Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Με τη φέτα έχω ένα θέμα. Πρέπει να είναι βαρελίσια, σκληρή (αλλά όχι πέτρα), με ωραίο φυσικό χρώμα (προς Θεού, να μην κιτρινίζει αλλά ούτε και να είναι κάτασπρη σαν ασβέστης), να έχει ευχάριστη μυρωδιά (αν σου μυρίσει τραγίλα ή ποδαρίλα άσ' την καλύτερα, αυτές είναι μυρωδιές για άλλα τυριά) και γεύση πικάντικη, ελαφρώς πιπεράτη. Με άλλα λόγια κάτι σπάνιο. Αν δεν είναι απολύτως του γούστου μου, δεν την αγγίζω. Εννοείται ότι η φέτα από μένα, (μην τρομάζετε, εσείς φάτε την όπως θέλετε, δεν θα σας κακοκαρδίσω), τρώγεται μόνη της, το πολύ-πολύ μαζί με χωριάτικη ή με λαδερά φασολάκια (στο πλάι αυστηρά και να μη δω να μου την βάζουν μέσα στο πιάτο με άλλο φαγητό, γιατί θα μείνω νηστική).  Αυτά, όμως, παθαίνεις αν έχεις μάνα τη μάνα μου και πατέρα τον πατέρα μου, που δοκίμαζε όλες τις φέτες που έφταναν στο λεκανοπέδιο της Αττικής για να διαλέξει ποια θα έβαζε στο μαγαζί του και στο σπίτι του.

Στο σπίτι μας, μάλιστα, γίνονταν γευσιγνωσίες φέτας (και παστουρμά), συστηματικά, τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα. Πρώτα την τρίβαμε ανάμεσα στα δάχτυλα, μετά την μυρίζαμε και μετά την βάζαμε στο στόμα, αφού για να αποφασίσεις αν κάτι είναι άριστο, καλό, μέτριο, κακό ή απαράδεκτο χρειάζονται απαραίτητα όλες οι αισθήσεις. Μετά από όλα αυτά, λοιπόν, πες μου κι εσύ, γίνεσαι ή δεν γίνεσαι ειδήμων φετολόγος; Τέλος πάντων, με τον καιρό έβαλα, που λένε, νερό στο κρασί μου. Μπορεί να φάω φέτα και με άλλα φαγητά (λαδερά, όμως μόνο εντάξει; Αλλιώς, μόνη της, σαν ορεκτικό π.χ. πριν έρθουν τα παϊδάκια και οι μπριζόλες που ψήνονται στα κάρβουνα), την τρώω βέβαια και μαγειρεμένη, στον τραχανά, στους κολοκυθοκορφάδες ή με χόρτα γιαχνερά, σε σάλτσα ντομάτα για μελιτζάνες και τώρα που ξεθάρρεψα ακόμη και σε σαλάτα με καρπούζι.

Την δοκίμασα και με φουντίτσες μπρόκολου σε σάλτσα για ζυμαρικά γιατί, σας ομολογώ, ότι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, αφού την μαγείρεψε ειδικά για εμένα η πολυαγαπημένη μου Ρομπέρτα και ξέρετε τι έγινε; Έμεινα έκθαμβη από την υπέροχη γεύση. Το ίδιο έκθαμβη, όμως, έμεινα και τις προάλλες στο συνηθισμένο κυριακάτικο γεύμα με φίλους στο σπίτι της Τζίνης, που μας μαγείρεψε κοκόρι με φέτα. Από αυτή που μου αρέσει. Είναι ένα καταπληκτικό φαγητό και εύκολο, δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε. Τα υλικά θα σας πω μόνο, στις ποσότητες μπορείτε να αυτενεργήσετε, η μαγειρική δεν θέλει (και μεγάλη) ακρίβεια. Ίσα – ίσα, βάζεις και κάτι από τη δική σου προτίμηση και γίνεται το φαγητό ακόμη πιο προσωπικό, αφού τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζει το «χέρι» του μάγειρα.

Κοκόρι με σάλτσα φέτας

Απλώνω τα κομμάτια του κόκορα σε ένα μεγάλο ταψί και τους ρίχνω λίγο μπούκοβο, αλάτι και μαύρο πιπέρι φρεσκοτριμμένο.

Κόβω 2 μεγάλα ξερά κρεμμύδια με το μαχαίρι και ένα ακόμη στο μούλτι και τα αχνίζω σε ένα κατσαρολάκι με λίγο νερό. Μόλις εξατμιστούν εντελώς τα υγρά, τα αφήνω στην άκρη.

Σε ένα πολύ μεγάλο τηγάνι ζεσταίνω ελαιόλαδο και τσιγαρίζω τα κομμάτια του πουλιού μέχρι να θωρακιστούν καλά. Τα βγάζω, τα αφήνω στην άκρη και ρίχνω στο τηγάνι το κρεμμύδι. Αν χρειάζεται προσθέτω ακόμα λίγο ελαιόλαδο. Το σοτάρω καλά, προσθέτω τα τσιγαρισμένα κομμάτια του κοτόπουλου, τα γυρίζω 2-3 φορές με ξύλινη κουτάλα και σβήνω με μπόλικο κρασί. Προσθέτω ζωμό λαχανικών να σκεπάσει τα κομμάτια και μόλις πάρουν βράση, χαμηλώνω τη φωτιά και αφήνω να σιγοβράσουν για περίπου μία ώρα και περισσότερο αν χρειάζεται. Στο ενδιάμεσο προσθέτω ζεστό ζωμό κάθε φορά που χρειάζεται.

Όταν πλέον το κρέας τους έχει μαλακώσει εντελώς, ρίχνω χυμό 1-2 λεμονιών και λίγο ακόμη αλατοπίπερο.  

Μεταφέρω τα κομμάτια του κρέατος σε μια κατσαρόλα σε στρώσεις με τριμμένη φέτα ανάμεσά τους και λίγο ψιλοκομμένο θυμάρι (προαιρετικά). Από πάνω ρίχνω τα ζουμιά από το τηγάνι και αφήνω το φαγητό να σιγοβράσει για μερικά λεπτά μέχρι να λιώσει η φέτα και να δέσει η σάλτσα.

Σερβίρω σε πιατέλα και συνοδεύω με χοντρά ζυμαρικά (για να μπει η υπέροχη σάλτσα στις πτυχές τους) ή με τηγανητές πατάτες και μια πράσινη σαλάτα.

Τιπ:

Ακόμη πάντως και αν (δεν θέλετε ή) ξεχάσετε να βάλετε θυμάρι –όπως συνέβη στη Τζίνη γιατί εντωμεταξύ καταπλεύσαμε οι καλεσμένοι της και την αποσυντονίσαμε- δεν πειράζει. Η γεύση του φαγητού είναι υπέροχη και χωρίς αρωματικά.