Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Τώρα που ανοίγουν οι μέρες, οι Κυριακές ήταν αφιερωμένες στο πικ-νικ. Πέντε-έξι αυτοκίνητα φίλων με παιδιά στην ηλικία μου, γεμάτα ταπεράκια. Πηγαίναμε κομβόι, μία ώρα δρόμος, για να βρούμε πού θα στρώσουμε τραπεζομάντιλο και σε ποια απάνεμη γωνιά θα ανάβαμε την φωτιά.

Στήναμε κατάχαμα το τραπέζι κι αν το χώμα ήταν ακόμα νωπό, κουβαλάγαμε σπαστές καρέκλες. Τρώγαμε και πίναμε μέχρι να πέσει ο ήλιος και πιάσει η υγρασία. Ραδιοφωνάκι με μπαταρίες ή αν έπιανε καλύτερα ο σταθμός στο αυτοκίνητο, αφήναμε ανοιχτές τις πόρτες. Κεφτέδες, ντολμάδες, κρεμμυδάκια φρέσκα ολόκληρα καλοπλυμένα, αυγά βραστά στο λαδόξιδο, ντομάτες, ελιές κι αγγούρια με τη φλούδα, καψαλισμένο ψωμί με λάδι και ρίγανη, κομμάτια γραβιέρας, μπριζολάκια και στο τέλος ο καλύτερος μεζές: η σκληρή πλαστική σακούλα με τον βαρύ θησαυρό. Αχινοί από τα νησιά γύρω απ' το Τολό.

Η μάνα μου τρελαίνεται για αχινούς. Ένας φίλος που την ξέρει καλά, χρόνια τώρα της κρεμάει στην πόρτα την τσάντα που στάζει αλμύρα. Την παίρνει κι ανεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά, λες και δεν πρέπει να περάσει άλλο ο χρόνος. Αριστοτεχνικά τους βγάζει ελέγχοντας αν κουνούν τα όπλα τους και τους τοποθετεί σε μια μεγάλη λεκάνη. Κάθεται από πάνω τους κι έναν έναν τον επεξεργάζεται με το πιρουνάκι απαλά, μη τυχόν και χάσει σταγόνα απ' τον απολαυστικό ζωμό. Τους ανοίγει και τους καθαρίζει αφήνοντας στο κέλυφος μόνο τ' αβγά, τους σερβίρει άγριους σε μια πιατέλα, στύβει πολύ λεμόνι και με το κουταλάκι του γλυκού δοκιμάζει πρώτη το ακριβό της πεσκέσι. Ίσως είναι η μοναδική φορά που την βλέπω να τρώει με τόση λαχτάρα μια τόση μικρή μπουκιά. Χωρίς ψωμί, χωρίς λάδι, μόνο με το αλάτι της θάλασσας και το λεμόνι.

Ο αχινός- που τα τελευταία χρόνια προστατεύεται- δεν είναι για ταβέρνα, δεν θέλει λινό τραπεζομάντιλο και παγωμένη φιάλη. Θέλει χέρια κι ατμόσφαιρα ανοιχτή για μυρωδιά τσουχτερή και καθαρή γεύση στη γλώσσα.

Δείτε το προφίλ της Λίνας Παπαδάκη στο protagon.gr