Χωράει όλη η Κέρκυρα σε ένα Σαββατοκύριακο;
Φαίνεται απίθανο, γιατί η Κέρκυρα είναι ένα μεγάλο νησί και όμως μέσα σε δυο μέρες μπορείς να την διασχίσεις, από το ένα άκρο μέχρι το άλλο, και να πάρεις μια γεύση από τα εκλεκτά προϊόντα της.
Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να περάσω ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο στην Κέρκυρα. Δυο νύχτες έμεινα και όμως ήταν σα να έκανα διακοπές διαρκείας. Γίνεται αυτό; Η απάντηση είναι ναι, γιατί η Κέρκυρα είναι ένα νησί μαγικό και μαγεμένο. Τυχεροί όσοι μένουν εκεί, τυχεροί και οι νέοι που αποφάσισαν να μη φύγουν αλλά και αυτοί που αποφάσισαν να γυρίσουν στον τόπο τους και να εγκατασταθούν, αφού ταξίδεψαν σε άλλα μέρη, σπούδασαν και απέκτησαν γνώσεις και εμπειρία, γιατί με όλα αυτά εμπλουτίζουν τον πολιτισμό του νησιού. Χάρηκα, λοιπόν, που συνάντησα τη Μυρτώ Ζηρίνη, τη μικρή μου φίλη, που αποφάσισε μετά το Λονδίνο και την Αθήνα να ζήσει με το αγόρι της στην πατρίδα της γιαγιάς της. Παρατήρησα ότι άνθισαν και αυτή και ο Μόρτεν από τότε που έφυγαν από την Αθήνα και η καλύτερη απόδειξη είναι τα κεραμικά με τις υπέροχες φόρμες που άρχισε να φτιάχνει στην Κέρκυρα.
Χάρηκα επίσης που είδα τόσα ωραία και φροντισμένα μέρη. Ειδικά όταν κάποια από αυτά τα ξέρω από παλιά, θα με στενοχωρούσε αν έβλεπα ότι έχουν χάσει κάτι από την παλιά τους αίγλη. Στο Kontokali Bay, για παράδειγμα, είχα ξαναμείνει πριν από πολλά χρόνια, αλλά αυτή τη φορά μου φάνηκε ακόμη καλύτερο. Η πρόσφατη ανακαίνιση στο λόμπι του ξενοδοχείου, που θυμίζει μίνιμαλ σαλόνι και βιβλιοθήκη ωραίας αστικής κατοικίας παλαιότερων εποχών, έχει κάνει ακόμη πιο έντονο το στοιχείο της φιλοξενίας σε ένα καλοβαλμένο περιβάλλον και με ευχαρίστησε πολύ, όπως και το ωραίο πρωiνό που επιμελούνται οι σεφ του ξενοδοχείου, Σπύρος Σουπιώνης και Σπύρος Βουλισμάς. Εκτός από τα κλασικά εδέσματα, πολλά εξαιρετικά τοπικά προϊόντα από μικρούς κερκυραίους παραγωγούς είναι σε περίοπτη θέση στον μπουφέ κάθε πρωί, όπως το νούμπουλο, το προσούτο και το σαλάδο της Κέρκυρας, τα κουμ κουάτ, οι μάντολες, οι συκομαϊδες και οι καριόκες.
Πέρα από τα ωραία εμπορικά μαγαζιά της πόλης, εντύπωση μου έκανε και η Cafettiera, ένα μοντέρνο καφεκοπτείο όπου μπορεί κανείς να βρει φρεσκοκομμένο specialty καφέ, εσπρέσο και γαλλικό, το βιολογικό παγωτό μηχανής του Κοντογιάννη αλλά και τα μπισκοτάκια που φτιάχνουν τα παιδιά της Μέλισσας και προσφέρονται μαζί με τον καφέ σε όλα τα καφενεία της πόλης. Η Μέλισσα είναι το Κέντρο Ειδικής Αγωγής και Επαγγελματικής Κατάρτισης του Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Αναπηρία της Κέρκυρας. Πρόκειται για μια δομή ανοικτής φροντίδας, που απασχολεί 24 νέους και νέες με διάφορα είδη αναπηρίας, οι οποίοι εντάσσονται σε διάφορα προγράμματα που υλοποιεί το Κέντρο.
