Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Για όποιον ασχολείται με τη γη –και έχει μια έστω μικρή ροπή προς τη μυθοπλασία– η καλλιέργεια της πατάτας είναι ένα μεγάλο λούνα παρκ. Κανένα άλλο ζαρζαβατικό δεν μπορεί να προσφέρει τη συγκίνηση που νιώθεις κάθε φορά που, μετά από 120 μέρες αναμονής, ξεσκεπάζεις μια χρυσαφένια ακρούλα από έναν ακόμα κόνδυλο. Ακόμα κι αν έχεις επαναλάβει τη διαδικασία εκατοντάδες φορές, παραμένει συναρπαστική σαν κυνήγι θησαυρού.

Είναι αλήθεια ότι κατ’ αρχάς αυτή η κάπως παιγνιώδης διάθεση μας έσπρωξε να καλλιεργήσουμε πατάτες στην Αρότρια. Αυτή, και η αγάπη μας για το συγκεκριμένο ζαρζαβατικό ως τροφή, ως ένα από τα πιο πολύμορφα και ευέλικτα υλικά στην παγκόσμια κουζίνα. Και ταυτόχρονα, ένα από τα πιο υποτιμημένα – και επιβαρυμένα με κάθε λογής χημικά σκευάσματα. Έτσι, είπαμε να δοκιμάσουμε, να κάνουμε πατάτες όσο το δυνατόν πιο υγιείς και υγιεινές, αλλά και με δυνατότητες για όποιον ψάχνεται λίγο παραπάνω στην κουζίνα.

Η καλλιέργεια της πατάτας έχει κόπο και σασπένς. Το χωράφι πρέπει να είναι αφράτο, ο πατατόσπορος πρέπει να τοποθετηθεί σε σειρές και μία-προς μία σειρά να καλυφθεί με ένα σαμαράκι από χώμα, και μέσα στη θαλπωρή του να φυτρώσει και να πολλαπλασιαστεί. Η μακρά διάρκεια αυξάνει τις πιθανότητες να πάει κάτι στραβά, τόσο πάνω από το έδαφος, όσο κι εκεί, κάτω από το χώμα όπου συντελείται κι αυτό το μικρό θαύμα.

Ο καλός, πιστοποιημένος πατατόσπορος μειώνει δραματικά τις πιθανότητες ασθενειών, άρα και τη χρήση φυτοφαρμάκων, και αποδίδει πολύ περισσότερο. Και όχι, δεν είναι προτιμότερο, ούτε πιο «φυσικό» να φυτεύει κανείς απλές πατάτες από τον μανάβη: τα φυτά που προκύπτουν έτσι είναι πολύ πιο αδύναμα και τα γευστικά χαρακτηριστικά των νέων κονδύλων πολύ πιο εξασθενημένα.

Επιλέξαμε, λοιπόν, να «παίξουμε» με τρεις διαφορετικές ποικιλίες: την κλασική Spuda, την πρώιμη Agila, που είναι κατεξοχήν για τηγάνι (διατί να κρύψωμεν άλλωστε και μια αμαρτωλή ροπή προς την τηγανητή πατάτα;) και την εντυπωσιακή κόκκινη Condor, που είναι ιδανική για ψητή και βραστή.

Αυτές οι μέρες, που «βγάζουμε» επιτέλους τις καινούργιες πατάτες μας, είναι για μας μέρες σκληρής δουλειάς και γιορτής. Και ευκαιρία να δοκιμάσουμε νέες συνταγές, φτιαγμένες με τη «δική μας» βασική πρώτη ύλη.

Ιδού μία απ’ όλες. Πρωταγωνιστεί η γοητευτική (πυκνή αλλά και βουτυράτη) κόκκινη Condor.

Σαλάτα με πατάτες Condor από την Αρότρια

Υλικά

Πλένουμε καλά τις πατατούλες και τις βράζουμε με τη φλούδα σε αλατισμένο νερό. Αφού βράσουν τις βάζουμε σε κρύο νερό, τις ξεφλουδίζουμε (πανεύκολα!), τις κόβουμε σε μικρά κομμάτια και τις περιχύνουμε με λάδι, λεμόνι και τους κόκκους του πιπεριού.

Κόβουμε τα κρεμμύδια σε ροδέλες και τα σιγοβράζουμε με το γάλα, ανακατεύοντας συχνά. Όταν πιουν όλο το υγρό, τα αποσύρουμε από την φωτιά και τα αφήνουμε να κρυώσουν.

Ψιλοκόβουμε τα αγγουράκια τουρσί και τον δυόσμο. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σε ένα μεγάλο μπολ. Προσθέτουμε στο κέντρο το τυρί κρέμα και το προσούτο (προσωπικά, διάλεξα το ωραιότατο Στρεμμένου). Περιχύνουμε με λάδι και λίγο ακόμα λεμόνι.

Ιδανικά, η πατατοσαλάτα πρέπει να «μείνει» λίγο, για να αναδειχθούν όλες οι γεύσεις και τα αρώματα και να εμπλουτίσουν τη γεύση της πατάτας. Αν όμως δεν αντέχουμε να περιμένουμε, ανοίγουμε ένα ωραίο ροζέ κρασί (Άκρες του Σκούρα, για παράδειγμα) και σερβιριζόμαστε.

ΥΓ. Αυτό το ωραίο κείμενο της Μαρίτας και η συνταγή της Βίκυς (τα κορίτσια που έφτιαξαν το κτήμα Αρότρια στην Ερέτρια, δείτε εδώ λεπτομέρειες) έφτασε στο mail μου με την υπογραφή:Βίκυ-Μαρίτα (και Άμπι, Ντόγκο, Σάι, Πέπε και Λάρα επίσης), δεν γίνεται να μην την παραθέσω γιατί αυτή η παρέα είναι φιλαράκια μου. ΚικιΤρι