Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Οι συνοδοί συνήθως έχουν τον πιο άχαρο ρόλο. Ετερόφωτοι και άρα θαμποί δεν θεωρούνται αυθύπαρκτες υποστάσεις αλλά πάντα λογίζονται σε αναφορά προς αυτό που συνοδεύουν. 
Πάντα; Ε, όχι πάντα.

Πάρτε παράδειγμα αυτή τη ρεγγοσαλάτα που έφτιαξα ακριβώς πριν από 20 λεπτά για να συνοδεύσει την κυριακάτικη φασολάδα του σπιτικού μας. Τελευταία στιγμή, χωρίς καταγεγραμμένη συνταγή, την θυμήθηκα και την θέλησα ακαριαία. Άνοιξα το ψυγείο και βρήκα τις εξαιρετικές ρέγγες που είχα τις προάλλες πάρει από το Παντοπωλείο της Στοάς των Αθανάτων: ονομαστές ελιές και ξακουστά αλίπαστα, μέσα στα φυλλοκάρδια της κεντρικής Αγοράς. Άρα και ρέγγες και ελιές (Χαλκιδικής εν προκειμένω σ’ αυτή τη φουρνιά) έχουμε για το μεσημεριανό μας. Θα φριγανίσουμε και ψωμί, η σούπα είναι έτοιμη και θα φάμε ωραία.

Πώς κάνω εν προκειμένω τη ρεγγοσαλάτα; Πιο εύκολα δεν γίνεται αλλά πρέπει να επιστρατεύσετε το χέρι και το μάτι σας. Συνταγή ακριβής είπαμε δεν υπάρχει. Παίρνω τη ρέγγα, την ξεκοκκαλίζω και την κόβω σε κομμάτια (με ψαλίδι κουζίνας κόβεται ευκολότερα). Καθαρίζω και ένα μεγάλο κρεμμύδι και το κόβω ροδέλες (μη ξεχνάτε: κρατάμε τα εξωτερικά πουκάμισα που θα μας εξασφαλίσουν εν καιρώ το καλύτερο κόκκινο χρώμα για τα πασχαλιάτικα αυγά μας σε μια χάρτινη σακκούλα στο κάτω μας ντουλάπι). Ρίχνω στα μαχαίρια του μίξερ τη ρέγγα μαζί με το κρεμμύδι για να γίνουν αρχικά ψιλά-ψιλά κομμάτια και στη συνέχεια πολτός. Μουσκεύω και μια καλή φέτα ψωμί (όποιο εχω στην ψωμιέρα ξερό), την στίβω και την ρίχνω κι αυτή στο μπολ της συσκευής. Σταδιακά και λίγο-λίγο, ανοιγοκλείνοντας το μίξερ (το δικό μου δε, παμπάλαιο, ανήκει στην κατηγορία «μπακατέλα») ρίχνω καλό ελαιόλαδο και λεμόνι (συνολικά ¾ φλιτζ ελαιόλαδο και 1-2 λεμόνια). Το δουλεύω καλά, δοκιμάζοντας κάθε τόσο.
Δεν προκύπτει αλοιφή, δεν θέλω άλλωστε κάτι τέτοιο. Θέλω κάτι που να μυρίζει βαθιά γη και θάλασσα να γλυκαίνει από το λάδι και να σπιθίζει από το λεμόνι.

Στα δέκα λεπτά το πολύ το 'χω καταφέρει (δέκα γιατί χάνω χρόνο από το άνοιξε-κλείσε του διακόπτη).

Στρώνουμε τραπέζι, η σούπα αχνίζει, οι ελιές βρίσκουν το δικό τους μπολ, δίπλα η ρεγγοσαλάτα. Φρυγανίζω ζυμωτό ψωμί και καθόμαστε αμέσως. Η μελαγχολία της Κυριακής πάει περίπατο.