Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Το «Marco Polo» δεν έχει ανάγκη την προβολή. Αντίθετα η προβολή ως έννοια χρειάζεται μέρη όπως ο υπέροχος ξενώνας, που είναι κρυμμένος στο λιθόστρωτο σοκάκι του Αγίου Φανουρίου, στην καρδιά της Παλιάς Πόλης της Ρόδου. Ενα από τα πρώτα boutique hotels του νησιού, με μόλις επτά δωμάτια, γοητεύει με τη μαγική του ατμόσφαιρα τους επισκέπτες, που έρχονται και ξανάρχονται για τις διακοπές τους σε ένα αρχοντικό, το οποίο συμπυκνώνει στους χώρους του τον πλούτο της ιστορίας και της αρχιτεκτονικής του νησιού.

Ακριβώς στον αντίποδα των μεγάλων παραθαλάσσιων resorts του μαζικού τουρισμού, το «Marco Polo» μπήκε το 1999 στο εξώφυλλο του εμβληματικού περιοδικού World of Interiors απλώνοντας τη φήμη του, και τη φήμη της Ρόδου φυσικά, πολύ πέρα από τα ελληνικά σύνορα· μια φήμη που οφείλει κατ’ αρχάς στην υψηλή αισθητική του αείμνηστου ιταλού μηχανικού και ζωγράφου Τζουζέπε Σάλα και της ροδίτισσας οικοδέσποινας Εφης Δέδε, και ουσιαστικά στη φιλόξενη διάθεση της κυρίας Δέδε, που διευθύνει εξαρχής το μικρό ξενοδοχείο, πλέον και το εστιατόριο, με τη βοήθεια του συζύγου της Σπύρου Χρυσοβέργη και του γιου τους Σάββα Χρυσοβέργη.

 Αναμφισβήτητα το πιο ατμοσφαιρικό από τα ξενοδοχεία της Παλιάς Πόλης, μποέμικο, ζεστό και χαρούμενο, πίσω από την αυστηρή του πρόσοψη, το «Marco Polo» δεν θυμίζει καν boutique hotel· εδώ είναι σαν να σε φιλοξενεί στο σπίτι της αγαπημένη θεία, αρχόντισσα Ροδίτισσα (που μπορεί και να την πετύχετε να τριγυρίζει σαν σίφουνας στην πόλη με τη βέσπα της, για τα καθημερινά ψώνια).

Το κάποτε ερειπωμένο κτίριο του 15ου αιώνα ανακαινίστηκε με σεβασμό, διατηρώντας στον χαρακτήρα του την ανάμνηση σημαντικών περιόδων της ιστορίας του νησιού: μέρος του χρονολογείται από την εποχή των Ιπποτών της Ρόδου, υπήρξε επίσης κατοικία Οθωμανού αξιωματούχου, ενώ βρέθηκαν και διακοσμητικά στοιχεία, που παραπέμπουν στην Ιταλική κατοχή.

Με όλα αυτά υπόψη μεταμορφώθηκε σε κομψό ξενώνα, αφού χρησιμοποιήθηκαν για το ζωντάνεμά του παραδοσιακές τεχνικές και παλιά υλικά και στη συνέχεια «ντύθηκε» με τολμηρά χρώματα με βάση τον ασβέστη, πιστά σε αυτά που «φορούσε» τον Μεσαιώνα (κόκκινο της Πομπηίας, δυνατή ώχρα, μεσογειακό λουλακί), και με αντίκες από Ανατολή και Δύση, υπέροχα τούρκικα χαλιά και άλλα εντυπωσιακά διακοσμητικά στοιχεία. (Ρίξτε μια ματιά στην ιστοσελίδα του Marco Polo Mansion  και θα καταλάβετε).  

Ξέφυγα όμως γιατί με παρέσυραν οι αναμνήσεις, ενώ βασικά ήθελα να σας πω δυο λόγια για το εστιατόριο, μια σχετικά πρόσφατη προσθήκη, στην υπέροχη εσωτερική αυλή με τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές, που συχνά τη δροσίζει ένα ευεργετικό αεράκι.

Το εστιατόριο του «Marco Polo» 

Εχοντας πολύ γρήγορα αναδειχθεί σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του νησιού (δεν είναι πολλά τα καλά και δυστυχώς στην Παλιά Πόλη είναι ακόμη λιγότερα), ανάγκη από προβολή δεν έχει το εστιατόριο του «Marco Polo». Θα έλεγε, μάλιστα, κανείς ότι η φήμη του είναι ακόμη μεγαλύτερη, από εκείνη του μινιόν ξενοδοχείου, τόσο χάρη στο περιβάλλον του όσο και στη multi-culti γαστρονομική προσέγγισή του και τα υποδειγματικά εκτελεσμένα πιάτα του.

