Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Έχω πόση ώρα που κάθομαι μπροστά στην οθόνη, και τα δάχτυλά μου δεν λένε ν’  αρχίσουν να πληκτρολογούν με ρυθμό, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν όταν οι σκέψεις τρέχουν με τη μορφή χιονοστιβάδας στο μυαλό μου. Παρόλο που έχουν περάσει αρκετές βδομάδες από την τελευταία φορά που βρέθηκα μπροστά στον υπολογιστή με σκοπό να γράψω μια καινούρια συνταγή, νιώθω «κλειδωμένη».

Tελικά ξέρεις όμως κάτι; Ε, δεν είναι απαραίτητο να γράφουμε πάντα και ευφυολογήματα (λέω για να παρηγοριέμαι). Ούτε να γεμίζουμε τις γραμμές με κενά λόγια. Πίστεψέ με δεν έχω χειρότερο. Η σιωπή είναι χρυσός και αυτό είναι κάτι που μου το δίδαξε η εμπειρία.

Επίσης η εμπειρία μού δίδαξε να αναγνωρίζω και να ξεχωρίζω το καλό από το κακό ή το ωφέλιμο από το σκάρτο, σε συντομότερο χρονικό διάστημα απ΄ ότι μου έπαιρνε η διαδικασία αυτή στο παρελθόν. Στις ανθρώπινες σχέσεις, στις καταστάσεις που εμπλέκομαι ή ακόμα – ακόμα και σε απλά πράγματα όπως οι συνταγές που δοκιμάζω ή τα ρούχα που βλέπω στις κρεμάστρες ενός καταστήματος.

Μιλώντας για συνταγές, θυμάμαι ότι παλιά έπρεπε να φτιάξω κάτι για να δω αν θα πετύχει, με αποτέλεσμα οι παταγώδεις αποτυχίες να είναι περισσότερες από τις επιτυχίες. Με το πέρασμα των χρόνων, τα ποσοστά αντιστράφηκαν και οι αποτυχίες ελαχιστοποιήθηκαν. Γιατί; Γιατί η εμπειρία με προφυλάσσει από αυτές.

Όταν λοιπόν χρειάστηκε να φτιάξω αυτό το αλμυρό κέικ που βρήκα στο διαδίκτυο (μάλλον δεν χρειάστηκε. Ήθελα) και η ζύμη μού βγήκε αφύσικα σφιχτή, έκανα τις αλλαγές / προσθήκες που υπέθετα ότι χρειάζονταν για να τη διορθώσω και το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Επίσης πρόσθεσα κι ένα-δύο υλικά της αρεσκείας μου και βουαλά! Το κέικ των προσδοκιών μου.

Άκου τώρα να σου πω.

Παρμεζάνα: Τυρί μεγαλειώδες, πικάντικο και με χαρακτήρα που κυριαρχεί.

Σκόρδο: Δεν περνά απαρατήρητο, αλλά ούτε είναι ενοχλητικό. Αντίθετα βοηθά να ενταθεί η γεύση της  παρμεζάνας. Παρμεζάνα και σκόρδο κουμπώνουν μεταξύ τους όπως ο τέντζερης με το καπάκι του.

Θυμάρι και ρίγανη: Αρωματικά που δίνουν την αίσθηση του γήινου και ταυτόχρονα «φρενάρουν» το αυθάδικο σκόρδο.

Όλα μαζί; Ιδανικά! Δεν έχω να προσθέσω τίποτα, πέρα από το ό,τι το κέικ αυτό είναι το καλύτερο από όλα τα αλμυρά που έχω φτιάξει ποτέ ή που έχω στο μπλογκ μέχρι σήμερα. Το λέω και το παινεύομαι. Διάβασε τα υλικά, δες τη συνταγή και τις φωτογραφίες και θα καταλάβεις.

Η πρότασή μου είναι να σερβιριστεί ιδανικά δίπλα σ΄ έναν δίσκο τυριών (μην παραλείψεις την παρμεζάνα ανάμεσά τους) και αλλαντικών, μαζί με ένα ελαφρύ αλκοολούχο ποτό ή ροζέ κρασί. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα δώσεις ένα κομμάτι στο παιδί σου αύριο στο σχολείο ή ότι δεν θα το απολαύσεις με τον πρωινό καφέ σου.

Αλμυρό κέικ παρμεζάνας, μυρωδικών και σκόρδου 

Υλικά

Μέθοδος

Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, τη ζάχαρη, το μπέικιν πάουντερ, το αλάτι και την παρμεζάνα. Το αφήνουμε στην άκρη.

Σε ένα άλλο μπολ σπάμε τα αυγά και προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος, το φρέσκο γάλα, το ελαιόλαδο, το σκόρδο, το θυμάρι και τη ρίγανη. Ανακατεύουμε με έναν αυγοδάρτη πάρα πολύ καλά μέχρι να ομοιογενοποιηθεί το μίγμα.

Ρίχνουμε τώρα το μίγμα των υγρών μέσα στο μπολ με τα στερεά υλικά και ανακατεύουμε αυτή τη φορά με μια μεγάλη κουτάλα καλά μέχρι να προκύψει μια ζύμη αρκετά σφιχτή

Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μια μακρόστενη φόρμα για κέικ και ρίχνουμε μέσα το μίγμα του κέικ. Διαφορετικά μπορούμε να κόψουμε ένα μεγάλο κομμάτι λαδόκολλα (τόσο που να προεξέχει αρκετά της φόρμας), το οποίο θα βάλουμε κάτω από το τρεχούμενο νερό της βρύσης να βραχεί καλά κι έπειτα το στύβουμε στα χέρια μας και το απλώνουμε μέσα στη φόρμα. Εκεί ρίχνουμε το μίγμα του κέικ. Πασπαλίζουμε την επιφάνειά του με τον παπαρουνόσπορο.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς, στις αντιστάσεις, στην πιο κάτω σχάρα του φούρνου. Ο χρόνος ψησίματος είναι περίπου 50-60 λεπτά ή μέχρι το μαχαίρι που θα βυθίσουμε να βγει καθαρό, χωρίς υπολείμματα ζύμης.

Όταν το κέικ είναι έτοιμο, το αφήνουμε να κρυώσει εντελώς μέσα στη φόρμα του και κατόπιν το ξεφορμάρουμε και το κόβουμε.

Καλή επιτυχία!

*Η Χρυσαυγή Μπόμπολα διατηρεί το blog Food for Thought