Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Σήμερα, μαγείρεψα φακές, και ήταν ό,τι έπρεπε. Έβρεχε κιόλας, είχα βρει στο YouTube το Αύριο Πάλι του Μούτση, και μαγείρευα με αυτό ως μουσική υπόκρουση. Είμαι χαρούμενος! Και μοιράζομαι μαζί σας τη δική μου συνταγή – μία σύνθεση από άλλες πολλές, τροποποιημένες!

Βράζω τις φακές, ψιλές προς μέτριες, προτιμώ τη ποικιλία «Θεσσαλία»,  (1 φλ. τσαγιού) σε κρύο νερό. Όταν πάρει καλή βράση, τόση που να βγάλουν οι φακές την μαυρίλα τους, βγάζω από τη φωτιά, τις ξεπλένω σε φρέσκο κρύο νερό, και τις ξαναβάζω στη κατσαρόλα.

Προσθέτω 2 καρότα κομμένα σε ροδέλες + 1 μέτρια προς μεγάλη ντομάτα τριμμένη + 2 μπαστουνάκια σέλερι (έχοντας αφαιρέσει τις ίνες, κομμένο και αυτό σε ροδέλες) + 1-2 σκελίδες σκόρδο (όσο αντέχετε)+ 1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο + 1-2 φύλλα δάφνης (αναλόγως του μεγέθους, αν είναι μεγάλα φτάνει ένα, αν όχι βάζουμε δύο μικρότερα) + 1 κύβο (κότας ή λαχανικών, ό,τι προτιμάτε, σήμερα έβαλα κότας) + λίγο ελαιόλαδο (που πάντα το βάζω με το μάτι).

Ρίχνω ζεστό νερό αυτή τη φορά, τόσο ώστε να σκεπάσει τις φακές κατά 2-3 εκατοστά.  Όταν βράσει, κατεβάζω σε χαμηλή φωτιά, σκεπάζω, και τις αφήνω να ψηθούν για περίπου 35-40 λεπτά, ή ώσπου να πιούν το νερό που τις σκέπαζε. Ανακατεύω κατά διαστήματα, και δοκιμάζω ταυτόχρονα για να μπαίνω στο νόημα της γεύσης τους! Με ενδιαφέρει να είναι ελαφρώς λασπωμένες. (Φακές αλ-ντέντε είναι μόνο για σαλατολάγνους!)  Όταν βεβαιωθώ ότι καλύτερες δεν γίνονται, σβήνω τη φωτιά, ετοιμάζω τα παρελκόμενα και βουτάω.

Τα παρελκόμενα είναι:

• Τόνος (όποιος σας αρέσει – γούστα είναι αυτά). Καλός κι ο Αλοννήσου, καλός και ο Rio Mare, καλή η Geisha, ακόμα καλύτερος για μένα, ο Ortiz, ιδίως αυτός σε γυάλινο δοχείο).
• Ελιές Καλαμών – δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πρόταση εδώ. Απαγορεύεται!
• Αγγουράκια μικρά, κομμένα κατά μήκος σε τέταρτα, περιχυμένα με φρέσκο λεμόνι.
• Έξτρα ελαιόλαδο και αλατοπίπερο εάν χρειαστεί – προσοχή, ο κύβος είναι αλμυρός, όπως αλμυρά είναι οι ελιές και ο τόνος.
• Πάντα προσθέτω, όταν έχω, και λίγο φρεσκοκομμένο καυτό κόκκινο chili. Την απογειώνει!

Για ψωμί, συστήνω το ολικής αλέσεως πετρόμυλου με προζύμι από τον φούρνο Πνύκα του μακαρίτη Δημήτρη Κότσαρη στην οδό Πετράκη στο Σύνταγμα, ή στην Πρατίνου στο Παγκράτι, στην Τοσίτσα στα Εξάρχεια, ή και στην Landskrongasse στην Βιέννη παρακαλώ!

Είναι πραγματικό ψωμί «δίχως ούτε σταγόνα δηλητήριου», όπως έλεγε ο αγαπημένος μου «κύριος Δημήτρης» τα συντηρητικά που μπαίνουν στα τυποποιημένα ψωμιά που βρίσκουμε στο σουπερμάρκετ και που θα μπορούσαν να είχαν ημερομηνία λήξης πολύ πέραν από το προσδόκιμο ζωής ενός υγιούς ανθρώπου.

Την παράδοση συνεχίζουν τα παιδιά του. Στο πρώτο μαγαζί, της οδού Πετράκη, θα αναζητάτε τον Παύλο ο οποίος, χωρίς ούτε μία κουβέντα περιττή, θα σας πει ό,τι θέλετε να ξέρετε για το καλό ψωμί.

Αυτά λοιπόν από μένα. Το παλικάρι της φακής, όπως με έλεγε περιπαικτικά η αρχόντισσα-μαγείρισσα γιαγιά μου. Δεν το εννοούσε όπως θα χαρακτήριζε σήμερα φερ ειπείν κάποιος τον Πολάκη, ας πούμε, αλλά  ως τίτλο τιμής σε κάποιον που έχει αναβαθμίσει το ταπεινό αυτό όσπριο ως πιάτο γκουρμέ, και βάλε!

Κατόπιν όλων τούτων, καλή όρεξη. Και καλή ξεκούραση μετά, όχι ξάπλα, αλλά στη πολυθρόνα, με ένα καλό βιβλίο και μουσική.

Εάν είναι δε να πιείτε και κανά ποτηράκι, αν και δεν το συστήνω, τιμής ένεκεν προς τις φακές πιείτε μια ωραία ρετσίνα!