Κουζουλά κούμαρα
Η ροδιά μου, το εξομολογήθηκα ήδη, ταλαιπωρήθηκε πολύ φέτος το καλοκαίρι. Το ίδιο και η κυδωνιά μου και οι μικρές αχλαδιές μου. Με την κυδωνιά δοκιμάζεται σκληρά κάθε χρόνο η ευπιστία και η υπεραισιοδοξία μου. Μου φωνάζει κάθε φορά από μακριά, λίγο μετά την εκθαμβωτική ανθοφορία της, πως είναι παραφορτωμένη και δε θα τα καταφέρει ν’ αναστήσει όπως πρέπει όλα της τα παιδιά. Αλλ’ εμένα δε μου πάει το χέρι ν’ αραιώσω εγκαίρως τους πληθωρικούς καρπούς της, με αποτέλεσμα μια σοδειά, ανελλιπώς, από στραβοχυμένα, μικρά και σαν κακοφορμισμένα φρούτα. Το κακό ωστόσο παράγινε φέτος. Τα πιο πολλά κυδωνάκια σωριάστηκαν κατά γης, και τα λιγοστά που μείναν πάνω στα κλαδιά τού δέντρου με τίποτα δεν έδειχναν, πως κάποια στιγμή θα ωριμάσουν. Πάει για φέτος το φθινόπωρο το όνειρο της σπιτικής tarte tatin με καραμελωμένα κυδώνια. Να όμως που τη γιορτή, μόλις μπήκε επί τέλους ο χειμώνας, την έσωσαν τα ταπεινά και τόσο άδικα παραγνωρισμένα κούμαρα- από τον θαλερό θάμνο που έχω φυτέψει στη μπροστινή αυλή του σπιτιού μου( το ωραιότερο κομπλμέντο που άκουσα ποτέ μου είναι πως έχω μετατρέψει τον μικρό Αιγινήτικο κήπο μου σε Κιβωτό του Νώε της αττικής βλάστησης ).Τραχιά η επαφή τους με το στόμα στην αρχή, πικρόξινες ίσως λίγο και οι πρώτες εντυπώσεις, αλλ’ οι θαρραλέοι ανάμεσά μας γρήγορα ανταμείβονται με την ολόγλυκη και ολόχυμη καρδιά των μικρών στρογγυλών χρυσοπόρφυρων καρπών.
Σε μια μικρή εκδρομή στις βουνοπλαγιές της βόρειας Αττικής, πέρα από τα κατ’ όνομα μόνον πλέον αρχοντικά προάστια της πρωτεύουσας, μπορείτε ακόμα να μαζέψετε άφθονα ζουμερά κούμαρα. Αλλά κι η βεράντα σας μπορεί κάλλιστα να υποδεχτεί το υπέροχο θαμνώδες αυτό δεντρο. Πριν από μερικά χρόνια είχα μείνει άφωνος με την καλλίγραμμη κορμοστασιά μιάς φουντωτής κουμαριάς φυτεμένης σε γλάστρα κι εκτεθειμένης σ’ ένα από τα ανθοπωλεία της Πλατείας Αγίας Ειρήνης. Δεν άντεχε (ούτε και) τότε η τσέπη μου να την πάρω σπίτι μου, κι αρκέστηκα απλώς να βολτάρω κάθε τόσο εμπρός από το εκθετήριο του Τζίμη- The flower- Τσικνιαδόπουλου- με τον οποίο γρήγορα γίναμε γκαρδιακοί φίλοι- για να την καμαρώνω.
Από αυτήν τώρα που φύτεψα πριν από μερικά χρόνια στον δικό μου κήπο, οι τρισεύγενοι καρποί για το γλύκισμα που έχω να σας προτείνω σήμερα. Το βάφτισα «κουζουλό», διότι είναι μια παραλλαγή της φρουτώδους βρετανικής πουτίγκας με την απατηλή, στην κυριολεξία, ονομασία Fool (από την παραπειστική τρέλα του ή από το γαλλικό fouler- στίβω, λιώνω- μήπως;).
Fool με κούμαρα
Θα χρειαστούμε για τέσσερα ποτήρια:
- 225 γρ. φρούτου
- 1/4 φλιτζάνι ζάχαρη
- 2/3 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος
- ¼ φλιτζάνι στραγγιστό γιαούρτι. Λίγες σταγόνες λικέρ μαστίχας.
Λιώνουμε με το πηρούνι σ’ ένα μπολ τα κούμαρά μας. (Δε θέλουμε ακριβώς πολτό, γι’ αυτό κι αποφεύγουμε να χρησιμοποιήσουμε το μπλέντερ). Προσθέτουμε τη ζάχαρη και τις σταγόνες της μαστίχας (ή κάποιου άλλου λικέρ της αρεσκείας μας). Αφήνουμε το λιωμένο φρούτο μας να βγάλει το ζουμάκι του μισή ώρα περίπου. Χτυπάμε την κρέμα γάλακτος σε ελαφριά σαντιγύ (γλυκιά επίσης, με την προσθήκη λίγης ζάχαρης). Ανακατεύουμε το γιαούρτι (μία μία κουταλιά μες στην κρέμα, ώστε να μην χάσει την αφράτη υφή της.) Ενώνουμε τις δύο παρασκευές μας, κρατώντας λίγο ατόφιο φρούτο, που προορίζεται για τον πάτο του ποτηριού. Από πάνω το κρεμώδες μείγμα μας. Στην κορυφή ένα μεγάλο ολοστρόγγυλο κούμαρο.
Elementary, που λένε και οι φίλοι Βρετανοί, στοιχειώδες, η απλότητα προσωποποιημένη. Ναι, αλλά και τι ανάλαφρο, φινετσάτο γλύκισμα για το κλείσιμο ενός γιορτινού τραπεζιού!
Φουλ του μούσμουλου