Μαγειρεύοντας με κρασί Σεμέλη

της Κικής Τριανταφύλλη 19 Ιουλίου 2016 • Μαγειρικές ιστορίες • ταξίδι, οινοτουρισμός, μαγειρική με κρασί, οινοποιείο Σεμέλη, Κούτσι Νεμέας, κρασί λευκό, κόκκινο κρασί, συνταγές με κρασί

Στο επισκέψιμο Οινοποιείο της Σεμέλης, στο Κούτσι της Νεμέας, μια περιοχή με πολύ ιδιαίτερο μικροκλίμα όπου παράγονται μια σειρά από εκλεκτά κρασιά, υπάρχει ένας ωραίος ξενώνας με 8 σουίτες και δωμάτια για τους φίλους του Κτήματος, ένα σαλόνι με τεράστιους αναπαυτικούς καναπέδες, στρογγυλά τζάκια ανοικτά περιμετρικά που θερμαίνουν τον χώρο τον χειμώνα και από τις τζαμαρίες μια υπέροχη θέα στα αμπελοτόπια μέχρι τη θάλασσα του Κορινθιακού που βρέχει το Κιάτο. Πλάι στο σαλόνι η τραπεζαρία θυμίζει κομψό εξοχικό του γαλλικού νότου. Εκεί βρεθήκαμε το περασμένο σαββατοκύριακο και μαγειρέψαμε με κρασί. Ηταν μια εμπειρία μοναδική.

Τι θα έκανες αν σου είχε μείνει στο ψυγείο μισό μπουκάλι πολύ καλό κόκκινο ή και λευκό κρασί; Η ερώτηση έγινε από μένα σε μένα και απαντήθηκε αμέσως χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Γιατί στην οικογένειά μου λατρεύουμε το κρασί, πίνουμε καθημερινά το ποτηράκι μας στο σπίτι, οπότε σχεδόν πάντα μένει λίγο και μπαίνει στο ψυγείο. Γιατί βέβαια τη θεία κοινωνία ποτέ δεν την πετάς. Ο,τι περισσεύει το κάνω παγάκια για να δροσίσω το επόμενο ποτηράκι μου χωρίς να το νερώσω, το ρίχνω στην κατσαρόλα για να αρωματίσω το φαγητό, πρόσφατα σκέφτηκα να το δοκιμάσω και σε ένα καινούργιο κέικ. Αυτό το τελευταίο, δηλαδή ένα κέικ με λάδι (εδώ και πολύ καιρό έχω αντικαταστήσει το βούτυρο στα κέικ μου με ελαφρύ ελαιόλαδο ή σουσαμέλαιο, που δίνει στα γλυκά μια υπέροχη ξηροκαρπάτη γεύση) και κρασί ήταν μια ιδέα που μου είχε έρθει ξαφνικά σε μια δύσκολη ώρα (υπνηλίας) στο γραφείο. Στους συναδέλφους είναι γνωστό εδώ και χρόνια το πάθος μου για τα κέικ, αυτοί εξάλλου είναι οι επίσημοι δοκιμαστές τους, ακόμη και τα κρουτόν αποτυχημένου κέικ, που γίνονται στο πλαίσιο του δόγματος «δεν πετάμε τίποτα», στο γραφείο καταλήγουν.

Ετσι, όταν ήρθε η πρόσκληση για κυριακάτικο μαγείρεμα στον ξενώνα του Οινοποιείου της Σεμέλης στη Νεμέα, ενθουσιάστηκα. Δεν είναι και λίγο να έχεις μια κάβα τόσο εκλεκτή στη διάθεσή σου! Η παρέα θα ήταν μικρή και φιλική, θα μαγειρεύαμε για 12 άτομα, στον ξενώνα υπάρχει εξάλλου και μαγείρισσα για βοήθεια, η απίθανη κορίνθια συνονόματή μου, που έκανε και τις προμήθειες και η οποία μας περίμενε το μεσημέρι μόλις φτάσαμε με ένα τρομερό κοτόπουλο λεμονάτο και πατάτες φούρνου που πιο νόστιμες δεν έχω γευτεί.

