Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Δηλώνουν «παιδιά της πόλης» που όμως επέλεξαν να ζήσουν στη φύση και ν’ ασχοληθούν αρχικά σε οικιακό επίπεδο με την καλλιέργεια της γης, «για την ισορροπία μας». Αργότερα, βέβαια, «ποιος ξέρει;».

Ο Παντελής Κοσμίδης και η Αλεξάνδρα Μπέτση άφησαν το 2009 την αγχωτική Αθήνα κι εγκαταστάθηκαν αρχικά στη Θεσσαλονίκη, τόπο καταγωγής του Παντελή.
«Μέχρι να μας κάνει κάτι το κλικ», όπως λένε. Το 2011 αποφάσισαν ότι «το κλικ» ήταν να ζήσουν σ’ ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη, τον Δρυμό. Η Αλεξάνδρα συνέχισε τη δουλειά της ως δυναμικό στέλεχος επιχείρησης κι ο Παντελής αποφάσισε να περάσει κάποιο διάστημα επενδύοντας στο μέλλον τους σε τελείως διαφορετική βάση. Σε μία νέα ζωή που μυρίζει κοπριά, έχει χώματα και λάσπες, κακαρίσματα και κελαηδίσματα, ησυχία και φρεσκάδα, καθαρό αέρα και ευφορία.

«Προτιμήσαμε τη φύση και την εξοχή, καθώς μόνο εκεί μπορεί κάποιος πραγματικά να ηρεμήσει, να ανασυγκροτηθεί, να αναθεωρήσει τις αξίες του. Μπορεί να βρει το δρόμο του μέσα από το οικοσύστημα. Στην πόλη, ένιωθα ότι όλα είναι νεότερα από μένα. Αυτό που με μαγεύει στη φύση είναι το ότι δεν χρειάζεται τους ανθρώπους για να συνεχίσει να υπάρχει, να εξελίσσεται, να απλώνεται.
Η ανθρώπινη παρέμβαση, μάλιστα, μπορεί και να ενοχλήσει το οικοσύστημα. Δεν μας έχει ανάγκη, το έχουμε ανάγκη», λέει ο Παντελής.

Δίπλα στο Δρυμό, η Λητή και το Μελισσοχώρι με πανέμορφη φύση, ρυάκια, πλατάνια, δάσος. Μέρη ευλογημένα, στα πόδια τους να τα απολαύσουν. Έξω από το σπίτι τους, το κηπάκι και το μποστανάκι, προσφέρει βασικά στοιχεία για τη διατροφή. Μαρούλια, ντομάτες το καλοκαίρι, αρωματικά και ζαρζαβατικά. «Είχαμε γλάστρες ήδη στην Αθήνα και τις φέραμε μαζί. Όσα φυτά άντεξαν στην αλλαγή του κλίματος, μεγαλώνουν και αυξάνονται.»

Δεν βάζουν όριο στην ενασχόλησή τους με τη γη. Δεν αποκλείουν στο μέλλον να ασχοληθούν πιο ενεργά, ίσως και επαγγελματικά. Συμμετέχουν σε ομάδες που κινητοποιούνται προκειμένου να οργανωθούν στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής. Έτσι κι αλλιώς η μετακίνησή τους από το απόλυτα αστικό περιβάλλον στο χωριό ήρθε σαν μια φυσική εξέλιξη ενός έντονου τρόπου ζωής που χρειάζεται την ηρεμία σαν αντίσταση.

Το βήμα μετάβασης το έκαναν με μεγάλη ευκολία. Με μια σχετική δυσκολία όμως πείστηκαν να μου μιλήσουν και να δείξουν το κηπάκι τους. «Μα δεν κάναμε κάτι σπουδαίο!» «Μα, όχι, κάνατε!», αντιτείνω. «Κάνατε πραγματικότητα αυτό που πολλοί σκέφτονται, δεν τολμούν καν να ονειρευτούν και δεν φτάνουν ποτέ να πραγματοποιήσουν. Κι ας είναι ένα βήμα που μπορεί να τους φέρει κοντά στην ευτυχία!»
Γι' αυτό γράφω για τον Παντελή και την Αλεξάνδρα σαν παράδειγμα. Επειδή η ανατροπή είναι πιο εύκολη και πιο ωραία απ' όσο η επάρατος κρίση αφήνει να φανεί.