Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

«Κεφτεδάκια με πατάτες έχω σήμερα, παιδί μου. Δεν πρόλαβα να κάνω κάτι καλύτερο». Αυτή τη φράση – κλειδί θυμάμαι να την λέει η γιαγιά μου, το καλύτερο τηγάνι της οικογένειας, που έκανε δύο εκδοχές κεφτέδων ή μάλλον τρεις: 1) Σκέτα κεφτεδάκια 2) Όσα περίσσευαν (σπανίως όταν μας φιλοξενούσε τα καλοκαίρια) ξαναμπαίνανε στο τηγάνι με κουρκούτι άσπρο ή κόκκινο.

Που σημαίνει: στο τηγανόλαδο(!!!) έριχνε λίγο αλεύρι, αλατοπίπερο και λίγο νερό, ανακάτευε μέχρι να πήξει και έτοιμη η αυτοσχέδια σαλτσούλα. Έριχνε κατόπιν και τα κεφτεδάκια, για την ακρίβεια τους κεφτέδες, γιατί ήταν σχετικά μεγάλοι και πλακουτσοί, άφηνε να πάρουν 2-3 βράσεις, να ζεσταθούν και να μαλακώσουν και έτοιμο το φαγητό. 3) Η τρίτη εκδοχή ήταν ντοματένια. Αν είχε, έριχνε στη σάλτσα λίγο ντοματοπελτέ διαλυμένο σε ένα φλιτζανάκι του καφέ νερό. Αυτό ήταν όλο. Και το χρώμα από ροζ μέχρι βαθύ κόκκινο, ανάλογα με την ποσότητα του πελτέ και τα κέφια της.

Το «δεν πρόλαβα να κάνω κάτι καλύτερο», λοιπόν, έχει συνδεθεί στη μνήμη μου με φαγητό πεντανόστιμο. Και δεν ήταν μόνο τα κεφτεδάκια. Ένα σωρό ωραία φαγητά, θυμάμαι, αυτής της κατηγορίας, που ικανοποιούσαν και το μότο της γιαγιάς «δεν πετάμε τίποτα, παιδί μου, είναι αμαρτία». Η γιαγιά μου ήταν πολυάσχολη γυναίκα, σπάνια έκανε πολύπλοκα φαγητά (μόνο στις γιορτές) αλλά ό,τι μαγείρευε ήταν τρελά νόστιμο.

Εξάλλου έκανε και το δικό της βούτυρο (είχε κατσίκα), το γιαούρτι, τους τραχανάδες, τον πελτέ, το κρασί της (είχε και αμπέλι ορεινό). Έπινε απαραιτήτως ένα ποτηράκι κρασί το μεσημέρι και ένα το βράδυ. Το θεωρούσε τρόφιμο.Εμένα πάλι δεν μου άρεσε καθόλου, μου φαινόταν πολύ αψύ εκείνο το κρασί, οξειδωμένο. Τελευταία όμως με έκπληξη ανακάλυψα ότι ήταν σαν αυτά που είναι σήμερα της μόδας σε όλο τον κόσμο, τα λεγόμενα πορτοκαλί κρασιά.

Μη φανταστείτε ότι η γιαγιά μου η Κωστάντω ήταν καμιά χαρούμενη χοντρούλα. Όχι. Μια αυστηρή, ψηλή και αδύνατη μαυροφορούσα ήταν (ενίοτε έσπαγε τη μαυρίλα με μπλε ή καφέ), που με τα χρόνια άρχισε να γέρνει προς τα εμπρός. Είχα βέβαια και μια γιαγιά χαρούμενη, κοντούλα και χοντρούλα. Τη γιαγιά Γιαννούλα. Εκείνη δεν μαγείρευε τόσο ωραία, είχε όμως άλλες χάρες. Σκάρωνε τα ωραιότερα παραμύθια του κόσμου. 

Ξέφυγα όμως με τις αναμνήσεις. Για να ξαναγυρίσουμε στους κεφτέδες, η φράση-κλειδί συνεχίζεται και από τη μαμά μου, που εντωμεταξύ έχει εμπεδώσει την ανάγκη της υγιεινής διατροφής και έχει καταργήσει τα τηγάνια. Φτιάχνει, λοιπόν, ακόμη και τα κεφτεδάκια της στον φούρνο και οφείλω να ομολογήσω ότι είναι εξαιρετικά. Τραγανά απ' έξω και αφράτα μέσα. Δαγκώνεις και χαίρεσαι. Με ένα τέταρτο κιμά, ένα αυγό, 4-5 φρυγανιές και 3-4 πατάτες βγαίνουν 3 μερίδες. Είναι πάλι καιρός για οικονομία, σας θυμίζω.

Κεφτεδάκια φούρνου

Υλικά

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τον κιμά με το αυγό, το αλατοπίπερο, τον ψιλοκομμένο μαϊντανό και τις φρυγανιές, αφού τις μουλιάσουμε για λίγο στο νερό και τις στύψουμε καλά.

Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε σχετικά μικρά κομμάτια (για να ψηθούν πιο γρήγορα). Σε άλλο μπολ ρίχνουμε τις πατάτες, αλατοπιπερώνουμε, ραντίζουμε με λίγο λάδι και ανακατεύουμε με τα χέρια να λαδωθούν καλά. 

Πλάθουμε κεφτέδες και τους τοποθετούμε γύρω-γύρω σε ένα ταψάκι στρογγυλό. Στη μέση ρίχνουμε τις πατάτες. Ψήνουμε το φαγητό σε μέτριο φούρνο για περίπου μία ώρα, μέχρι να ροδίσει και να γίνει.

Tips

• Σας κάνει εντύπωση που λείπει το κρεμμύδι; Ναι λείπει από αυτή τη συνταγή, όπως και το σκόρδο. Και τα δύο είναι προαιρετικά. Η μαμά μου τα έχει καταργήσει, εγώ πάλι βάζω αλλά αφού ψιλοκόψω το κρεμμύδι και το σκόρδο και τα αχνίσω με λίγο νερό στο τηγάνι για να φύγει η κάψα τους.  
• Αν κάνετε πάρτι (ρεφενέ, γιατί όχι;) ή θέλετε να φτιάξετε κεφτεδάκια για σχολική εκδρομή, ο καλύτερος τρόπος είναι να τα ψήσετε στον φούρνο.
• Αν απλώσετε στο ταψί ένα κομμάτι λαδόκολα, δεν θα κολήσουν και το ταψί θα καθαριστεί πολύ εύκολα.