Ενα άγχος το είχα, σας το ομολογώ τώρα εκ των υστέρων, και αφού εντωμεταξύ όλα πήγαν μια χαρά. Γιατί εκτός από δυο πράγματα, το τυρόψωμο και τη γρανίτα που τα κάνω συχνά, δεν είχα προλάβει να δοκιμάσω το κρασοκέικ και το σκορδοκοτόπουλο, δυο συνταγές τις οποίες είχα φανταστεί και σχεδιάσει την προηγούμενη εβδομάδα. Αλλά βέβαια, όταν είσαι μαζί με φίλες και συναδέλφους αγαπημένες, που ξέρουν από μαγείρεμα, δεν φοβάσαι τίποτα. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, από την Αθήνα μαζί με τη Γεωργία Παπανδρέου από το Cook Book της εφημερίδας Έθνος και τη Χρυσούλα Κυριακοπούλου από το Αθηνόραμα, την ειδική επί των κρασιών και γενικώς του αλκοόλ, που εκτός από δημοσιογράφος είναι και δόκτωρ οινολόγος, σχολιάζοντας στον δρόμο τις συνταγές. Δεν είχαμε ξαναμπεί σε κουζίνα μαζί αλλά αποδείχτηκε τελικά ότι είμαστε ένα τρίο ασυναγώνιστο.

Ό,τι κάνουμε γίνεται πάντα μέσα σε τρελά γέλια, γιατί αν δεν την διασκεδάσεις αυτή τη ζωή, τι θα σου μείνει; Το ίδιο έγινε και στην κουζίνα της Σεμέλης, όπου ένας επαγγελματίας σεφ μια κρίση πανικού μπορεί και να την πάθαινε από τις αναποδιές που προκύψανε. Αλλά εμείς, ως σπιτικές μαγείρισσες και δημοσιογράφοι παντός καιρού, δεν κολλάμε σε δυσκολίες και τα προβλήματα τα λύνουμε αμέσως. Μαζί μας εξάλλου ήταν και η Μάρη, απίστευτα ψύχραιμη και οργανωτική καθηγήτρια φιλόλογος και διευθύντρια σχολείου, που μας εμψύχωνε στις πιο δύσκολες στιγμές. Αξέχαστη θα μου μείνει η ατάκα της Μάρης «Τι να τους κάνουμε τους άντρες; Εγώ θα την αλλάξω». Και ανέλαβε δράση μόλις τα κορίτσια της Σεμέλης κουβάλησαν από το υπόγειο την τεράστια μπουκάλα με το υγραέριο που τέλειωσε, σύμφωνα με το νόμο του Μέρφι, την πιο ακατάλληλη στιγμή, δηλαδή την ώρα ψηνόταν στο φούρνο το κέικ. Το βγάλαμε άρον άρον και το δοκιμάσαμε. Ευτυχώς είχαν περάσει ήδη 35 λεπτά, οπότε βάζοντας στο κέντρο την οδοντογλυφίδα της δοκιμής διαπιστώσαμε ότι αντί για κέικ μπορούσαμε να το παρουσιάσουμε ως σοκολατένιο brownie για χορτοφάγους. Γιατί είχε γίνει με μαρμελάδα φράουλας αντί για αυγά, ελαιόλαδο αντί για βούτυρο και το κλου: αντί για φαρίνα, βαρύ κίτρινο αλεύρι για ψωμί συν ένα μέρος κριθαρένιο αλεύρι ολικής, αυτά βρήκαμε στο ντουλάπι με τις προμήθειες.

Εντωμεταξύ, ακόμη και την ώρα που ο Μέρφι μου έδινε το τελειωτικό χτύπημα, εγώ υποκρινόμουν την executive chef με το (φανταστικό) μαστίγιο στο χέρι και ατάκες του Μάριο Μπατάλι στην άκρη της γλώσσας (έχετε διαβάσει το «Καυτό» του Μπιλ Μπιούφορτ ή τα βιβλία του ροκ σταρ της γαστρονομίας, Τόνι Μπουρνταίν για να δείτε τι συμβαίνει μέσα σε μια επαγγελματική κουζίνα την ώρα της αιχμής; Αν όχι κάντε το, είναι υπέροχα βιβλία και θα γελάσετε πολύ). τι συνέβη; Στα 20 λεπτά από τη στιγμή που βάλαμε τα τυρόψωμα να ψηθούν άνοιξα την πόρτα, τα είδα τέλεια ροδοψημένα, οπότε έσβησα τη φωτιά αλλά μη δίνοντας σημασία στο πόσο πυρωμένος ήταν ο φούρνος τα άφησα μέσα για να είναι ζεστά μέχρι να σερβίρουμε. Εγιναν σκούρα πολύ σκούρα (δεν το θέλεις αυτό το χρώμα κι ας ήταν τελικά ο καλύτερος κρασομεζές) και πάρα πολύ τραγανά, πάλι καλά που δεν κάηκαν ολοσχερώς. Οπότε το σώσαμε κι αυτό. Το ψυγείο εντωμεταξύ λειτουργούσε κανονικά, κάθε μισή ώρα ξύναμε με το πιρούνι το ταψί μέσα στο οποίο πάγωνε η γρανίτα, για να φτιάξουμε τα κρυσταλλάκια όπως τα ήθελα, ήξερα λοιπόν ότι η τελευταία γεύση θα ήταν απίθανη οπότε ακόμα και αν όλα πήγαιναν στραβά αυτή θα μας έσωζε. Γιατί η επίγευση είναι που σου μένει πάντα ως ανάμνηση οπότε είναι σημαντική και για το φαγητό όπως ακριβώς συμβαίνει και με ένα ωραίο κρασί.