Χάρηκα επίσης που γνώρισα επιτέλους τον Αριστοτέλη Μέγκουλα, έναν σεφ που το όνομά του είχα ακούσει για πρώτη φορά στη γαλλική πρεσβεία κατά την διάρκεια της παρουσίασης του «Goût de France - Good France», μιας διοργάνωσης του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από χίλιοι σεφ και εστιατόρια σε όλο τον κόσμο. Την ίδια ημέρα (στις 21 Μαρτίου 2016), λοιπόν, όλοι αυτοί ταυτόχρονα, ανάμεσά τους και ο Αριστοτέλης Μέγκουλας με το εστιατόριό του Pomo d’Oro, πρότειναν στους πελάτες τους ένα παραδοσιακό γαλλικό δείπνο, δηλαδή μια βραδιά γαστρονομικής απόλαυσης αλά γαλλικά. Με είχε παραξενέψει που ένα κερκυραϊκό εστιατόριο συμμετείχε σε μια επίσημη εκδήλωση για την ανάδειξη της γαλλικής γαστρονομίας, αλλά η απορία μου λύθηκε όταν έμαθα ότι ο Αριστοτέλης είναι κατά το ήμισυ Γάλλος.
Βέβαια, ο Ετρούσκο Μποτρίνι και ο γιος του, ο 'Εκτορας με το εξαιρετικό εστιατόριό τους στα Κάτω Κορακιανά, έχουν βάλει εδώ και χρόνια την Κέρκυρα στον παγκόσμιο χάρτη της υψηλής γαστρονομίας, αλλά κάτι άλλο δεν είχε ακουστεί στο παρελθόν. Είναι, λοιπόν, ελπιδοφόρο το γεγονός ότι τώρα πια και άλλοι, νεότεροι σεφ ακολουθούν στο νησί το δρόμο της δημιουργικής μαγειρικής, φτιάχνοντας εστιατόρια που ξεφεύγουν από το είδος του παραδοσιακού μαγέρικου. Ο Αριστοτέλης, εκτός από το Pomo d’Oro, είναι υπεύθυνος και για την κουζίνα του Imabari Seaside Lounge Bar & Resto, που βρίσκεται σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης κάτω από το Παλιό Φρούριο, ένα μέρος που αν δεν πας, είτε είσαι ντόπιος είτε περαστικός από το νησί, απλά θα έχεις χάσει.
Τα ποτά στο μπαρ του Imabari έχει επιμεληθεί ένας σπουδαίος mixologist, ο Σπύρος Κερκύρας, που αν και Σπύρος, αν και Κερκύρας, καμιά άλλη σχέση δεν έχει με το νησί, όπως έμαθα. Θα επανέλθω όμως με λεπτομέρειες και για τα δύο αυτά εστιατόρια με το εντελώς διαφορετικό ύφος, τόσο γαστρονομικά όσο και ως προς το περιβάλλον. Να σημειώσω όμως εδώ επίσης ότι κάθε Τρίτη τα κοκτέιλ του Imabari ετοιμάζει ο Ανδρέας Κοντοστάνος, ένας βραβευμένος κερκυραίος bartender, που έχει το δικό του μαγαζί, το Barden, ένα ατμοσφαιρικό μπαράκι στην παραλία της Αχαραβής στη βόρεια Κέρκυρα όπου ένα βράδυ απολαύσαμε μερικά θαυμάσια κοκτέιλ.
Ο Μέγκουλας, εκτός από τη γνώση της γαλλικής και της ιταλικής κουζίνας (εκτός από τη γαλλική καταγωγή, έχει ζήσει και δουλέψει πολλά χρόνια στην Ιταλία), έχει επίσης μια εμμονή με τα παραδοσιακά προϊόντα του τόπου του. Δεχτήκαμε, λοιπόν, με μεγάλη χαρά την πρόσκληση να γνωρίσουμε δύο από τους πιο καλούς παραγωγούς του νησιού και επισκεφθήκαμε μαζί του την Co.Me.Co, την Κερκυραϊκή Εταιρεία Κρεάτων της οικογένειας Λαβράνου και στη συνέχεια την Κερκυραϊκή Μικροζυθοποιία Corfu Beer.
Και αφού είδαμε πώς κόβονται τα κρέατα και παρασκευάζονται τα κερκυραϊκά αλλαντικά, και μάθαμε για τα στάδια της ζυθοποίησης από τον Σπύρο Καλούδη και τον γιο του Θανάση, η επίσκεψη στο ζυθοποιείο τους εξελίχθηκε σε ένα τρομερό γλέντι με μπύρες, νούμπουλο και λουκάνικα που έφερε μαζί του ο Χρήστος Λαβράνος, ο οποίος μας ακολούθησε αλλά και με κιθάρες και τραγούδια. Γιατί πατέρας και γιος Καλούδης, εκτός από καταπληκτικοί ζυθοποιοί, παίζουν και τραγουδάνε επαγγελματικά. Και όπως όλοι οι Κερκυραίοι που γνωρίσαμε, είναι άνθρωποι τρομερά φιλόξενοι. Γι’ αυτό θα ξαναπάμε.