Δωμάτιο, λοιπόν, μπορεί να μην βρεις εύκολα, αλλά τραπέζι θα κλείσεις, αν βέβαια κάνεις κράτηση κάμποσες μέρες πριν. Στον γαλήνιο κήπο του σερβίρεται πρωινό (μόνο για τους φιλοξενούμενους του ξενοδοχείου) και δείπνο, όλα παρασκευασμένα στην κουζίνα του με εποχικά υλικά, φρέσκα φρούτα και σπιτικές μαρμελάδες, όλα φροντισμένα προσωπικά από την Εφη.

Ο Σάββας είναι υπεύθυνος για την κάβα (και την ωραία λίστα κρασιών), ενώ την ευθύνη της κουζίνας έχει και πάλι φέτος ο Λευτέρης Σωτηράκης με την ομάδα του, ένας νεαρός σεφ για τη σεμνότητα και τον επαγγελματισμό, του οποίου θέλω να εκφράσω πραγματικά τον θαυμασμό μου.

Τα πάντα ήταν υπέροχα το περασμένο φθινόπωρο, που έφαγα για τελευταία φορά στον κήπο του «Marco Polo», μάλιστα ο Λευτέρης μού έκανε την τιμή να μου στείλει τη συνταγή ενός εξαιρετικού πιάτου του, αυτή που θα δείτε παρακάτω, τροποποιημένη έτσι ώστε να μαγειρεύεται εύκολα σε σπιτική κουζίνα, αν και έχει πολλές διαφορετικές παρασκευές και τον χρόνο της τον θέλει. Είναι μια τάρτα αρνιού, που θα τη φτιάξετε για ένα τραπέζι γιορτινό, χειμώνα καλοκαίρι, και σας βεβαιώνω ότι όλοι θα γλείφουν τα δάχτυλά τους.

Αυτό το πιάτο είναι από τα hit του εστιατορίου μαζί με τις ωραίες σαλάτες (ενδεικτικά σας προτείνω σαλάτα σπανάκι με ρόδι, πορτοκάλι και φέτα, ή σαλάτα με μανούρι, νούμπουλο, παντζάρι και μαρμελάδα εποχής), τα ορεκτικά (όπως π.χ. σεβίτσε λαβράκι, γαρίδες με φουντούκι, δενδρολίβανο και πιπεριά) και τα κυρίως πιάτα από τα οποία δεν λείπουν τα ψάρια και τα θαλασσινά (με περίτεχνες εκφράσεις, όπως το ψάρι ημέρας με πράσο, κιμά μυδιών, πρέσα ιμπέρικα, καρύδι και δαμάσκηνα τουρσί umeboshi ή το τραχανότο φαγκρί και το ριζότο σουπιά) και τα κρεατικά βεβαίως.

Ψηφίζω ψαρονέφρι με μανούρι, σύκο και σπαγγέτι λαχανικών, και ταλιάτα με καραμελωμένα κρεμμύδια, λαχανικά και μαυροδάφνη· γιατί ωραία και τα αρνίσια παϊδάκια με κρασί και φιστίκι Αιγίνης, δεν λέω, αλλά προσωπικά δεν αντέχω το τοπιναμπούρ και τις υφές του με το οποίο σερβίρονται, και αφού σας το ομολόγησα αμαρτίαν ουκ έχω...). Τέλος για τα γλυκά, απλώς εμπιστευθείτε την Εφη, τίποτα άλλο δεν θα πω, ούτε για την ωραία λίστα των κρασιών του Σάββα.

Θα πω μόνο ότι νοσταλγώ τη Ρόδο, και ελπίζω πάλι φέτος να καταφέρω να την επισκεφτώ, οπωσδήποτε, όμως, όχι πριν από το φθινόπωρο, κι ας είναι τότε ήδη αποκαμωμένοι από τη σεζόν ο σπουδαίος ξεναγός αδελφός μου και η ελληνοϊταλική παρέα του, οι αγαπημένες μου φίλες και οι φίλοι, και κάτι ακόμη Γάλλοι και Σκανδιναβοί ,που διάλεξαν τη Ρόδο για πατρίδα τους. Να βρεθούμε, λέω, πάλι όλοι μαζί στο πάρτι αποχαιρετισμού του καλοκαιριού στην αυλή του «Marco Polo». Ωραία θα είναι, όπως παντα άλλωστε.

Η Τάρτα Αρνιού του σεφ Λευτέρη Σωτηράκη

Υλικά

Τέλος