Η έκπληξη της βραδιάς πάντως ήταν το καινούργιο κρασί που δημιούργησε ο Λεωνίδας Νασιάκος, ο σπουδαίος οινολόγος της Σεμέλης. Θα κυκλοφορήσει επίσημα το φθινόπωρο και είμαι σίγουρη ότι οι λάτρεις του μοσχοφίλερου θα ενθουσιαστούν. H Thea Mantineia Fine Lees Contact είναι ένα εξαιρετικά κομψό κρασί με όλα τα χαρακτηριστικά της ποικιλίας του που αναδεικνύονται όμως ακόμη περισσότερο αφού είναι περασμένο από τις οινολάσπες του. Αυτό το κρασί μας είχε προτείνει η Μαρία Κατσούλη να δοκιμάσουμε το σκορδάτο κοτόπουλο που μαγειρεύεται μέσα σε λευκό κρασί με την υποσημείωση ότι πρόκειται για ένα κρασί με μέλλον. Και όταν το λέει αυτό μια τόσο έμπειρη σομελιέ, το παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Στο τραπέζι κάθισα δίπλα στον δημιουργό του, τον Λεωνίδα Νασιάκο, και σε κάθε μπουκιά παρατηρούσα την έκφρασή του. Όταν ζήτησε να σερβιριστεί για δεύτερη φορά από την πιατέλα με το κοτοπουλάκι, πήρε και μπόλικα σκόρδα που ομολογουμένως είχαν γίνει πάρα πολύ νόστιμα, απαλά και κρεμώδη, ησύχασα. Είναι ένα απολαυστικό πανεύκολο φαγητό, που σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, ειδικά αν σας αρέσει το σκόρδο, το οποίο σημειωτέον αν δεν βγει από το κουκούλι του αλλά μαγειρευτεί ολόκληρο, γίνεται πολύ φίνο, δεν μυρίζει ούτε και σε πειράζει στο στομάχι.

Το μενού, που περιλάμβανε επίσης μια ελαφριά μακαρονάδα με ζυμαρικά βρασμένα σε κόκκινο κρασί, ολοκληρώθηκε με παγωτό βανίλια και γρανίτα από κόκκινο κρασί. Μαζί δοκιμάσαμε και ένα κομματάκι από το αποτυχημένο κέικ – επιτυχημένο brownie κρασιού (το οποίο την άλλη μέρα το πρωί μαζί με τον καφέ ήταν ακόμη καλύτερο όπως διαπιστώσαμε). Αυτό το ωραίο δείπνο έκλεισε με κρασί σοκολάτας που έφτιαξε η Γεωργία Παπανδρέου. Μετά βγήκαμε στην βεράντα. Η βραδιά ήταν υπέροχη, το αεράκι, αυτό που δροσίζει τις νύχτες το αμπελοτόπι στο Κούτσι, σαν χάδι, η θέα με τα φωτισμένα χωριά στο βάθος απίθανη και η Espera το γλυκό λευκό κρασί της Σεμέλης, ένα από τα πιο λεπτά Gewürztraminer που έχω δοκιμάσει.

To pairing με τα κρασιά το έκανε η Μαρία Κατσούλη. Ιδού λοιπόν:

“Μαγειρεύοντας με κρασί SEMELI"

Ένα Κυριακάτικο Μενού

Για το ξεκίνημα της ημέρας ή επιδόρπιο