Και όμως, εμπορευόμαστε
Αητονυχολιές «Κολυμπάδες»: ακούγεται ίσως υπερβολικά ελληνοπρεπές και πολύ, μα πολύ γλαφυρό ως ονομασία γι’ αυτές τις επιλεγμένες, βιολογικές ελιές Καλαμών από το Προσήλι(ο) Γυθείου Λακωνίας. Τις δοκίμασα όμως και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πολύ δίκαια καμαρώνει για την πραμάτεια του, αποδίδοντάς της τόσο ιδιαίτερες τιμές, ο παραγωγός - καλλιεργητής και μεταποιητής - Στέλιος Καρβούνης.
Από δίπλα τώρα, ψώνισα, στην πρωινή μου βόλτα, αρσενικό τυρί Νάξου, διετούς ωρίμανσης, ξινοτύρι, Ναξιώτικο κι αυτό, ψωμάκια για σάντουιτς ή / και για burger ψημένα σε τοπικό ξυλόφουρνο, δύο βαζάκια με γλυκά του κουταλιού, φιστίκι και κυδώνι από το «Σπιτικό», κι από την ίδια φίρμα - χωρίς δυστυχώς άλλες ενδείξεις έδρας και προέλευσης - δύο φυσικούς χυμούς, βύσσινο και ρόδι («γρεναδίνα»), ένα πατέ φιλετοπιπεριάς (Ναουμίδης) και μια πάστα λιαστής ντομάτας (Agrew, χωρίς άλλα στοιχεία). Και χάζεψα επίσης γι’ αρκετήν ώρα, μεταθέτοντας για την επόμενη επίσκεψή μου την αγοραστική επιλογή, εμπρός σε μια σειρά από ράφια φορτωμένα με Κρητικά καλούδια - αρτοσκευάσματα κυρίως -, Ρουμελιώτικα ζυμαρικά και τραχανάδες, Βορειοελλαδίτικες νοστιμιές και λιχουδιές.
Και πού παρακαλώ όλα αυτά; Σε ένα μικρό καλαίσθητο μαγαζί, με την υπογραφή / επιγραφή «Γεύση Ελληνικής Γης», που μόλις άνοιξε τις πόρτες του σ’ έναν κεντρικό δρόμο (Σπύρου Ρόδη 38) του λιμανιού της Αίγινας. Θα μου πείτε ίσως, τι το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο έχουμε εδώ; Στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια έχουν δώσει, δόξα σοι ο θεός, το παρών κάμποσα παρόμοια στέκια, παντοπωλεία νέου τύπου δηλαδή, με καμαρωτά ελληνικά και, ευρύτερα, μεσογειακά προϊόντα.
Να σας πω ωστόσο τώρα κι εγώ: Στην Αθήνα, ναι. Και στην άλλη, τη βόρεια πρωτεύουσά μας, την Θεσσαλονίκη, ναι πάλι. Στην περιφέρεια όμως, όχι. Για οτιδήποτε πέραν από τα απολύτως χρειώδη ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες, καβάλα στα όλο και πιο θηριώδη τετράτροχά τους, έτρεχαν τον τελευταίο καιρό να προσκυνήσουν στα τοπικά σουπερμάρκετ. Ντόπιοι κυρίως διότι οι επισκέπτες του Σαββατοκύριακου, των Αυγουστιάτικων διακοπών και των λοιπών εορταστικών περιστάσεων (Καθαρή Δευτέρα, Πάσχα, του Αγίου Πνεύματος και ούτω καθεξής) έρχονταν ήδη φορτωμένοι με πρωτευουσιάνικες προμήθειες για τα εξοχικά τους.
Στα σουπερμάρκετ, λοιπόν, με τον επίζηλο χώρο για παρκάρισμα και μοστράρισμα της νέας ιδιωτικής νταλίκας (SUV, όχι παίζουμε), τα καροτσάκια γεμίζαν με καλλυντικά, απορρυπαντικά, ζωοτροφές και λοιπά κονσερβοκούτια κι από δίπλα τσιπς, μερέντες, παριζάκια, light γαλακτοκομικά, ετοιματζήδικοι χυμοί, μπίρες και κοκακόλες με την εξάδα ή τη ντουζίνα και άλλα εδώδιμα και, πρωτίστως, πρωτόγνωρα... αποικιακά. Να όμως που με την παρουσία καταστημάτων σαν αυτό του Βαγγέλη και της Κατερίνας, στην Σπύρου Ρόδη της Αίγινας, το σκηνικό έχει αρχίσει να αλλάζει. Ξαναεμπιστευόμαστε, ως φαίνεται, τους καλούς πραματευτές που ξέρουν να εντοπίζουν κι επιμένουν να εμπορεύονται διαλεχτά προϊόντα της γης και των σκόρπιων βιοτεχνικών εργαστηρίων της χώρας μας.
Ο δρόμος μου στην πρωινή μου βόλτα με έφερε στο μανάβικο από το οποίο συνήθως ψωνίζω φρούτα και λαχανικά. Για να φτιάξω τον Κυριακάτικο μουσακά μου διάλεξα πρώτα υπομονετικά τις αρχόντισσες μελιτζάνες μου - φλάσκες και Τσακώνικες. Καλές μου φαίνονταν, γυαλιστερές, ώριμες και με σφιχτή ακόμα σάρκα - πιθανότατα από κάποιο Κρητικό θερμοκήπιο αλλά τη δουλειά τους έμοιαζαν πάντως να την κάνουν. Τις χώρεσα πολύ εύκολα μες στο πάνινο σακκίδιό μου των Bostanistas και προχώρησα προς το ταμείο. Σε μια γωνιά το μάτι μου πήρε όμως ξαφνικά ένα καφάσι με λιγοστές πιο μικροκαμωμένες, κάπως στραβοχυμένες αλλά, παρόλ' αυτά, σαφώς πιο λαχταριστές μελιτζάνες.
«Ναι, ετούτες εδώ είναι από ντόπιο μποστάνι. Μου τις έφεραν, φρεσκοκομμένες, σήμερα το πρωί», επιβεβαίωσε την εικασία μου η καλή μανάβισσά μου. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό άδειασα στα τελάρα τους τις προηγούμενες, τις πιο μπάνικες, και ξαναγέμισα τον σάκκο μου με τους λιγότερο ίσως ευπαρουσίαστους αλλά πολύ περισσότερα υποσχόμενους, ολόφρεσκους Αιγινήτικους καρπούς.
Αρκετά τολμηρή για μικρέμπορο η εναλλακτική πρόταση της μανάβισσάς μου, μαθημένης ως τώρα στον τακτικό ανεφοδιασμό του καταστήματός της με μαζικότερα και ίσως και πιο εγγυημένα προϊόντα. Αλλ’ ή κάνουμε ξανά από την αρχή σωστό κι ενδεχομένως κάπως παρακινδυνευμένο εμπόριο, ή δεν κάνουμε.