα βιβλία. Λικέρ και σιρόπια έμαθα στα χεράκια της... και τι δεν μου δίδαξαν αυτά τα χεράκια!

Και μου διδάσκουν ακόμη, δεν βλέπει όμως πολύ καλά και οι βόλτες μας τώρα πια έχουν περιοριστεί. Ξέρεις όμως πιο είναι το μαγικό; Ότι και με κλειστά τα μάτια αναγνωρίζει τον τόπο. Ξέρει πού είναι το κάθε βοτάνιτο κάθε χόρτο, και όταν τις είπα μία φορά «καλά με δουλεύεις, πού το είδες αυτό το χόρτο;», «Μέσα απ' τα μάτια της ψυχής τα πάντα βλέπω, φως μου, κλείσε τα μάτια και θα δεις τα θαύματα του κόσμου». Μαγγίρι για σήμερα και από τη Μαριώ μου, θα σας πω πολλές ιστορίες και πολλές συνταγές. Ίσως κάποια μέρα με αφήσει να την βγάλω και φωτογραφία.

Μαγγίρι, παραδοσιακό κρητικό ζυμαρικό

Τα δύσκολα χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δίναν γη για να πάρουν αλεύρι και λάδι, στην Κρήτη υπήρχε άλλη μία συνταγή της φτώχειας, που κυρίως σκοπός της ήταν ο κορεσμός. Λίγο φαγητό αλλά έπρεπε να χορτάσει η οικογένεια. Δύο είναι οι τρόποι μαγειρέματος, αλμυρή και γλυκιά εκδοχή.

Ανοίγουμε μια λακκούβα στο αλεύρι και προσθέτουμε το λάδι και, σιγά-σιγά, το χλιαρό νερό. Ζυμώνουμε μέχρι να αποκτήσουμε μια αφράτη, μαλακή ζύμη. Αφήνουμε στην άκρη το ζυμάρι μας να ξεκουραστεί τουλάχιστον μισή ώρα σε ζεστό περιβάλλον. Χωρίζουμε σε μπαλάκια (περίπου 10) και ανοίγουμε με τον πλάστη μας ένα φύλλο πάχους περίπου τριών χιλιοστών.

Με ένα μαχαίρι κόβουμε σε παραλληλόγραμμα ζυμαρικά και αλευρώνουμε συχνά για να μην κολλήσουν μεταξύ τους. Αφού τελειώσουμε με τα ζυμαρικά μας, υπάρχουν δύο τρόποι (παραδοσιακοί) για να τα μαγειρέψουμε, εκτός βέβαια αν θέλουμε να τα χρησιμοποιήσουμε και σε άλλες συνταγές, σαν κλασσικά ζυμαρικά.

Αλμυρά

Χωρίζουμε τα μαγγίρια στα δύο τα μισά, τα βράζουμε σε νερό αλατισμένο για πέντε λεπτά περίπου και τα άλλα μισά τα τηγανίζουμε σε ελαιόλαδο, μέχρι να γίνουν τραγανά και ξεροψημένα. Όταν είναι έτοιμα τα βραστά, ρίχνουμε τα τηγανητά μαγγίρια μέσα στην κατσαρόλα και ανακατεύουμε για 2-3 λεπτά. Σερβίρουμε με μπόλικο ανθότυρο.

Γλυκά

Χωρίζουμε πάλι τα μαγγίρια στα δύο και κάνουμε την ίδια διαδικασία, μόνο που τα βράζουμε σε γάλα με ζάχαρη, τα άλλα μισά τα κάνουμε τηγανητά και σερβίρουμε με ζάχαρη και κανέλα.

* Η Εύα Παρακεντάκη διατηρεί το food blog Eva In Tasteland.